John Hackett – The Piper Plays His Tune

Esther Kessel-Tamerus | 22 November 2020 | CD | No Comments

Multi-instrumentalist John Hackett kwam bij Genesis toen zijn broer Steve die band verliet, John speelde daar fluit, gitaar en bass pedals. Vanaf 2005 brengt hij zelf ook prog albums uit, waarop hij de leadzang heeft. Daarnaast speelt hij fluit, keyboard en gitaar op zijn eigen albums. De coronacrisis werd voor hem de drijfveer om een one man project op te zetten. Voor ‘The Piper Plays His Tune’ heeft hij zelf alles geschreven, gezongen en gespeeld. De grootste uitdaging was om voor het eerst zelf de productie te doen. Dit album kwam op 18 november uit via Hacktrax.

De instrumentale start van ‘Masters of my past’ is licht poppy. De woorden “clouds of chalk” zijn een verwijzing naar de middelbare school van John, die in Victoria (het centrum van London) stond. Hij heeft er geen goede herinneringen aan, maar achteraf gezien is hij wel blij met de kansen die hij kreeg. John heeft een hele vriendelijke, zachtaardige stem. Ondanks de overwegend negatieve herinneringen, klinkt er nergens wrok in zijn stem. Ook de muziek is vriendelijk van karakter. Tijdens een instrumentaal stuk had het licht pittig gitaarspel iets harder mogen zijn. Met een heerlijk sferisch stuk dooft deze openingstrack langzaam uit. De (achtergrond)zang in ‘Broken’ is een beetje zoet, maar dat past bij de melancholie van de muziek. Het sprankelende fluitspel vormt een mooie combinatie met de pianoklanken. Het geluid van strijkinstrumenten smelt mooi samen met het geheel. In dit lieflijke nummer lopen veranderingen vloeiend in elkaar over. De wendingen in het ritme van ‘In Love’ zijn over het algemeen sneller. Daarnaast zijn er wisselingen van instrumenten, waaronder orgelspel versus fluit. De percussie is verrassend tijdens dit complexe nummer, toch luistert dit verrassend makkelijk weg. Het einde voelt iets onnatuurlijk aan. Fluitspel geeft ‘Crying Shame’ een prachtig rustig intro. De tekst gaat over de manier waarop we met de aarde omgaan. Met de zin “It’s too late to laugh once the piper plays his tune” bedoelt John: “Als we nu niets ondernemen om onze planeet te redden, dan hebben onze kinderen geen toekomst”. Rustige delen worden afgewisseld met iets vrolijkere stukken. Het einde sterft mooi weg.

In ‘Broken Glass’ verwoord John de lege straten tijdens de lockdown, de sfeer is melancholisch maar niet somber. Alle nummers hebben een aangename melodie die al snel in je hoofd blijft kleven. De vibe nodigt uit om mee neuriën of zingen. ‘There you go again’ heeft een positieve en lieflijke sound. Dit zorgt voor een heerlijke flow, het fantastische instrumentale stuk bevat diverse klassieke elementen. Er is prachtig akoestisch gitaarspel, en ineens is er onverwacht een fade out. Waardoor niet alleen dit nummer, maar ook het album te plotseling eindigt. Sommige nummers sterven mooi weg, verder is er regelmatig een fade out. In een enkel nummer is deze iets te vroeg afgekapt. De geluidkwaliteit is prima, bovendien is alles goed verdeeld over de koptelefoon. Hierdoor komen de soms vele laagjes prima tot zijn recht. In diverse nummers zijn er licht klassieke elementen. Door de toegankelijke structuur lijken de nummers eenvoudig van opzet. Maar sommige stukken zitten complex in elkaar, zonder dat het bombastisch is. Over het algemeen is de percussie (drum programma) vrij rustig. Dit is in balans met de overwegend lieflijke nummers, die een positieve sfeer hebben in deze rare tijd. ‘The Piper Plays His Tune’ is een goed one man project, chapeau John! (85/100) (Hacktrax)