Project Patchwork – Ultima Ratio

Esther Kessel-Tamerus | 21 May 2022 | CD | No Comments

Een jaar of tien geleden richtte Gerd Albers een prog project op: ‘Project: Patchwork’. Aan ieder album werkte een groot aantal gastmuzikanten mee, in totaal meer dan 45. Deze muzikanten komen van prog bands zoals Mystery, Subsignal, en vele andere. Ook aan het nieuwste album, ‘Ultima Ratio’, werkte een groot aantal muzikanten mee, bijvoorbeeld Jean Pageau (Mystery)en Marek Arnold. ‘Ultima Ratio’ is een terugblik van het verschrikkelijke jaar 2020, het jaar waarin Covid 19 de wereld in zijn greep had. De teksten gaan niet over het virus zelf, maar over de sociale gevolgen van de lockdown(s).

‘Ultima Ratio (Pt. I) Prologue’, start met diverse toetsinstrumenten. Er volgen bijzondere wendingen. De wisselwerking tussen rustigere en rockende delen is goed. Deze instrumentale openingstrack bevat een heerlijk portie prog. Na een ingetogen einde volgt ‘New Normality‘ non-stop. De tekst zing je niet zo maar even mee, maar dat is ook niet de bedoeling. De backing vocals zijn een prima toevoeging, soms zijn de stemmen ingezet als instrument. Ook hier zijn er ruim voldoende wendingen. De details komen onder andere van de piano. Instrumentale en vocale delen worden afgewisseld. Een ingetogen stukje vormt de overgang naar ‘Weeks of Sorrow’. Het ritme heeft een aangename flow, de cimbalen zijn met zorg bespeeld. Hoewel er verschillen zijn, is het derde ingetogen einde wat voorspelbaar.

Ook in ‘Code Red’ valt de goede verdeling van de muziek over de koptelefoon op. Weer kleuren de stemmen mooi samen. De hoge woordeloze zang lijkt het einde van deze track, maar er volgt een verrassende wending. Deze keer valt er een korte stilte voordat het instrumentale ‘Hope’ begint. Dit kalme nummer bevat toch best redelijk wat laagjes. De combinatie van de verschillende toetsinstrumenten in ‘Dead-end Street’ is bijzonder. Het aantal laagjes wordt, net als tempo en volume opgebouwd. Een aantal veranderingen zijn best verrassend. Er is veel variatie, sommige delen bevatten zelfs wat metal. De zang zit over het algemeen in de rustigere delen, hierdoor blijven zang en muziek in balans. Als er een vleugje ruwheid op de stem is, blijft de balans. Weer hoor je mooie, zachte klanken van de cimbalen. Vlak voor het einde is er meeslepend gitaarspel.

Op sommige momenten is de achtergrond zang in ‘Depressed Sentiments’ wat voorspelbaar. Dat geldt ook voor de manier waarop een deel van deze vrij zoete track is opgebouwd. De bas zorgt voor een leuk contrast.

Het eerste instrumentale stuk van ‘Keepers of the Fire’ heeft enkele licht klassieke elementen. Er zijn volop variaties in de muziek: de drums zijn even staccato bespeeld, er is lekker orgelspel. De gevarieerde zang van Jean Pageau is van rustig tot aan gestresst. Soms is zijn stem gestapeld. De wending naar een ingetogen deel verloopt goed, het fluitspel past er prima bij. Na een minimalistisch stuk worden tempo en volume langzaam opgebouwd. Na een heerlijk proggy stuk volgt nog een meeslepend deel waarin je Mystery invloeden kunt horen.

Het instrumentale ‘Ultima Ratio (Pt. II) Epilogue’ heeft een mysterieuze start. Na een sneller gespeeld deel, gaan tempo en volume weer omlaag. Deze laatste track lijkt uit te doven, maar er komt nog een instrumentaal stukje achter aan.

Het concept is best wel gewaagd, want eigenlijk hebben we wel genoeg van Covid. De teksten spreken je nu misschien niet zo aan. Maar wie weet behoort Covid ooit tot geschiedenis, en kijk je er in de toekomst anders tegen aan. De zang en de blend van de stemmen is goed. Er zijn veel details in de muziek, zoals het geluid van bar chimes. De wisselwerking en/of samenspel van akoestisch en elektrisch gitaar is zeer goed. ‘Ultima Ratio’ moet wel even groeien, want je hoort steeds weer nieuwe dingen. (79/100) (Progressive Promotion Records)