Teramaze – And the beauty they perceive

In 1993 richtte gitarist/zanger Dean Wells de band Terrormaze op. En wel in de stad Geelong, iets ten zuidwesten van Melbourne, Australië. De naam veranderde al gauw in Teramaze, het “Down under” antwoord op progmetalbands als Shadow Gallery, Symphony-X, Threshold en Dream Theater. Sinds het debuutalbum ‘Doxology’ (1995) zijn er 8 studioalbums verschenen door een band die continu van bezetting en platenlabel wisselde. Van 2002 tot 2006 was Teramaze niet actief, waardoor de tijdlijn  een bijna onoverzichtelijke wirwar van namen en periodes is. Gitarist Dean Wells blijft de vaste waarde en neemt na het vertrek van drie vocalisten uiteindelijk ook de rol van leadzanger op zich.
Nét nu de band een oversteek naar Europa wilde wagen en deel uitmaakte van ProgPower Europe 2019, een gerenommeerd 3 daags indoor festival ter promotie van het genre, slaat corona toe. Het festival wordt gehouden in Baarlo, een dorp op een steenworp van mijn eigen woonplaats. Veel bezocht en veel gezien aldaar, met Sons of Apollo als absoluut hoogtepunt, maar Teramaze gaat voorlopig aan m’n neus voorbij.  De volgende editie staat gepland voor oktober ’22. Of Wells en z’n band er dan bij zijn? Wie weet….

Door corona laten de heren zich niet uit het veld slaan. Aan inspiratie totaal geen gebrek. Sinds het begin van alle lockdowns en andere maatregelen door de overheid hebben ze 3 albums geproduceerd, waarvan het laatste binnenkort verschijnt op hun eigen Wells Music label. Titel: ‘And the beauty they perceive’. Voorganger ‘Sorella minore’ is een conceptplaat waarvoor het schrijven van met name de 25 minuten durende titeltrack een ware beproeving was. Nu wordt gekozen voor 9 op zichzelf staande  nummers. Maar prog kent “epics” en dus klokken 2 stukken ruim boven de 10 minuten.
In de teksten geeft Wells op ironische wijze de gedachten die deze tijd met zich meebrengt weer: woede, hoop, wanhoop en frustratie. Ook vanuit Australië is de boodschap duidelijk. Unmute Us!

Dan het muzikale gedeelte. Zoals gezegd is Teramaze een progmetalband die met veel concurrentie op hoog niveau te maken heeft. Om zich te onderscheiden moet men dus van goeden huize komen. Bovengenoemde bands voeren al jaren de lijst aan en helaas maakt Teramaze geen progrock die iets “eigens” heeft of een nieuwe richting in slaat. Vakmanschap, virtuositeit, tempowisselingen en complexe melodieën; alles zit in de muziek verwerkt. Maar er is niets nieuws onder de zon. Met dit songmateriaal komt Teramaze het dichtst in de buurt van Shadow Gallery. Als opwarmer werd in augustus single ‘Jackie Seth’ uitgebracht, een zeer toegankelijke, energieke progrocksong. Grote klasse is de 11 minuten durende track ‘Head of the king’. Mooi opgebouwd tot een climax en elk bandlid mag in dit nummer de perfecte beheersing van z’n instrument tonen. De zang is echter te iel voor progmetal. Persoonlijk hoor ik liever de powervocals van Damian Wilson of Daniel Gildenlöw.

Begrijp me niet verkeerd: het ontbreekt de band niet aan gedrevenheid. 3 albums in knap 2 jaar op dit niveau is niet niks. De frustratie van niet op kunnen treden zit diep en hopelijk kan dit binnen afzienbare tijd weer. Laat de studio voorlopig maar voor wat het is. Aantallen  albums moeten  geen compensatie voor live-spelen worden. Misschien komt Teramaze op een gegeven moment met de kreet: “Eureka, we hebben het album dat ons onderscheidt van onze collega’s”.  Het is hen van harte gegund. (70/100)(Wells Music)

Tracklist

1. And The Beauty They Perceive 6:07

2. Jackie Seth 4:52
3. Untide 6:09
4. Modern Living Space 10:22
5. Blood Of Fools 6:23
6. Waves 4:38
7. Son Rise 5:50
8. Search For The Unimaginable 7:12
9. Head Of The King 11:11