Skid Row – The Gang’s All Here

Het ooit door Jon Bon Jovi ontdekte Skid Row is na het vertrek van boegbeeld en zanger Sebastian Bach in 1996 bij mij uit beeld geraakt. Met hem werden twee prima albums (‘Skid Row’ uit 1989 en ‘Slave to the Grind’ uit 1991) uitgebracht die wereldwijd terechte hits opleverden als ’18 and Life’, ‘I Remember You’ en ‘Monkey Business’. Bij album drie, ‘Subhuman Race’ (1995) ging het al mis. Zowel wat betreft de veel te zwaar aangezette productie van Bob Rock, als qua songmateriaal en naar later bleek, ook qua verhoudingen in de band. Exit probleemkind Bach dus. Er werden in de jaren 2000 nog twee albums uitgebracht met zanger Johnny Solinger en tussen 2009 en 2016 volgden wat EP’s. Maar veel succes leverde het niet op, zeker niet in Europa. Tevens waren er natuurlijk verwoede pogingen om de oorspronkelijke line-up weer bij elkaar te brengen. Maar nu dus weer een echte plaat, deze keer met zanger Erik Grönwall, ex H.E.A.T. en winnaar van het Zweedse Idols.  

Behaalde resultaten in het verleden bieden helaas geen garantie voor de toekomst hebben we geleerd. En hoewel de nieuwe zanger wel aan Bach doet denken, zijn de nummers toch niet van het niveau van weleer. Maar misschien moeten we dat ook niet verwachten na bijna 30 jaar. Wat we wel hebben is een pretentieloos (party) hard rock album, dat best lekker wegdraait. Al is de afwisseling ver te zoeken, want op één lange ballad na, liggen alle nummers in hetzelfde straatje, al is de één net wat meer uptempo dan de andere.

Om maar eens met het buitenbeetje te beginnen, de zeven minuten lange powerballad ‘October’s Song’ is mooi van opbouw en geeft de Zweedse Erik een terechte hoofdrol. Zijn uithalen zijn nauwelijks te onderscheiden van die van de heer Sebastian Bach destijds. Het jaren 90 sfeertje doet de rest. Nog één zo’n gevoelige noot had een puntje extra opgeleverd. Maar de rest is dus van dik hout zaagt men planken, zoals ook de songtitels al aangeven.

Te beginnen bij openingsnummer ‘Hell Or High Water’, wat klinkt als een kruising tussen ‘Monkey Business’ en ‘Youth Gone Wild’. Lekkere hooks, meebrulbaar, maar ook niets dat we niet eerder hebben gehoord. Deze powerrock komt ook terug in het navolgende titelnummer, al heeft deze een lekkerder refreintje vol ‘gang vocals’. In dezelfde categorie vallen ook bijvoorbeeld ‘Not Dead Yet’, het iets tragere ‘Time Bomb’, de eenvormige ‘Resurrected’ en het harde en wederom van stevige achtergrondvocalen voorziene ‘Tear it Down’. Afsluiter ‘World’s On Fire’ is een tandje sneller en heeft fijn riffwerk van beide oudgedienden Sabo en Hill.

Deze nieuwe Skid Row gaat voor de band geen oude successen doen herleven ben ik bang, het gros van het publiek zal vooral de bekende nummers van weleer willen horen. En hoewel het allemaal niet slecht is, zet ook ik hun debuut nog maar eens op, die nummers spreken toch net een beetje meer aan. Wellicht dat ooit de ruzie met Bach toch kan worden bijgelegd? Alleen dan zie ik de band weer spelen op de Europese festivals. Deze ‘The Gang’s All Here’ geeft daar niet voldoende aanleiding toe ben ik bang. (70/100 – EarMusic)

LINE-UP

Erik Grönwall (vocals)
Dave Sabo (guitars)
Scotti Hill (guitars)
Rachel Bolan (bass)
Rob Hammersmith (drums)

TRACKLIST

1. Hell Or High Water
2. The Gang’s All Here
3. Not Dead Yet
4. Time Bomb
5. Resurrected
6. Nowhere Fast
7. When The Lights Come On
8. Tear It Down
9. October’s Song
10. World’s On Fire