Iron Void – IV
Slow and steady wins the race, zo is dat in het doom genre. Niet alleen geldt dit dus voor de muziek van Iron Void, alhoewel lang niet alles slow and steady is, maar langzaam en gestaag geldt zeker voor de bands carrière. Iron Void werd namelijk in 1998 al opgericht, maar bracht in 2008 pas het eerste album uit, geen studioalbum maar een live plaat.
Ook kwam er een EP uit tot in 2014 dan toch echt het eerste album van de band uit werd gebracht. Sinds die tijd kunnen we dus stellen dat het prima gaat qua releases, echter als we dan gaan kijken naar bijvoorbeeld Spotify zien we dat het aantal mensen die via deze weg naar de band luistert niet bijzonder hoog is. Met 303 maandelijkse luisteraars zijn er nog niet veel mensen bekend met het werk van de Britse band. Ik moet zeggen dat ik voor deze release één van die vele was.
Als we dan het album induiken moet ik eerlijk zeggen dat het me enigszins verrast dat de band niet bij een groter publiek bekend is. Zeker na het horen van eerste single ‘Grave Dance’. Het begint met strakke drums en een lekkere fuzzy riff. Je hoofd begint gelijk spontaan op en neer te bewegen. Productioneel ook prima in orde. In dit nummer hoor je de bas fijne lickjes doen gedurende de song. Goede gitaarsolo, voor de riff er weer in beukt. Het refrein is eigenlijk maar één zin, maar deze zing je aan het eind al mee.
Ook de song die volgt ‘Living On The Earth’ wordt voorzien van een stevige fuzzy riff en goeie wah wah solo. Daarna neemt de song wat in tempo toe en volgt er een tweede solo. Samen met het eerstgenoemde nummer behoort dit nummer tot de sterkste op de plaat.
‘Pandora’s Box’ start opnieuw met een erg goede riff en horen we een ander bandlid zingen. Dit keer een wat rauwere stem, iets meer kiezels gegeten. Het nummer is overall ook wat ruiger dus wat dat betreft een goede keuze, al hoor ik de zanger op de eerste twee songs liever.
Met ‘She’ gaat het gas wat terug. Mooie ballade. Gekozen voor de cleanere zang en geen distortion op de gitaren, op de solo na dan. Prettig lichtpuntje zonder dat het te sentimenteel wordt. Het blijft immers doom. Aan het einde van de plaat neemt mijn interesse dan toch wat af. Met net onder drie kwartier een mooie lengte voor een album. Meestal is dat juist het euvel als de interesse afneemt. Nu kunnen we hier niet zeggen dat het album te lang duurt. Misschien is het omdat het album enorm sterk begint en het dat niet vol weet te houden. Al wil ik hiermee absoluut niet zeggen dat het tweede deel van de plaat vergeten kan worden. ‘Lords Of The Wasteland’ is een van de langste tracks, maar bevat genoeg om je die zes minuten te blijven boeien. Mede door de eerder genoemde tempowisselingen.
Al met al kunnen we dus stellen dat ‘IV’ een prettige kennismaking is met het Britse Iron Void. Voor de doom fans wil ik deze toch zeker wel aanraden en ook aan de fans van de 70s hard rock durf ik ‘Grave Dance’ bijvoorbeeld met een gerust aan te raden. Tijd voor wat meer bekendheid voor de heren. Deze release mag gehoord worden! (78/100) (Shadow Kingdom)
