Victory – Gods Of Tomorrow

Victory is een Duitse heavy metal band die al sinds de jaren 80 meedraait. In die tijd en ook in de jaren 90 bracht de band met regelmaat nieuwe albums uit. Vanwege persoonlijke verschillen in de band werd de band in 1996 opgeheven. Echter kwamen er geruchten in 2002 over een hervorming van de band.  

In 2003 kwam er dan echt een nieuw Victory album ‘Instinct’, drie jaar later volgde er nog een album met heropnames van oudere tracks. In 2011 kwam het album ‘Don’t Talk Sciene’ uit. Hierna bleef het erg stil rondom de band qua nieuwe muziek. Vele fans vreesde voor een nieuwe stop. Daar kwam gelukkig verandering in, want ruim 10 jaar later is Victory terug met nieuw materiaal onder de titel ‘Gods Of Tomorrow’. Van de line up van het debuutalbum uit 1985 is echter niemand weer aanwezig, dan gaat die vraag die zo vaak gesteld wordt de kop natuurlijk weer opsteken. Mag dit dan nog wel een Victory album genoemd worden? Is dit dan niet een coverband/tribute band? Wel moeten we vermelden dat Herman Frank er wel nog bijzit. Hij sloot zich aan vanaf album twee. Ik ga mijn vingers niet aan die vraag branden, dat is ook niet waarom ik dit artikel schrijf, al blijft het een discussie waarover meningen enorm verschillen.  

Goed dan zullen we nu het album maar eens in duiken. Laat ik dan ook maar gelijk beginnen met iets wat mij wel vaker irriteert op albums. Kijkende naar de tracklist zie ik dat het nieuwe album uit 13 tracks bestaat en nog een extra track op de cd-versie. Het eerste nummer heet ‘Intro Love & Hate’, het tweede ‘Love & Hate’. Waarom zien we dit toch zo regelmatig voorbijkomen? Een eerste nummer dat prima met nummer twee samengevoegd kan worden? Zeker als dat eerste nummer minder dan een minuut duurt. Ik begrijp zulke dingen wel bij een conceptalbum, maar dat is dit niet. Zeker bij dit specifieke voorbeeld snap ik het totaal niet gezien de titels. Hoe heet noemen we dan het intro van ‘Love & Hate’? Is dat eerste nummer dan het intro van het intro van ‘Love & Hate’. Beetje vreemd… 

Muzikaal dan, de riffs op dit album zijn van hele fijne kwaliteit en stelen de show. Die zijn op vrijwel ieder nummer meer dan voldoende. De vocalen van Jioti Parcharidis hebben soms wat weg van Tobias Sammet (Avantasia/Edguy) We moeten ook concluderen dat de twee reeds uitgebrachte singles ‘Love & Hate’, Cut To The Bone’ en ‘Gods Of Tomorrow’ de sterkste tracks van het album zijn. Goede classic heavy metal/hard rockers met dikke riffs. Als ik dan een favoriet moet kiezen zou dat de middelste zijn, die blijft net even wat beter hangen dan de andere twee.  

De powerballad ‘Unconditional Love’ zou wellicht in de jaren 80 nog een bescheiden hitje kunnen zijn. Nu klinkt hij wel erg cliché, ondanks dat wel ook eentje die blijft hangen. Grappig is dan dat ‘My Own Desire’ volgt en wellicht de snelste riff van alle nummers heeft.  

De productie tilt het niveau wel wat omhoog, heel fijn voor de fans dat er eindelijk na een lange stilte weer nieuwe muziek is van Victory. ‘Gods Of Tomorrow’ is een degelijk tot sterk album. Al moet gezegd dat na een paar luisterbeurten ”slechts” een aantal nummer écht blijven hangen. (74/100) AFM Records)