Charlotte Wessels – Tales From Six Feet Under
Begin van het jaar werden alle Delain-fans enorm verrast door het bericht dat de symfonische metalband na zestien jaar (!) per direct werd ontbonden. De samenwerking tussen de bandleden liep blijkbaar al enige tijd niet goed, waardoor sommige leden niet meer blij waren met hun rol. Alleen toetsenist Martijn Westerholt zal onder de naam Delain, als project met gastartiesten, muziek blijven schrijven. We zullen zien waar dat toe leidt. De sympathieke zangeres Charlotte Wessels komt nu als eerste met een teken van leven middels haar solodebuut ‘Tales From Six Feet Under’. En SOLO dan graag in hoofdletters, want ze is verantwoordelijk voor alles op dit album, een gastoptreden van Arch Enemy’s Alissa White-Gluz daargelaten.
Maar of de Delain fans er blij mee zullen zijn? Wellicht, als ze over de eerste schrik heen zijn dan, want dit album bevat meer pop dan rock. En dan praten we over popmuziek van het nogal glad geproduceerde soort welke bij mij geen enkel gevoel oproept. Maar hopelijk zijn haar sympho-fans wat ruimdenkender of minder kritisch. Het is echter wel precies de plaat geworden die Wessels wilde maken.
Om met de popnummers te beginnen. Opener ‘Superhuman’ wordt gedomineerd door een lading synthesizers en de lieflijke stem van Charlotte die hier wel wat raakvlakken heeft met Anneke van Giersbergen, alleen wat lager. Het navolgende ‘Afkicken’ vormt het grootste contrast met haar Delain-werk: een Nederlandstalig, half rapnummer, met een stem die flink door de autotune is gehaald. De stevige elektronische begeleiding geven het echter wél een catchy lading waardoor het in je kop blijft hangen. Hitgevoelig, maar absoluut niet mijn kop thee. Het saaie ‘Masterpiece’ is vanwege wederom die autotune en het volledig ontbreken van een gitaar verre van een masterpiece helaas. Gelukkig klinkt haar stem op ‘Victor’ wat authentieker (lees: minder als een robot), al valt ook dit nummer in de afdeling ‘doodgeproduceerde pop/dance’ helaas.
De tweede helft van het album gaat helaas op die emotieloze, elektronische voet verder met ‘New Mythology’. Zowaar een lichtpuntje, middels een erg lekker invallende zware gitaar halverwege het stampende ‘Source of the Flame’. Kijk, ook dit staat mijlenver van Delain af, maar het klinkt wel meteen een stuk lekkerder! ‘Cry Little Sister’ gaat richting gothic rock en blijkt dan ook een cover uit de film ‘The Lost Boys’, ooit ook gedaan door Marilyn Manson. Fijne track met een mooi zingende Wessels. Het dreigende ‘Lizzie’ is een duet met Alissa White-Gluz en sluit prima aan op het voorgaande nummer. Geen idee waar ‘FSU’ voor staat, maar de industrial rocktrack is de stevigste op de plaat, al is daar niet heel veel voor nodig. De drums klinken helaas te blikkerig, maar de gitaren zijn welkom! Afsluiter ‘Soft Revolution’ is niet alleen het langste nummer, maar heeft én de mooiste opbouw én komt het dichtst in de buurt bij de sympho rock waar Wessels groot mee is geworden. Qua zang gaat ze eindelijk echt lekker los, zonder die elektronische autotune effecten. Lest best dus.
Tsja, het is een moedige zet dit album, maar is enorm afwijkend van waar de gemiddelde lezer van deze site naar luistert. Nou hoeft dat geen probleem te zijn, ware het niet dat dit album klinkt als een thuisproduct waar net wat te lang aan gesleuteld is. Hierdoor weet het emotioneel nauwelijks snaren te raken. En dat terwijl ze al die stem-effecten helemaal niet nodig heeft! Op de tweede helft staan wel een paar aardig tot goede nummers en het album heeft een prima afsluiter. Maar ik hoop dat Charlotte hierna toch een muzikaal pad kiest waar de hardere gitaren ook een rol in spelen. Het succes van dit album zal dat mede bepalen.
(65/100 – Napalm Records)
Tracklist
01. Superhuman 4:05
02. Afkicken 4:21
03. Masterpiece 3:06
04. Victor 3:46
05. New Mythology 3:41
06. Source Of The Flame 4:36
07. Cry Little Sister 5:05
08. Lizzie (duet with Alissa White-Gluz) 4:07
09. FSU (2020) 4:04
10. Soft Revolution 6:44
Line up
Charlotte Wessels – all instruments, vocals and programming
