Smith/ Kotzen – Smith/ Kotzen

Jeroen Schortemeijer | 1 April 2021 | CD | No Comments

De 64-jarige Engelse Iron Maiden gitarist gekoppeld aan de 51-jarige Amerikaanse shredder Richie Kotzen, het is een samenwerking die ik niet zag aankomen. Blijkbaar zijn de heren parttime buren in Los Angeles en komen ze daarom regelmatig bij elkaar op de koffie. Ze weten te verrassen met een diep in de bluesrock geworteld album ‘Smith/ Kotzen’, waarbij de som der delen zowaar meer is dan vooraf ingeschat. En het is een democratische klus geweest, waarbij beide heren zowel alle gitaarpartijen, maar ook afwisselend de zang en bas voor hun rekening nemen. En nee, dit is geen shredfest vol gitaargefreak geworden, maar nummers met kop en staart, meestal goeie hooks én prachtig gitaarwerk, dat dan weer wel. Oftewel, prima melodieuze bluesy hard rock, dat meer raakvlakken heeft met Kotzen’s project The Winery Dogs (ook met Mike Portnoy en Billy Sheehan) dan met de metal van Smith’s Iron Maiden.

Het album is opgenomen in februari 2020 op de Turks- en Caicos eilanden (bij de Antillen) en door de vaste Maiden producer Kevin Shirley van een transparant geluid voorzien dat erg relaxt weg luistert. Tot slot kunnen we nog melden dat Maiden’s Nicko McBrain op ‘Solar Fire’ drumt en Kotzen’s vriend en tourmaat Tal Bergman op ‘You Don’t Know Me’, ‘I Wanna Stay’ en Til Tomorrow’ de vellen gezelt. Richie trommelt de andere vijf nummers aan elkaar.

De slechts negen nummers zijn gevarieerd genoeg. Zo horen we invloeden uit de blues en hard rock uit de jaren zeventig, wat voorzichtige R&B en veel moderne rock. Zo is opener en single ‘Taking My Chances’ een lekker vlot en stevig nummer, met een nadrukkelijk aanwezig basje, een bijna The Winery Dogs-achtig instrumentaal gedeelte halverwege en een prima refrein. Van de stem van Kotzen moet je houden, persoonlijk vind ik Smith net wat gemakkelijker in het gehoor liggen. Al zijn beiden geen geschoolde rockzangers, de stemmen vullen elkaar prima aan. Maar met een echt goeie zanger erbij had dit project een punt meer gescoord. Het meer rechttoe rechtaan ‘Running’ heeft zo’n refrein dat de rest van de dag in je kop zit en drijft op een fijne riff. ‘Scars’ is wat epischer qua opbouw: startend als een bluesy ballad vol dito gitaarwerk met een mooie afwisseling van beide zangers, bouwt het langzaam uit naar een iets steviger maar emotioneel nummer. In het wat meer doorsnee ‘Some People’ zijn met namen de solo’s de trekker.

Bijna ZZ Top-achtige blues komen we tegen in het fijne, laidback ‘Glory Road’, wederom doorspekt met zessnarenwerk van beide heren. McBrain’s opzwepende drumwerk stuwt ‘Solar Fire’ net boven de middelmaat uit, want verder klinkt dit als een afdankertje van Winery Dogs. Dan zijn de dik zeven minuten van ‘You Don’t Know Me’ een betere tijdsinvestering. Wat UFO-invloeden en het lange, spannende solo-gedeelte maken de stevige rockballad erg genietbaar. Ballad ‘I Wanna Stay’ is wat lichtvoetiger en mist een catchy refrein helaas. Afsluiter ”Til Tomorrow’ heeft een dreigend sfeertje, is me net iets te vrijblijvend, maar barst gelukkig wel van de vette solo’s.

Tsja, hoewel beter dan ik van te voren had verwacht, mis ik in een aantal nummers nét dat beetje extra. Er wordt op alle vlakken echt prima gemusiceerd, de taken zijn netjes tussen beide heren verdeeld en voor de gitaarfans staan er ontelbare solo’s op. Maar qua songmateriaal had het soms net wat spannender uit mogen vallen. Voor een eerste samenwerking is dit zeker geen slechte beurt, er is nog groei mogelijk nu. Hopelijk komt er dus ooit een vervolg op deze eerste ‘Smith/ Kotzen’. (78/100)(BMG)