Epica – The Alchemy Project

Esther Kessel-Tamerus | 26 October 2022 | CD | No Comments

Als ik naar de cover kijkt van ‘The Alchemy Project’, dan vermoed ik dat ook dit album van Epica weer heel bijzonder zal zijn. Epica heeft samengewerkt met allerlei zangers/zangeressen en muzikanten uit de brede metal- scene. Hierdoor variëren de nummers van melodieuze metal, naar de wat meer extreme metal.

‘The Great Tribulation’ heeft een licht theatrale en symfonische start, inclusief koorzang. Er zijn subtiel enkele metal elementen in verweven. Dan de wending naar metal, dit is donkerder dan je van Epica zou verwachten. Maar dat komt door de gave bijdrage van Fleshgod Apocalypse. Er is een mooi afwisselingen tussen de heldere zang van Simone, de grunts en de koorzang. Bovendien is er een mooie wisselwerking dan wel samenspel van metal en klassieke invloeden. De langzamere, lichte delen zijn goed geplaatst tussen de massieve en/of up-tempo delen. Het resultaat is een groots opgezet openingsnummer dat een gaaf strak einde heeft. In ‘Wake the World’ hoor je de invloeden van Uriah Heep terug, want hun toetsenist Phil Lanzon is hier gastmuzikant. Weer is de goede blend en afwisseling van koorzang, grunts en de zang van Simone. Dit vormt een goede combinatie met de zang van Tommy Karevik (Kamelot). Dit nummer is minder groots van opzet dan openingsnummer, maar daarom niet minder mooi!

Het pakkende ritme en de strakke manier van zingen in ‘The Final Lullaby’ zijn opzwepend. Het toegankelijke ritme en melodie vormen een perfecte match. De saxofoon is verrassend toegevoegd. Dit feestnummer lijkt te eindigen op de snaren. Maar dan hoor je het geluid van een speeldoosje en gesproken woorden. Heel langzaam wordt dit langzamer en zachter, en zo dooft dit heel langzaam uit. Door het groot aantal gastmuzikanten uit de brede metal scene zijn de nummers zeer gevarieerd. Want ‘Sirens – Of Blood and Water’ is met het vleugje Arabische invloeden weer heel anders. De symfonische muziek sluit perfect aan bij de heldere zang van Charlotte Wessels en Simone. Epica blijft verrassen, zo ook in ‘Death is not the End’. Death-metal en symfonie, grunts en heldere (koor)zang vormen een groot contrast, en tegelijkertijd blijft het geheel in harmonie, onvoorstelbaar!

De één noemt ‘Human Devastation’ misschien een ”bak herrie”, en zal dit nummer eventueel overslaan. De ”echte” metal-freak geniet van deze extremere black-death metal zet hier de muziek misschien zelfs harder. Door het hele hoge tempo is de dynamiek in de muziek natuurlijk wat minder. Daarom staat dit nummer eigenlijk het verste af van de Epica stijl, toch past het wel binnen deze cd. Het zachte intro van ‘The Miner’ vormt een groot contrast met het voorgaande nummer. Er is een mooie opbouw naar meer tempo en volume. De details in de muziek komen het best tot zijn recht als je met koptelefoon luistert. Ook in deze laatste track blijft de balans tussen zang en muziek bestaan. Weer is er een prachtige opbouw naar het einde. Je merkt duidelijk dat dit het laatste nummer is.

Er is een groot verschil in stijlen, waardoor het wat minder als één geheel aanvoelt. Dat is geen punt van kritiek, het is alleen om je duidelijk te maken hoe dit album voelt. Als je met koptelefoon luistert komen de details en de ontelbare laagjes in zang en muziek beter tot zijn recht. Maar door de grote contrasten en het opzwepende karakter nodigt deze cd ook uit om via de speakers te luisteren en het volume behoorlijk ver open te zetten. Het moet een monsterklus geweest zijn om dit alles op te nemen en te mixen. Epica heeft bewezen dat ze hierin tot de top behoren. Want ‘The Alchemy Project’, dat 11 november uitkomt, is een top album (95-100) (Atomic Fire Records)