Overkill – Scorched

Ad Keepers | 19 April 2023 | CD | No Comments

Hier is ie dan! Het 20e studioalbum van de Amerikaanse Thrash-veteranen Overkill. Overkill loopt al ruim 40 jaar mee en stelt nooit teleur. Natuurlijk is niet ieder album even sterk maar de Thrash- liefhebber wordt nooit teleurgesteld. Opgericht in 1980 met door de jaren heen vele line up wisselingen maar als constante factor zanger Bobby ‘Blitz’ Ellsworth, de Udo Dirkschneider van de Thrash Metal, die op zijn 63e nog net zo klinkt als in 1980 en bassist D.D. Verni die het leeuwendeel van de composities schrijft en met zijn Steve Harris-achtig baswerk (luister maar eens naar ‘Won’t Be Comin’ Back) verantwoordelijk zijn voor de constante kwaliteit die ‘The Wrecking Crew’ zoals ze zich zelf ook wel noemen ons al 40 jaar bieden.

Ook de gitaartandem Dave Linsk en Derek Tailer leveren puik werk af op dit album. Vooral Dave Linsk laat op ‘Scorched’ maar weer eens horen wat een klasbak hij is. Hij strooit net zo makkelijk met smerige Thrash riffs als met progressieve Shred-solo’s. Als laatste hebben we dan nog Jason Bittner op drums, zo precies als een Zwitsers uurwerk met furieus drumwerk en ook nog eens subtiel bekkenwerk en Bluesy drumpatronen als het zo uitkomt. Het fraaie artwork is zoals altijd afkomstig van Travis Smith en de spijkerharde en heldere productie hebben we te dankem aan Colon Richardson.

Opener en titelnummer ‘Scorched’ knalt er meteen lekker in met als hoogtepunt het progressieve middenstuk waarin de muzikanten even laten horen dat ze meer in hun mars hebben dan het spelen van compromisloze Thrash Metal. Ook het navolgende ‘Goin’ Home’ is genieten geblazen en grijpt terug naar de tijden van ‘Under The Influence’. ‘The Surgeon’ is de eerste single van het album en heeft een loodzwaar midtempo middenstuk, wederom een heerlijke track. ‘Twist Of Fate’ begint a la Slayer, ook qua tempo kan het de competitie met Slayer moeiteloos aan. De kerkklokken en het koor geven dit nummer nog een extra dimensie. Wat mij betreft één van de hoogtepunten van het album.

‘Wicked Place’ is een nummer wat niet bijzonder is ware het niet dat ook dit nummer boven de middelmaat uitgetild wordt door messcherpe riffs en een killer gitaarsolo. Hierna komen de volgende twee hoogtepunten van ‘Scorched’, namelijk ‘Won’t Be Comin’ Back’ dat klinkt alsof Iron Maiden besluit Thrash te gaan spelen en ‘Fever’, wat een kruising is tussen Black Sabbath’s ‘Planet Caravan’ en Pantera’s ‘Cemetery Gates’. Bobby ‘Blitz’ Ellsworth klinkt zelfs als Ozzy in het begin van het nummer. Het nummer ademt (zoals eigenlijk het hele album) een donkere, sombere sfeer. Mocht je bij ‘Fever’ in slaap zijn gedommeld wordt je met ‘Harder They Fall’ zeker weer wakker geschud. Op dit nummer wordt het gaspedaal weer volledig ingetrapt. Vooral het drumwerk bevalt me zeer. Het klinkt alsof er een mitrailleur wordt leeggeschoten, ook de gitaarsolo is weer om je vingers bij af te likken. ‘Know Her Name’ is een midtempo nummer dat voelt alsof er een stoomwals over je heen rijdt. ‘Bag O’ Bones’ sluit het album waardig af. Groovy maar onmiskenbaar Overkill.

Conclusie : verwacht van Overkill niet dat ze het wiel opnieuw gaan uitvinden. ‘The Wrecking Crew’ doet ook op hun 20e studio album wat ze al 40 jaar doen, het maken van compromisloze Thrash. De beste nummers zijn ‘Won’t Be Comin’ Back’ en ‘Fever’. De nummers waar Overkill ietwat afwijkt van het geijkte pad. Met ‘Scorched’ gaat Overkill geen nieuwe zieltjes winnen maar de grote fan-base die ze opgebouwd hebben in de 40 jaar dat ze meelopen, inclusief ondergetekende, gaat heel blij zijn met dit album. (88/100) (Nuclear Blast Records)