Eyesberg – Claustrophobia

Esther Kessel-Tamerus | 4 March 2021 | CD | No Comments

Eyesberg is een neo progressief project. De drummer is een grote bekende in de prog wereld. Het is Jimmy Keegan (Seeking Animals en ex-Spock’s Beard). Het vorige album ‘Masquerade’ kreeg lovende recensies. En nu, zo’n vijf jaar later, is ‘Claustrophobia’ uit. Op de cd zelf staan zonnebloemen afgebeeld, dat verraadt het concept al een beetje. Dit album gaat over het leven van de schilder Vincent van Gogh. Vanaf zijn jeugd, tot aan zijn zelfgekozen dood.

Het album begint met de titeltrack, aan de sferische muziek worden mysterieuze geluiden toegevoegd. Vincents moeder had een destructieve invloed op zijn jeugd. Zo vraagt ze in het Nederlands: “Vincent.. ben je gek?”, waarna ze vreemd lacht. De muziek blijft vrij rustig, ook als Malcolm Shuttleworth begint te zingen. Zang en muziek vormen een goede harmonie, bovendien is er een goede balans tussen vocale en instrumentale stukken. Er zijn prima twist and turns in muziek. Met de songteksten geven ze een kijkje in de gevoelens/gedachten die Vincent gehad zou kunnen hebben. De achtergrondzang vormt een mooie combinatie met lead vocals. Als je niet goed naar de tekst van ‘Strange Boy’ luistert, heb je in eerste instantie niet in de gaten dat dit een conceptalbum is. Want het geheel is veel toegankelijker dan je misschien zou verwachten.

In een minimalistisch, mysterieus deel hoor de weer de stem van de moeder. Dan wordt het, mede door de manier van zingen, weer duidelijk dat dit een concept is.

Vincent zoekt zijn rust buiten, het liefst in stormachtig weer. ‘Walking In Storms’ heeft meer tempo en volume. Er zijn een aantal wendingen, niet alleen in tempo en volume, maar ook in instrumenten. Het ene moment zijn de toetsen meer op de voorgrond, dan hoor je weer vet lage bastonen. De cimbalen zijn mooi helder van klank, en de toonhoogte verschillen van de drums zijn goed te horen. Het drumwerk is overwegend ingetogen, maar het is perfect gedoseerd. In een gaaf instrumentaal stukje zitten enkele korte rusten. ‘Sacrifice’ beschrijft waarom Vincent zijn oor afsneed. De psychische problemen die Vincent had, komen niet tot uiting in de kleur van de zang en muziek. Qua dat moet je het wel van de songteksten hebben. De sampling zorgt voor een verrassend, en toch passend einde. Non-stop volgt ‘We Want You Out’. Men wil dat de psychotische schilder Arles verlaat, er komt een petitie en protesten. Hier mis ik wat overtuiging in zang en muziek. De verschillen tussen de mening van de bevolking en de gedachten van Vincent komen onvoldoende naar voren. Op het einde heeft de moeder het nog een keer over het gekkenhuis.

De mogelijke gedachten van Vincent worden op een rustige manier gezongen in ‘Into The Asylum’. Zang en muziek worden iets optimistischer van klank. Een instrumentaal deel sterft weg, waarna een mooi maar bizar stukje volgt. Non-stop en iup-tempo gaat het door naar ‘Final Ride’. Vooral hier maakt de tekst indruk, want het gaat over de vrede die Vincent zal vinden in de dood. In een ander leven zullen de zonnebloemen bloeien. Op het laatst wordt muziek veel langzamer en zachter. Dit is een prachtig einde, kippenvel..

De teksten van ‘Claustrophobia’ zing je niet zo maar even mee. Ze staan duidelijk geprint in het tekstboekje, zodat je wel mee kan lezen. Als het artwork op mat papier/karton was gedrukt, had je meer een ‘van Gogh’ sfeer gehad. Dat had de beleving van Vincent’s leven zeker vergroot. Het concept wordt duidelijk door de teksten, en wat minder door de kleur van de stem en de sfeer van de muziek. Eyesberg heeft een toegankelijk maar gedetailleerd album gemaakt, dat wel even moet groeien. (79/100) (Progressive Promotion Records)