Black Falcon – Ego Mortem Machina

Jeroen Schortemeijer | 5 June 2020 | CD | No Comments

We zullen er aan moeten wennen ben ik bang. Het opnemen en releasen van volwaardige albums is geen goed businessmodel meer in deze streamingtijden, dus EP’s zijn de toekomst. Vaker ‘in the picture’, want zodra je genoeg songs hebt, kan een band ze op het net knallen. Voor me ligt weer zo’n plaatje van een dik kwartier, nu van de Engelse harde stonerrockers Black Falcon, die vorig jaar debuteerden met het album ‘Turn Around and Face the Sun’. Voor wie de band niet kent, zelf omschrijven ze zichzelf als “a unique blend of heavy riffage, smooth grooves, blistering guitar solos, thumping bass and gigantic lyrical hooks and create a unique rock and metal sound.” Ik hoor wel wat raakvlakken met bijvoorbeeld een Mastodon of Monster Truck. Maar dan wat amateuristisch geproduceerd.

Intro ‘Hawkmoon’ is niet meer dan anderhalve minuut elektronisch gedoe en is dan ook totaal niet representatief gezien het daarop volgende gitaargeweld. Titeltrack ‘Ego Mortem Machina’ zit inderdaad vol harde riffs, maar klinkt wat zenuwachtig door het rommelige drumwerk, al helpt de matige productie hieraan ook niet mee. Zanger David Ayres is ook wat weggedrukt in de mix, maar heeft wel een aangename stem. Ook ‘Credit To Play’ heeft erg vette gitaarriffs en is uptempo, maar ademt al iets meer dan de voorganger en heeft een herkenbaar refrein. Het slechte drumgeluid begint nu al te irriteren, alsof het ergens in een kelder is opgenomen, met de microfoon een verdieping hoger.

‘Again Again’ grooved gelukkig wat meer, met fijn twin gitaarriffwerk en is qua tempo ook een tandje lager. De wahwah-solo komt lekker binnen, maar veel melodie of dynamiek is er ook in dit nummer niet te vinden, daarvoor is de sound te dicht geplamuurd. Afsluiter ‘Neon’ opent met de synths van het eerste nummer en blijft vreemd genoeg verder ook elektronisch en instrumentaal. Alsof je een compleet andere band hoort, zo weinig heeft dit met de drie voorgaande gitaarrockers te maken. Vreemd!

Nou, een hele fijne eerste kennismaking was het niet met deze Black Falcon. Daarvoor klinkt dit EP’tje me veel te fragmentarisch en te amateuristisch. Als dan ook de nummers de broodnodige hooks ontberen, kan ik er niet al te positief over zijn. Een nipte voldoende voor de moeite. Voor de stonerliefhebbers, check eerst even onderstaande YouTube-clip alvorens tot aanschaf over te gaan. (62/100 – MSH Music Group)