Evil Invaders – Shattering Reflection

Ronald van Bruggen | 23 March 2022 | CD | No Comments

Als je de historie van het Belgische Evil Invaders er op na slaat, is de band al in 2007 opgericht door zanger Joe, gaandeweg de jaren krijgt de band vaste vormen, waardoor het tot 2013 duurt aleer er plaatwerk uitkomt, een EP. Daarna komen er in 2015 en 2017 full-albums uit en tourt de band er flink op los. Maar daarna wordt het qua plaatwerk relatief stil rond de band, al verschijnt er in 2019 wel een live-album, waar veel bands in coronatijd wat sneller een album uitbrengen. En nu na maar liefst 5 jaar wachten is daar hun derde full-album.

Opener ‘Hissing In Crescendo’ start met een lekker piepende gitaarriff om al snel te vervolgen in een hoog thrash tempo, maar dan komt de verrassing, de uptempo coupletten doen je qua zang gelijk denken aan de metalgod Halford, tijdens bv. ‘Painkiller’, ook de gitaarsolo klinkt anders dan wat we van onze zuiderburen gewend zijn, minder op snelheid gebaseerd, maar met meer gevoel. Bij het volgende nummer ‘Die for me’ blijkt de verrassing niet eenmalig te zijn, want ook hier komt zanger Joe weer verrassend om de hoek, verder is het qua melodie, tempo en gitaarsolo een puur heavy metal nummer, het refrein is lekker melodieus en groovend. ‘Deepest Black’ is 1 van de inmiddels uitgebrachte singles en is ook al een verrassing, een gevoelige ballad, een prachtig bijna emotioneel, melodieus nummer. ‘Sledgehammer Justice’ doet je bijna opschrikken, want dit is weer een onvervalst Evil Invaders-nummer, een hoog tempo, scheurende gitaren en geregeld de bekende high pitched vocals. Het is inmiddels wel duidelijk dat de Belgen een wat andere koers zijn gaan varen, geen album meer met nagenoeg uitsluitend razendsnelle thrashnummers, maar een afwisseling tussen heavy en thrash. Het langzame en zware ‘Forgotten Remains’ doet qua zang ook nu weer denken aan Halford. ‘Eternal Darkness’ is ook weer een voorbeeld van die afwisseling, een nummer wat een combi is van heavy en thrash met zeer afwisselende vocalen en gitaarsolo, in het middenstuk zelfs een licht oosters aandoend intermezzo met aansluitend een blackachtig stukje. Bij het navolgende ‘My World’ komt nog een grotere verrassing, gitarist Max neemt de zang voor zijn rekening, het nummer begint melodieus in een langzaam tempo om in het tussenstuk en het refrein over te gaan in brute vocalen, je moet zelfs denken aan Cronos in de begintijd van Venom, halverwege slaat het nummer om in een regelrechte thrasher, de zoveelste parel op het album. Het ultieme voorbeeld van dit verrassende en afwisselende album is afsluiter ‘The Circle’ wat op een geweldige en imponerende wijze alle eerder genoemde elementen van dit album bevat met zelfs ondersteunende keyboards.

Evil Invaders heeft een behoorlijke ommezwaai gemaakt qua benadering van hun stijl en ik moet zeggen, dat deze mij heel erg bevalt. Qua verrassing moet ik eigenlijk denken aan ons eigen Crypstosis na hun naamswijziging vanuit Distillator. Heel mooi dat beide jonge bands zulke kwaliteit afleveren. Petje af voor Evil Invaders wat ze van dit nieuwe album gemaakt hebben, ook wel een verstandige keuze om een koerswijziging in te zetten, weer eenzelfde album dan welke ze al uitgebracht hadden brengt toch het risico met zich mee, dat het teveel van hetzelfde gaat worden. Met een productie welke klinkt als een klok, is het wel zeker dat dit een album is wat in mijn jaarlijst komt, de 5 jaar pauze is heel erg goed besteed, de heren hebben hun beste werk tot heden afgeleverd. Evil Invaders behoort met dit album gewoon tot de internationale top, hopelijk gaan ze daar live de waardering in terug zien. (92/ 100) (Napalm Records)