Soen – Memorial

Jeroen Schortemeijer | 8 September 2023 | CD | No Comments

Was Soen op de eerste twee albums (‘Cognitive’ uit 2012 en ‘Tellurian’ uit 2014) muzikaal nog wat zoekende in de Tool- en Opeth-hoek; in het navolgende supertrio ‘Lykaia’ (2017), ‘Lotus’ (2019) en ‘Imperial’ (2021) werd er wel degelijk een eigen geluid gevonden én geperfectioneerd. De puntige rock- en metalriffs werden succesvol gekoppeld aan catchy refreinen en standaard voorzien van rustpuntjes in veelal korte (zeker voor het genre) progressieve songs. Iedere plaat was net wat pakkender én daardoor succesvoller dan de vorige. Waarbij de in 2022 uitgebrachte semi-akoestische liveplaat ‘Atlantis’ een mooi en vooral sfeervol overzicht bood van de discografie tot nu toe. Verrassend genoeg ligt een krap jaar na ‘Atlantis’ studioalbum nummer zes alweer voor mijn neus. Aan inspiratie geen gebrek daar in Zweden blijkbaar. Of vooral een gevalletje ‘het ijzer smeden als het heet is’?

Aan het vertrouwde geluid is weinig veranderd. Hooguit is deze ‘Memorial’ wat steviger uitgevallen, een tandje donkerder én gebruikt Joel Ekelöf zijn stembanden wat veelzijdiger. Prima natuurlijk, want hun sound staat als een huis, echter is de verrassing er nu ook wel wat vanaf. Maar goed, het is wel meteen herkenbaar Soen, ook wat waard. Al hoop ik op een volgend album op wat nieuwe progressieve invalshoeken. Zo las ik dat voor dit album een lang epos het net niet gehaald heeft. Die was welkom geweest.

Opener ‘Sincere’ heeft een Tool-achtig intro, maar blaast met zijn metal-riffs daarna stevig de speakers uit. Niet hun meest pakkende song, wel één van hun hardste. Het gebruikelijke ‘effe gas-terug intermezzo’ ontbreekt niet, uitmondend in een gevoelige solo. Singles ‘Unbreakable’ en ‘Violence’ zijn meer Soen-volgens-het-boekje. Beide in de coupletten wat lager gezongen, beiden vol dynamiek en beide voorzien van een heerlijk uitbundig refrein. De tweede doet hier en daar wat aan Ghost denken. Het uptempo ‘Fortress’ is okee, maar teveel een blauwdruk van eerdere songs.

‘Hollowed’ is het welkome eerste rustpuntje. Het blijkt een prachtballad waar Joel succesvol in duet gaat met de Italiaanse Anouk, een zekere Elisa Toffoli. Wat een stem heeft die dame zeg. Het zwaar aangezette nummer ontwikkelt zich vol dramatiek en Canadees Cody Ford mag zich uitleven in de mooiste solo van de plaat. Een militaire drumroffel opent de titelsong. De Oosterse riffs heb ik eerder van de band gehoord en ook het catchy refrein biedt net te weinig nieuws onder de Soen. Al is het voorspelbare rustpuntje wel lekker uitgewerkt met die drums en dubbele solo. ‘Incendiary’ ligt in dezelfde, net wat te herkenbare hoek. Lekker nummer, doch het zal geen blijvertje in de setlist worden.

Met ‘Tragedian’ komt de tweede ballad voorbij. Joel steelt de show, al heeft de band pakkendere nummers geschreven. Maar gelukkig wint hij halverwege aan kracht en trekt Cody je met zijn beste Gilmour-solo definitief over de streep. De bekende afgepaste Tool-riffs dragen het snelle en iets te stuurloze ‘Icon’. Afsluiter ‘Vitals’ is met zijn vijf minuten de langste song op deze ‘Memorial’. Aanvankelijk doet de depri jazzy-nachtclubsfeer me helemaal niets, ook al pakt Joel hier de hoofdrol met zijn mooie stem. Echter na enkele minuten doorbijten komt er zowaar wat meer leven én gitaren in het meeslepende nummer. Complimenten dat de band hier iets nieuws probeert.

Soen heeft met ‘Memorial’ wederom een heerlijk album bij elkaar gepend, die zeker niet onderdoet voor een ‘Lotus’ of ‘Lykaia’. Echter schat ik hem net een tandje lager in dan hun voorlaatste, ‘Lotus’. De band voelt zich duidelijk comfortabel in haar herkenbare stijl, wellicht iets té comfortabel, want het neigt hier en daar naar voorspelbaarheid. En stilstand is achteruitgang hebben we altijd geleerd. De prima productie is trouwens wel lekker in-your-face en ook de hoes is mooi uitgewerkt. Kortom, een zeer ruime voldoende, maar net een puntje minder dan zijn voorganger. (82/100 – Silver Lining Music)