Joviac – Here and Now

Een voor mij onbekende, deze proggy, wat poppy, rockband uit Finland. Nou is deze ook pas in 2016 opgericht door frontman Viljami Jupiter Wenttola (zang, gitaar, keyboards). Debuutplaat ‘Joviac’ verscheen al een jaar later, in 2017, maar kwam niet veel verder dan het Scandinavische schiereiland. Volgens eigen zeggen worden met dit tweede album vrijwel alle progressieve stijlen aangetikt en komen de invloeden van bands als het onvermijdelijke Dream Theater, Toto, Queen, Muse en Opeth. En inderdaad, ik hoor elementen uit de progmetal, pure pop en wat softere rock. Maar de hardere kanten van ons geliefde genre overheersen gelukkig.

Het toepasselijk getitelde ‘Intro’ opent lekker blij, nogal lijkend op Marillion’s ‘Cover my Eyes’, zonder zang dan, want instrumentaal. Naadloos gaat het over in het mooie ‘Straws’, een nummer met een meer eigen gezicht en voorzien van prima gitaar- en keyboardwerk. Zanger Viljami Wenttola heeft een makkelijk in het gehoor liggende, doch niet àl te opvallende stem, die tijdens de refreinen volop bijval krijgt van zichzelf, waardoor het wat bombastisch, maar lekker vol klinkt. 

Verderop komen we ook wat meer rock/metal georiënteerde tracks tegen. Zoals het stevige en alternatieve ‘Black Mirror’, met zijn springerige ritme en vol vurige gitaarsolo’s. De laag gestemde gitaren doen me aan Jolly denken, voor wie ze nog kent. Gastgitarist Joona Parkkonen heeft hier trouwens een erg mooie solo ingespeeld.

Ook het bijna negen minuten lange titelnummer ‘Here and Now’ is van een aardig rock-laken een pak. Viljami’s stem zit op het randje, maar valt er net niet overheen. Zoals het een progalbum betaamt, is dit dè lange epische song volop afwisseling. Na een stevig begin, volgt er een beetje Rush-achtig instrumentaal intermezzo, waarna de rust gevonden wordt in een gesproken deel, welke weer uitmondt in een prachtige gitaarsolo van gast Matias Kupiainen (Stratovarius), die overgaat in wederom een uptempo stuk met een mooie riff en een bombastisch einde van de song. Met recht het titelnummer dus.

‘Decay’ is vooral gedragen door de nadrukkelijk aanwezige funky baspartijen van Antti Varjanne en heeft weer wat Jolly-raakvlakken. Ballad ‘Crossfire’ leunt op akoestische gitaren en is daardoor een stuk makkelijker te verteren dan voorgaande prog-bombast, al slaat de song halverwege toch om in een wat vlotter nummer, al wordt het nergens écht memorabel eigenlijk. 

Slotstuk ‘Fade into the Light’ vat alle bovengenoemde invloeden mooi samen en is een langzaam opbouwend nummer, welke de eerste helft Marillion-invloeden kent, waarna het halverwege na een mooie break, uptempo vervolgd met lange solo’s en prachtige instrumentaal gefreak. Misschien wel het meest indrukwekkende stukje muziek op deze plaat eigenlijk. Aan het eind keert de rust weer terug en sterft het album in schoonheid. Lekker! 

Een stempel op deze Finnen plakken valt niet mee, daarvoor worden er net teveel genres aangetikt. Maar een prima progrockplaat, heeft deze Joviac wel degelijk afgeleverd. Eén volop indrukwekkend spel en voorzien van een gelikte productie. Soms net wat te poppy, maar laat dat je niet afschrikken. Check hem zeker eens uit als je liefhebber van dit genre bent. (80/100) (Inverse Records)

LINE-UP

Viljami Wenttola / vocals, guitars, synthesizers
Antti Varjanne / bass
Rudy Fabritius / drums
with:
Joona Parkkonen / guitar solo (track 3)
Matias Kupiainen / guitar solo (track 4)

TRACKLIST

1. Intro (3:31)
2. Straws (5:31)
3. Black Mirror (5:36)
4. Here and Now (8:52)
5. Decay (5:07)
6. Crossfire (6:29)
7. Fade Into the Light (6:40)