Apogee – The blessing and the curse

Esther Kessel-Tamerus | 26 January 2022 | CD | No Comments

Halverwege jaren ’90 richtte zanger/multi-instrumentalist Arne Schäfer Apogee op. Mens en maatschappij zijn terugkerende onderwerpen voor deze Duitse prog band. De teksten zijn diepzinnig en niet bedoeld om mee te zingen.

‘Out of Control’ heeft een uitgebreid instrumentaal intro met diverse wendingen. Arne speelt verschillende toetsinstrumenten. Ook hoor je mooie details van akoestisch gitaar. Arne heeft vrij zachte stem, zijn uitspraak is redelijk duidelijk. Toch is het fijn om mee te kunnen lezen in het tekstboekje. De layout hiervan is eenvoudig, hierdoor zijn de teksten duidelijk leesbaar. De meeste veranderingen vloeien in elkaar over. Behalve bas, gitaar en percussie zijn er ook klassieke elementen te horen. Vocale delen worden afgewisseld met uitgebreide instrumentale stukken. De achtergrondzang is een van de vele details die te horen zijn. De elektrische gitaar is regelmatig meeslepend bespeeld. Er zijn mysterieuze geluiden toegevoegd, deze geven de sfeer van een koude wind. Na mooie klassieke details volgt een staccato gespeeld deel, ook hier is er een vleugje klassieke muziek. Eberhard Graef laat zijn manier van drummen aansluiten bij de muziek. Bovendien hoor je de toonhoogteverschillen van de trommels. Dit openingsnummer dooft vrij langzam uit.

De piano speelt een belangrijke rol tijdens het rustige intro van ‘Congealing Ground’. Zang en muziek blijven een tijd rustig. Weer zijn er mooie details van akoestisch gitaar. Met vlagen zing Arne wat luider en hoger. Op deze momenten lijkt hij de grenzen van zijn kunnen op de zoeken. De sound van zijn stem zal misschien niet iedereen kunnen waarderen. Bijna ongemerkt zijn er diverse wisselingen in het ritme, soms heeft het ritme een bijzondere structuur. De plotselinge wending naar pianospel is verrassend. Dit soort verrassende wendingen hadden er wel vaker in mogen zitten. Toch zit het geheel veel complexer in elkaar dan in eerste instantie lijkt. Soms heeft de muziek heel wat laagjes. Dat geldt ook voor de nummers die volgen. Al zit er in ‘Hard to See’ ook een onverwacht ingetogen stuk. Doordat het geluid helder is, komen de klassieke elementen behoorlijk goed tot uiting.

In ‘The Inspiring Tune’ lijken zang en muziek even tegen elkaar in te gaan, maar de balans blijft. Er is een prima afwisseling van instrumenten en ritmes. Het toetsenwerk van Arne is zeer gevarieerd. Bovendien speelt hij bas en gitaren. Daarnaast zorgt hij voor de orkestrale elementen. Eberhard laat zijn drumstokken regelmatig met rust, ook zijn inbreng is bijzonder. De titeltrack is voor het laatst bewaard, ‘The Blessing and the Curse’ past bij de voorgaande nummers. Tijdens een minimalistisch deel is er meeslepend gitaarspel. De klassieke elementen zijn best ontroerend. Er zijn ontelbare veranderingen in de muziek, soms zijn de klassieke details er subtiel doorheen ‘gestrooid’. Dit is het misschien wel meest toegankelijke nummer, en toch blijft dit boeien.

Arne heeft een heel eigen sound van stem. In de klein gezongen delen heeft zijn stem een warm timbre. Soms is het geluid van het geheel iets te klinisch, dan mis ik wat warmte. Het verschil in volume tussen de rockende delen en klassieke elementen had groter mogen zijn. Ook het contrast tussen hoog en laag had wat beter naar voren mogen komen. Dit had de luisterbeleving vergroot. Het toetsenwerk is zeer gevarieerd, je hoort niet alleen piano-en orgelklanken, maar ook de elektronische klank van de toetsen komt aan bod. De muziek is complex, de teksten zijn diepgaand. Soms kan je aandacht verslappen, maar steeds weten Arne en Eberhard de aandacht weer terug te winnen. ‘The Blessing and the Curse’ is een album dat zeker moet groeien. (76/100) (Progressive Promotion Records)