Märvel – Guilty Pleasures

Jeroen Schortemeijer | 6 December 2019 | CD | No Comments

We hebben ze allemaal, zogenaamde ‘guilty pleasures’, oftewel nummers die je eigenlijk niet mooi hóórt te vinden, omdat het niet zou getuigen van goede smaak, of zo. Nou, deze, doorgaans gemaskerd door het muzikale leven stappende, Zweden hoeven zich wat mij betreft voor hun smaak niet te schamen. De op deze plaat gepresenteerde tien wat obscure covers zijn ook als origineel, al prima songs, enkele uitgezonderd. En in hun opzwepende rockuitvoering wint menig nummer aan kracht!

Driemansformatie Märvel is in 2002 opgericht toen huidige bandleden John Steen, Ulrik Bostedt en Tony Samuelsson een uitwisselingsjaar hadden met een high school in Colorado, USA. Blijkbaar leverde het spijbelen en bierdrinken hun eerste EP ‘Marvellous’ op, die uitkwam op een klein label uit New York. Terug in Zweden volgden meer EP’s en later enkele albums. Hun laatste album ‘At the Sunshine Factory’ dateert uit 2017 en is het uitchecken zeker waard!

Maar terug naar de schuldige pleziertjes. Hun achtste album start met een niet al te voor de hand liggende Kiss-song ‘All For The Glory’ van Sonic Boom. Hun punky speedrockversie klinkt meteen al als een verbetering van het origineel. Zoals het hoort natuurlijk, bij een coverplaat. Lekker, dat belooft wat. Het normaal nogal gladde ‘Keep Pushin” van REO Speedwagon klinkt zowaar weer als een Kiss nummer hier, met wat Thin Lizzy-achtige gitaren. Lekker gezongen ook. Het voor mij onbekende ‘Ten o’Clock Postman” blijkt van The Secret Service, nu wel een echte ‘guilty pleasure’. Zoek het origineel maar eens op op YouTube, een mierzoet pophitje uit 1979. Hier in een heerlijke aanstekelijke rockversie. Het volgende ‘Powertrip’ van natuurlijk Monster Magnet is eigenlijk het enige nummer dat het origineel niet topt, aangezien die nauwelijks te verbeteren is. Al is dat pianootje in het refrein een leuke toevoeging. Gewaagde keuze ook vergeleken met de rest van de plaat. Toto’s ‘Goodbye, Girl’ is een nogal vervelend, glad funky nummer, maar in Märvel’s uitvoering een heerlijke energieke meezinger. Hun glamrockversie van Dire Straits ‘Sultans Of Swing’ is twee keer zo snel, maar dik vijf minuten onweerstaanbaar rockend, doorspekt met meer dan prima gitaarwerk. Het uit 1969 stammende ‘El Camino Real’ kende ik niet, maar is een nogal lullig deuntje van een zekere Lee Dresser. Hier in een vlotte en catchy Märvel-versie. Google geeft aan dat ‘Can’t Shake Loose’ een solonummer van landgenoot, Abba’s Agnetha Fältskog is. Het origineel is tenenkrommend. Deze versie is veel beter, maar voor mij het minste nummer op de plaat. Elvis’ ‘Burning Love’ blijft ook hier een vlot rock ‘n roll nummer. Afsluiter, Rick Derringer’s ‘Rock ‘n Roll, Hoochie Koo’ is al vaak gecoverd en blijft hier redelijk dicht bij het origineel en voegt dus eigenlijk niet zo heel veel toe.

Waarom deze band gemaskerd optreedt is me niet duidelijk, maar dat ze hier een prima en lekker opbeurend album hebben gemaakt, staat buiten kijf. Bands maken meestal een coveralbum als de inspiratie ver te zoeken is of om ‘contractuele redenen’. Wat hier de aanleiding is, is gissen, maar lekker is het wel wat deze Märvel hier presenteert. Op enkele nummers na, is elk nummer een verbetering ten opzichte van het origineel. Lekker plaatje derhalve; zo’n album die je beluistert met een glimlach. (82/100) (The Sign Records)