Oomph! – Richter Und Henker
Er is wat veranderd in het kamp van de Duitse band Oomph! Achter de microfoon heeft er een wissel plaats gevonden. Dero Goi alias van Stephan Musiol heeft plaatsgemaakt voor Der Schulz wat weer een alias is van Daniel Schulz. Laatstgenoemde zullen sommige wellicht kennen van zijn andere band Unzucht die Duitse dark rock brengen. Hij sluit zich nu dus aan bij een van de grondleggers van de Neue Deutsche Härte.
Dat is begin dit jaar tegelijk naar buiten gebracht met de komst van het onlangs verschenen nieuwe album ‘Richter Und Henker’ wat staat voor rechter en beul. We zullen maar direct met de deur in huis vallen want Der Schulz blijkt meer dan prima te passen bij Oomph! Sinds de oprichting in 1989 was de band in zijn line up onveranderd dus voor veel fans van het eerste uur zal het ongetwijfeld toch even wennen zijn nu er een andere zanger te horen is. Het zal wel schelen dat ook Unzucht in Duitsland geen kleine band is en het merendeel van de Duitse fans Der Schulz al langer kennen. Het dan ook niet zo dat dit album ineens een andere richting inslaat, want de sound is nog altijd vertrouwd.
New wave invloeden zijn te horen op bijvoorbeeld het goed in balans liggende tussen de synths en de heavy riffs ‘Nur Ein Mensch’. Hierdoor een van de meest krachtige songs op de plaat. Dat ze invloeden halen uit de new wave bewijst ook waarom de band op de plaat ook een nummer heeft met Joachim Witt. Het album opent echter direct met de sterkste track in mijn ogen met ‘Wenn Die Stunde Schlägt’. Die wordt naar het Engels vertaald naar ‘For Whom The Bell Tolls’ zal dat een verwijzing zijn? Het is stevig doch ontzettend pakkend, een van die nummers waar de repeat knop voor is uitgevonden. Lekker gitaarriffje op een wat hogere fret dan we bij de meeste industrial NDH gewend zijn en ook is je Duits misschien niet zo denderend, dit refrein zing je toch snel genoeg mee. Zij het fonetisch.
Ook eindigt de plaat sterk met ‘Ein kleines bisschen Glück’. Die was trager in tempo maar daardoor niet minder zwaar als is het op een andere manier. Het begint met duistere synths en drums. In het refrein komt er langzaam wat meer bombast bij en bouwt het nummer heerlijk op. Vervolgens in het couplet kruipt het weer in zijn duistere schulp om bij het refrein er weer uit te komen. Geweldige afsluiter.
Ook met een andere vocalist levert Oomph! goed werk af. Wel moet opgemerkt dat in het tweede deel ook wat nummers te vinden zijn die wat mij betreft niet hoger zijn dan een prima of oké. De nummers die sterk zijn, trekken het algeheel wel omhoog omdat die ook strategisch geplaatst zijn op de tracklist. Het album met goede songs openen en afsluiten, dan ben je net even wat sneller geneigd het nog eens op te zetten. (75/100) (Napalm Records)
