Flight – Echoes Of Journeys Past

Het aantal bands dat zich waagt aan de zogeheten retro rock wordt alsmaar groter. Als liefhebber van het genre is dat alleen maar mooi om te zien natuurlijk. Al zijn sommige groepen meer je smaak dan andere. Flight is een Noorse band die mij tot nu nog onbekend was. Eens kijken of dit een hit or miss is.

Het is niet zo dat dit album met de mooie titel ‘Echoes Of Journeys Past’ het debuut is van de band. Nee dit is al het derde album. In respectievelijk 2015 en 2018 werden al albums uitgebracht. Het tweede album was sci-fi based. Dit nieuwe album liet dus wel even op zich wachten. Met een gat van vijf jaar zijn de verwachtingen natuurlijk wat hoger. Die lijken met de eerste single, de titeltrack, al wel te zijn waargemaakt. Kijkende naar hun Spotify stats zien we dat deze song al bijna het meest gestreamde nummer voorbij is. Het is dan ook een lekker nummer, eentje die doet denken aan Blue Öyster Cult eind jaren 70. Goede riff om het nummer te openen. Prima vocals, daar kan naar mijn mening nog wel wat verbetering in. Nu kan het ook liggen aan het gitaarwerk wat de bovenliggende partij is en ook continu de spotlight weet te pakken.

Want wat zijn vooral die gitaarsolo’s op dit album fijn zeg! Daar wint het album de meeste punten op. De nummers luisteren lekker weg, maar zonder die steengoede solo’s zou het minder pakken, zou het zo’n album zijn waar er zovele van uitkomen. ‘Path To Nowhere – Elysian Fields’ is zo’n nummer waar de gitarist aan het einde even helemaal los mag gaan. Tijdens dit nummer en ook als slotstuk horen we wat inspiratie uit Deep Purple’s ‘Child In Time’ in de instrumentatie.

Het bijna tien minuten durende slotstuk ‘Mystic Mountain’ leent zich bijna vanzelfsprekend voor veel instrumentaal geweld. Als we halverwege de song zijn, horen dan ook geen vocalen meer en is het louter de gitaar en synth die veel ruimte krijgen om te shinen. Daaronder ligt een prima bas en drumsectie om het album op een lekkere manier af te sluiten.

‘Echoes Of Journeys Past’ is zeker weggelegd voor de gitaarliefhebbers. Het album pakt terug naar de late jaren 70 en bands als eerdergenoemde Blue Öyster Cult en Wishbone Ash. De zang mag nog wel wat sterker, maar storen doen we er ons dan ook weer niet aan. (78/100) (Dying Victims Productions)