Electric Haze – Get In Line

In 2016 bracht deze band hun eerste EP uit. Deze werd in thuisland Zweden redelijk goed ontvangen. Daar heeft de band dan ook al een aardige fanbase weten op te bouwen. In ons land zal de naam Electric Haze nog niet zoveel zeggen. Nu komen de heren met hun eerste volle studioplaat aanzetten. Gaan we na het horen van deze ‘Get In Line’ in de rij staan voor een concert? 

Electric Haze werd in 2014 opgericht door vrienden Johan Andersson en Tommy Töyrä. Op respectievelijk drums en gitaar. 400 kilometer verder ontmoette de twee de gebroeders Anton en Andre Ekström die in band paste als zanger en basgitarist. Zodoende is de band dus officieel gevormd. Muzikaal gezien passen de heren in het zogenoemde new classic rock hokje. Met veel invloeden uit grote namen als AC/DC, Deep Purple, Rainbow en Whitesnake. Op sommige momenten is de muziek van Electric Haze ook wel te vergelijken met een andere opkomende band: Inglorious. Ook qua stem trouwens. Anton Ekström is een zeer goede vocalist met op momenten een rauwe rand die gelukkig niet in de overkill wordt gebruikt. Netjes gedoseerd over het album verspreid. Op de meer stevige nummers natuurlijk wel wat aanweziger, maar ja dat past in het nummer, dus vooral niet weglaten.  

Het album opent goed met het pakkende ´Succuba´. Dit nummer wordt bijgestaan door een hele prettige solo. Het nummer dat daarop volgt is een dertien in een dozijn nummer wat dus niet echt blijft hangen of indruk maakt. Gelukkig maakt het derde nummer dat weer helemaal goed. De titeltrack staat als derde op de tracklist en heeft een mega dikke riff, de zanger die een tandje extra die scheur openzet. Muzikaal is het ook de meest opvallende track omdat het een psychedelisch stuk heeft voor de refreinen. In eerste instantie vond ik dat een beetje vreemd en was het me nog niet precies duidelijk waarom hiervoor gekozen is. Na een aantal draaibeurten ging ik dit waarderen en geeft dit stuk het nummer juist die vette vibe die het heeft. Met name samen met de riff maakt het dit nummer tot een van de hoogtepunten.  

Na wederom een rechttoe rechtaan rocknummer nemen we wat gas terug met de ballad ´Cavern Of Pain´. De solo uit ´Lest We Forget´ heeft wat inspiratie gehaald uit de solo van de classic ´Sultans Of Swing´. Aan het einde vinden we dan nog het nummer ´Cryin´, wat geen cover is van Aerosmith. Toch tegen het einde aan wordt er in een melodie gezongen die me ontzettend bekend voor komt, maar waar ik m´n vinger niet op kan leggen van welke band of welk nummer. Desalniettemin behoort dit ook tot een van de beste tracks op het album en dus een waardige afsluiter. 

Met negen nummers is dit ´Get In Line´ een mooie lengte aan muziek. Bij dit soort albums moet het ook zeker niet uit te veel nummers bestaan omdat dan het album vaak te eenzijdig wordt. Dat weten de heren hiermee dus netjes te omzeilen. Over het algemeen is dit een zeer degelijk album. Of het ook echt eruit zal springen op plaat weet ik niet al denk ik wel als je de band eenmaal live hebt gezien dat ze een blijvertje kunnen worden. (79/100) (Idle North Records)