Antimatter speelt voor de muzikale fijnproevers in De Pul
Het soloproject van de man met één van de mooiste stemmen uit de rockwereld, Antimatter, deed een 3-daagse herfsttour door België, Duitsland en sloot af in de mooie De Pul in Uden. De van tevoren gepromote ‘twee unieke sets, waarvan er één in het teken staat van het 10-jarige jubileum van album ‘Fear of a Unique Identity”, was niet helemaal tot Mick Moss doorgedrongen, zodat we één lange set, inclusief alle nummers van de jubilaris, voorgeschoteld kregen. Voor een zondagavond ook wel lekker om weer redelijk op tijd thuis te zijn eigenlijk.
Zijn vaste snarenpartner in crime, Dave Hall, was er gelukkig bij, maar achter de drums zat oud-bandlid Liam Edwards (de huidige trommelaar Fab Regmann bleek op tour met Maiden United) en op bas had vaste kracht Ste Hughes zijn kleine neefje gestuurd. Het schuchtere ventje leek me nog geen 16, maar speelde volwassen, al zag het er wat apart uit op het podium. Maar over beeldvorming maakt Mick zich zelden zorgen, het gaat om de muziek. En die was prima, ook al stond het geluid wat hard. Er waren bijna meer decibellen aanwezig dan publiek, want de zaal stond weliswaar gezellig, maar nog niet halfvol. Hopelijk is dat in november op zijn uitgebreidere tour om zijn dan net uitgekomen nieuwe album te promoten, beter geregeld. Het zij hem gegund!
Het optreden ving aan met het voor Antimatter opzwepende nummer ‘Paranova’ van ‘Fear of…’. Het geluid was nog wat rommelig, maar de zang van Moss meteen al prima, net als de tweede stem van Dave Hall die hiermee veel toevoegt aan de totaalsound, naast zijn mooie solo’s. Het meer elektronische ‘Firewalking’ en het pareltje ‘The Last Laugh’ (van het 20-jaar oude ‘Saviour’) volgden. Nummers van zijn laatste twee prima studioalbums speelden ze niet, dat wordt bewaard voor de november-tour. Jammer, maar de vroegere periode biedt voldoende toppers. Zoals het zelden gespeelde semi-akoestische en lekker dreigende ‘Here Comes the Men’ of het lange en progressieve ‘Wide Awake in the Concrete Asylum’.
Persoonlijke favorieten ‘Redemption’ (als enige toegift) en ‘Leaving Eden’ (beiden van het gelijknamige album uit 2007) waren een welkome aanvulling op de tracks van ‘Fear of…’. Net als het nieuwe nummer ‘Contact’ en de altijd sfeervolle uitvoering van Pink Floyd’s ‘Welcome to the Machine’. Ook de Anathema-cover (maar mede geschreven door Moss) ‘Angelic’ werd zowaar gespeeld. Het reguliere optreden werd afgesloten met het overbodige instrumentaaltje ‘The Parade’ en het bloedmooie, van prachtige samenzang voorziene en helaas zelden gespeelde ‘A Place in the Sun’. En zo was het beloofde album, gelukkig niet chronologisch, helemaal voorbijgekomen.
Hoewel de band prima op dreef was, de sfeer er aardig inzat en Mick’s stem er alleen maar nog beter op lijkt te worden, blijft het jammer dat de frontman zelden of nooit het publiek toespreekt of een nummer aankondigt. Zijn het zenuwen, verlegenheid of uiterste concentratie? Geen idee, maar wel een gemiste kans om je publiek wat meer te betrekken. Nu blijft het toch wat afstandelijk, al maakte Mick dat na afloop ruimschoots goed door met iedere fan die hem aansprak uitvoerig te praten en op de selfie te gaan. Maar afgezien van de wat stugge presentatie, was het wederom een heerlijk avondje relaxed genieten van de sombere, loodzware, doch altijd emotionele en melodieuze progressieve elektronische rock van Antimatter. Al blijft het helaas muziek voor de ‘happy few’. Tot de volgende keer heren!
