Powerwolf’s cinematische concertervaring, The Monumental Mass

Met een pandemie die ons nog steeds teistert lijken fysieke concerten voorlopig wel uit te blijven. Zo werd ook het concert wat Powerwolf op 10 oktober in AFAS Live zou geven uitgesteld naar 1 december volgend jaar. Op 23 november kondigde de band een mooie vuller op voor tijdens het lange wachten: ‘The Monumental Mass’. De Metal Mass die Powerwolf normaal verzorgde zou plaats maken voor een cinematische concert ervaring.

Een cinematische opening focust ons op een jonge monnik met een Powerwolf bijbel. Helaas laat hij deze vallen, waardoor allerlei pagina’s in het rond fladderen. Kort hierna zien we een cut naarin de band door een klooster heen loopt, achter een man in paars gewaad. Eenmaal op de plaats van bestemming ontvlammen ze een set aan schalen, en begint het eerste “hoofdstuk” van de vier waarin dit cinematische concert verdeeld is.

We zien een cut naar de band die op een gigantisch podium staat, groter dan in ieder geval Nederlandse zalen waar de band zou spelen. Binnen de eerste paar seconden is duidelijk dat we te maken hebben met een productie van hoge kwaliteit. De focus lijkt te liggen op het krijgen van de beste cinematische shots, meer dan op het behouden van de toch wat rauwe, single take energie die een concert met zich mee zou brengen. De pyrotechnische apparaten die de band normaal met zich mee zou brengen blijven wel aanwezig.

Chapter I: Temptation

“Temptation” vindt geheel plaats binnen een kerk met onweer buiten. De setup van het podium is zoals we gewend zijn van de band, 2 niveaus met de drums en keyboards aan beide zijkanten van het hogere niveau. De band opent met het energieke ‘Faster than the Flame’. De mix is duidelijk aandachtig in elkaar gezet met een reverb effect, maar of het beter is dan een live mix valt te betwijfelen. Cinematisch gezien oogt het podium het grootste gedeelte van de tijd redelijk leeg, door de grote van het podium gecombineerd met weinig beweging van de band. Voor ‘Venom of Venus’ geldt grotendeels hetzelfde, duidelijk is wel dat er voor ieder nummer een nieuwe mix ingezet is. ‘Stossgebet’ klinkt op zijn tijd weer beter dan de album versie door de manier waarop een reverb effect is ingezet. We sluiten ons “hoofdstuk” af met ‘Demons are a Girls Best Friend’, waarbij we een tiental “nonnen” op het podium zien meedansen, die tijdens het nummer geleidelijk uitkleden tot er alleen zwarte lingerie setjes over blijven.

Chapter II: Sin

We schieten over naar een nieuw podium, wat eigenlijk niet meer is dan een kleine verhoging in de vorm van het christelijke kruis. We starten met ‘Dancing with the Dead’, waarbij ons tiental dansers weer terug is, ditmaal gekleed als de dood zelve. Ook wordt tijdens dit nummer vuurwerk afgestoken, wat als leuk detail ook in de mix te horen is. Hierna is het tijd voor een wat ouder nummer, in de vorm van ‘Cardinal of Sin’, afkomstig van het in 2013 uitgekomen ‘Preachers of the Night’. De backdrop verandert ondertussen om ons weer in een kerk te brengen. Live is het altijd een van de leukste nummers, maar door de epische mix die in elkaar gezet is voor ‘The Monumental Mass’ is ‘Resurrection by Erection’ even fijn als dat hij live zou zijn. De mix stelt echter teleur voor ‘We Drink your Blood’, waar een gemis aan distortion het nummer toch wel omlaag trekt. We sluiten hier af met ‘Glaubenskraft’ van het nieuwste album, ‘Call of the Wild’. 

Chapter III: Confession

Ook ditmaal betekent een nieuw hoofdstuk dat we een nieuwe podiumbouw zien, ditmaal compleet gelijkvloers met een klein stuk wat zo’n 2,5 meter boven de rest lijkt te staan. ‘Fire & Forgive’ geeft dit hoofdstuk de beste opener: toetsenist Falk Maria Schlegel krijgt een orgel met vlammenpijpen en het geheel oogt lekker energiek. Voor ‘Beast of Gévaudan’ krijgt zanger Attila Dorn een jesus-achtige outfit met doornenkroon en lijkt het nummer nog beter tot zijn recht te komen door een goede mix. ‘Incense & Iron’ op zijn beurt is niet bijzonder speciaal, maar wel gewoon van goed niveau zoals we van Powerwolf blijven verwachten. De balade ‘Where the Wild Wolves have gone’ klinkt beter dan hij op het album doet, door de ietwat rauwere vocalen en de mix, waarin het orgel meer op de voorgrond aanwezig lijkt.

Chapter IV: Forgiveness

Opnieuw krijgen we een opener met goede mix, ditmaal in ‘Amen & Attack’. De drums zijn goed aanwezig en klinken sterk. Na de eerste drie hoofdstukken lijkt dit vierde toch echter net te lang uitgerekt, mede doordat de nummers visueel steeds meer hetzelfde beginnen te worden. Wellicht dat dit de verbeelding is en het feit dat een fysiek concert de aandacht beter bij houdt, maar ‘Army of the Night’, ‘Light of Glory’ en ‘Armata Strigoi’ lijken voorbij te vliegen.

Het moge duidelijk zijn dat Powerwolf bij ‘The Monumental Mass’ gebruik heeft gemaakt van alle vrijheid die een digitale concertfilm met zich meebrengt, en dit maakt ook dat we hier dan toch wel anders naar moeten kijken dan bij een normaal concert. Bij sommige nummers had toch echt wel meer aandacht besteed mogen worden aan de mix en waar normaal de publieksinteractie gezocht wordt, lijkt de band nu soms wat onwennig in de bewegingen die ze proberen te maken/moeten maken van de regie. Het lijkt soms allemaal gewoon te gemaakt. Het is wellicht een hoop gezeur om vrij weinig, maar in een opname waar duidelijk meerdere takes voor zijn gebruikt mogen de verwachtingen wellicht hoger liggen. We mogen echter niet vergeten dat het fijn is dat de band toch wat van zich laat zien, en ook qua geluid probeert het live gevoel zo veel mogelijk na te bootsen.