Black Country Communion – V

De term supergroep is vaak misplaatst, maar op Black Country Communion mag dit etiket zonder twijfel geplakt worden. Want de muziek is echt meer dan een optelsom van de vier enorm talentvolle leden van deze band. En daar hoort vijfde bandlid, producer Kevin Shirley, natuurlijk ook bij. Hij heeft de plaat weer een vette live sound meegegeven. Vier eerdere albums gingen deze, nogal flauw getitelde ‘V’ voor. Allemaal opgenomen wanneer Joe Bonamassa even een break had in zijn enorm succesvolle, maar nogal drukke solocarrière. Wat tevens de reden is dat er maar mondjesmaat getoerd is de afgelopen veertien jaar. Slechts één keer mocht ik de band aanschouwen, op Bospop in 2011.

Maar terug naar hun nieuwste worp. Het is een afwisselende plaat geworden, vol met dynamische jaren 70 hard rock die zelden ver van Deep Purple en Led Zeppelin afligt. Met hier en daar wat blues en funk-invloeden van resp. Bonamassa en Hughes. Om met die laatste te beginnen, je moet houden van zijn wat snerpende hoge stem, maar sjonge, wat heeft de 72-jarige Brit goede genen. Vrijwel geen verschil met twintig jaar geleden! En zijn lekker knorrende baswerk mag ook niet onvermeld blijven. Bonamassa strooit weer volop met fijne riffs en prachtige solo’s. Helaas zingt hij geen nummer solo deze keer. Alleen een duet met Glenn op het prima ‘Love and Faith’. Powerhouse drummer Jason Bonham is lekker aanwezig en de rol van Sherinian is weliswaar voornamelijk ondersteunend, maar op dat keyboardtapijt gedijen de gitaarsolo’s extra goed.

Opener ‘Enlighten’ kennen we al als single. Het contrastrijke nummer is gebouwd rondom een wat simpele, afgemeten, doch effectieve gitaarriff en versnelt licht tijdens het aanstekelijke refrein. Het gedreven ‘Stay Free’ heeft zo’n lekkere funky keyboard basje en leent daarmee nogal opzichtig, doch niet onverdienstelijk van Zeppelin’s ‘Trampled Under Foot’. Het lange midtempo ‘Red Sun’ is een pak donkerder en heaviër, bijna Soundgarden-achtig. Glenn krijgt alle ruimte voor zowel soulvolle zang als bas. De lange solo van Joe maakt het nummer helemaal af. In ‘Restless’ komt de eerste ballad en mijn eerste hoogtepunt voorbij. Het prachtige bluesy nummer had niet misstaan op een Bonamassa album en zit vol zowel korte solo’s als een fenomenale langere gitaareruptie van Joe.

Na het wat aanstekelijke rechttoe-rechtaan ‘Letting Go’ volgt met ‘Skyway’ een relaxt, doch ook wat standaard BCC-song. Gelukkig brengen het lekker afwisselende ‘You’re Not Alone’ en persoonlijke favoriet ‘Love And Faith’ het niveau van de eerste helft weer terug. Die laatste is een epische powerballad met een heerlijke ‘Kashmir’ (Zeppelin) riff en overtuigend refrein. Sherinian zorgt voor de orkestrale bombast. Het vlotte ‘Too Far Gone’ is gewoon lekker, maar geen hoogvlieger, waarna het funky ‘The Open Road’ het album in schoonheid afsluit, ook al is de lange gitaarsolo wederom het hoogtepunt hier.

BCC overtreft met deze ‘V’ net niet zijn eerste twee albums, daarvoor staan er net teveel gewoon goede, maar geen uitmuntende tracks op. De band levert wel weer gewoon prima hoogstaande bluesy hardrock. Helemaal niks mis mee. De verrassing is er weliswaar een beetje af, maar heel veel sleet zit er nog niet op de succesformule. De band kan dan ook moeiteloos wedijveren met genregenoten als Greta van Fleet, Rival Sons en Deep Purple. De vinylliefhebbers krijgen trouwens nog drie prima live bonustracks cadeau. Wat doet uitkijken naar de voorzichtig aangekondigde tour in 2025. De festivals lonken!
(86/100 – Mascot Label Group)

Lineup

• Glenn Hughes – zang/ bas
• Joe Bonamassa – gitaar
• Jason Bonham – drums
• Derek Sherininan – keyboards

Tracklist

1. Enlighten
2. Stay Free
3. Red Sun
4. Restless
5. Letting Go
6. Skyway
7. You’re Not Alone
8. Love And Faith
9. Too Far Gone
10. The Open Road