Steve Vai – Gash

De gitaargod Steve Vai is uiteraard bekend van zijn werk als gitarist en transcribent bij Frank Zappa. Hij speelde bij David Lee Roth en Whitesnake, haalde drie Grammy awards binnen en werd er voor nog veel meer genomineerd. Zijn solocarrière omvat inmiddels ook al meerdere decennia en heeft ertoe bijgedragen dat de muzikant Vai door gitaristen als een soort godheid wordt gezien. Een gitarist met een onaardse techniek, snelheid en speelstijl. Een voorbeeld voor alle puisterige pubers die voor hun veertiende verjaardag een tweedehands squier gitaar krijgen. Maar er is hoop. Doe als Vai zelf en onderwerp je jaar in jaar uit aan een studieritme waarbij je tien tot vijftien uur per dag muziek studeert, en je komt misschien ook wel verder dan je zou denken.

Eind januari komt een ‘nieuw’ album van Vai uit. ‘Gash’ werd al in 1991 opgenomen, maar heeft al die tijd, meer dan dertig jaar dus op de plank gelegen, om stof te verzamelen. Eerste vraag die dan bij je opkomt is natuurlijk waarom hij dit album dan nu alsnog uitbrengt. Het antwoord op die vraag is makkelijk te geven. Het is een geweldig album !

Vai zegt er zelf over : “Deze plaat werd geschreven en opgenomen in een soort stroom van bewustzijn in 1991 binnen een periode van misschien twee weken als antwoord op mijn verlangen om een bepaald soort muziek te hebben om naar te luisteren als ik met mijn vrienden op mijn Harley Davidson Motorcycle reed. Het doet denken aan een bepaald soort rockmuziek waar ik als tiener in de jaren zeventig van genoot.”

De titel van het album ‘Gash’ is een directe verwijzing naar en eerbetoon aan de bijnaam van Johnny ‘Gash’ Sombrotto, een werkelijk fenomenaal goede rockzanger die in 1998 omkwam bij een motorongeluk. Sombrotto is als backing vocalist ook te horen op de albums ‘Sex & Religion’ en ‘Fire Garden’ van Steve Vai.

Het album kent slechts 8 tracks en trapt furieus af met de heerlijke rocker ‘ In the Wind’ . Inderdaad een track waarin je jezelf de route 66 ziet afrijden. Leuk ook om met een soort van teletijdmachine terug te worden gekatapulteerd naar de tijd dat Vai nog aan het prille begin van zijn solocarrière stond, en zich nog meer toelegde op de originele Amerikaanse langharige heavy rock, die het beste gespeeld wordt terwijl je een elastische glitter legging draagt, met daarin een aubergine verstopt. Heerlijk. Sombrotto’s stem is werkelijk fenomenaal. Zou Vai echt niet geprobeerd hebben daar eerst David Lee Roth voor te krijgen ? Het materiaal is op het lijf van een ster als Roth geschreven. Maar goed dat het zo gelopen is wat Gash zingt fenomenaal goed.

Het hele album is dus niet retro, het is the real deal uit de tijd dat rock nog opwindend en over the top moest zijn. Het album roept fijne herinneringen op aan een album als ‘ Don’t tread on me’ van Damn Yankees. Met name de backing vocals roepen de gouden tijden van een band als Boston terug in herinnering. Wat een trip.

‘Let’s Jam’ had zo op ‘For Unlawful Carnal Knowledge’ van Van Halen kunnen staan. ‘She saved my Life’ had prima op Boston’s ‘Walk On’ kunnen staan.
‘Gash’ is dus een geweldig album, dat niet alleen erg gedateerd klikt, maar dat ook daadwerkelijk is. Het is een tele tijdcapsule, waarvan je alleen maar kan aannemen dat hij toendertijd niet is uitgebracht vanwege te veel concurrentie op de langharige rockmarkt van dat moment.

Een must dus voor iedereen die al bewust liep te headbangen in die tijd, maar zeker ook voor al jonge adolescenten en adolescentes met een nieuwe elektrische gitaar. Laat je inspireren door Vai. En als je dan klaar bent met headbangen, luister dan ook naar al die andere geweldige albums van de man.
(8/10)