Jailbreak Festival: Hoogtepunten van Dag Twee in Horsens, Denemarken

De tweede dag van het Jailbreak Festival in Horsens, Denemarken, was een opwindende showcase van rock en metal, met een line-up van bands die de oude gevangenismuren deden schudden. Afgelopen vrijdag en zaterdag werden muziekliefhebbers getrakteerd op spetterende optredens, variërend van harde death metal tot melodische rock. Hier is een blik op enkele van de opvallende acts van de afsluitende dag van het festival.

Junkyard Drive

De Deense band Junkyard Drive speelt traditionele hard rock ‘n’ roll, die doet denken aan de megabands uit de jaren 70 en 80, zoals Guns N’ Roses en Mötley Crüe. Met krachtige, op riffs gebaseerde gitaarpartijen, rebelse teksten en een heldere, scherpe sound maakten ze uitstekend gebruik van de akoestiek van de oude gevangenis. De band brak door in 2017 met hun versie van het volkslied ‘Geordie’, dat lange tijd de hitlijsten aanvoerde.

Na Junkyard Drive al meerdere keren live te hebben gezien, kan ik vol vertrouwen zeggen dat dit misschien wel hun beste optreden tot nu toe was. Het is geruststellend om te zien dat ze niet op hun lauweren hebben gerust, maar zich nog steeds verbeteren. Wat ik vooral leuk vind aan deze band is de prominente rol van de drums, wat hun muziek extra kracht geeft. Ze schakelden moeiteloos tussen langzame en snelle nummers, waarbij ze de opwinding en energie in de zaal wisten vast te houden. De hal was gevuld met een publiek dat bereid was de ovenachtige temperaturen te doorstaan. De vuureffecten hielpen misschien niet tegen de hitte, maar weerhielden niemand—op of naast het podium—ervan om volledig los te gaan.

Baest

Een andere Deense bijdrage aan de line-up van zaterdag was de death metal band Baest. Opgericht in 2015, hebben ze inmiddels vijf albums uitgebracht en twee prijzen gewonnen, en het is gemakkelijk te zien waarom. Muzikaal gezien zijn ze bekwaam, precies en intens, en ze weten vooral hoe ze het publiek moeten bespelen. Hun geluid is sterk beïnvloed door de death metal scene uit de jaren 80 en 90, met verpletterend zware riffs, snelle drums en diepe, grommende zang, geleverd met een podiumaanwezigheid die geen rekwisieten nodig heeft.

De band begon hun set met een letterlijke gordijnval voordat ze hun eerste nummer lanceerden. Het duurde niet lang voordat het publiek de eerste moshpit startte en mensen begonnen met crowdsurfen. Het was duidelijk dat sommige fans alleen kaartjes hadden gekocht om hen te zien, met veel hardcore fans in het publiek. Ze speelden een van hun nieuwere nummers en ik ben blij te kunnen melden dat ze hun agressiviteit niet hebben verloren. Ze blijven trouw aan wat old-school death metal zo geweldig maakte, terwijl ze genoeg toevoegen om het hun eigen stijl te maken. Baest houdt van optreden en hun enthousiasme werkt aanstekelijk op iedereen om hen heen.

Royal Hunt

Royal Hunt was een band die ik eigenlijk had moeten kennen, maar die me op de een of andere manier was ontgaan. Gezien het feit dat ze al sinds 1989 bestaan, helpt mijn onwetendheid niet echt. Dit is ook geen onbekende band in de Deense rockscene; ze hebben een zeer loyale fanbase, en ik begrijp nu waarom. Hun mix van melodische, progressieve rock met een bijna symfonisch geluid, inclusief orgels en piano, zorgt voor een interessante combinatie. Het is niet elke dag dat de toetsenist de leiding heeft in een band, maar met vijf keyboards op het podium die hij tegelijkertijd kan bespelen, trekt André Andersen zeker de aandacht. Dat wil niet zeggen dat de andere bandleden niet getalenteerd zijn—vervangende zanger Mark Boals, die zich weer bij hen voegde voor hun tour in 2024, viel vooral op.

Hoewel er geen podiumrekwisieten waren, vulde de lichtshow perfect elke noot van de nummers aan. Royal Hunt was misschien wel de grootste verrassing voor mij op dit jaar’s Jailbreak. Gelukkig leek het erop dat ik een van de weinigen was die hen nog niet kende, want de zaal was de hele set door vol.

Pretty Maids

Pretty Maids is waarschijnlijk een van de langst bestaande heavy rock bands in Denemarken, opgericht in 1981. Met 16 studioalbums op hun naam zijn deze doorgewinterde heren goed in staat om een geweldige show neer te zetten. Aangezien Horsens, de stad waar Jailbreak wordt gehouden, hun geboorteplaats is, leek het alsof ze iets te bewijzen hadden. Ik heb Pretty Maids meerdere keren zien optreden sinds ik jong was, op zowel grote als kleine podia, maar ik heb ze nog nooit zo zien spelen als nu. Te zeggen dat ze in topvorm waren, is een understatement. Ze vermaakten ons met zowel nieuwe als oude hits, en elke ziel op het festival zong mee toen ze ‘Please Don’t Leave Me’ speelden. Een indrukwekkende drumsolo werd slechts een minuut onderbroken zodat de drummer met het publiek kon proosten. De lichtshow was perfect afgestemd en vulde het optreden uitstekend aan.

Aangezien de band zijn oorsprong vindt in de vroege jaren 80, is de invloed van hedendaagse bands als Iron Maiden en Judas Priest duidelijk te horen, vooral in hun eerdere werk, hoewel het veel melodieuzer is. Terwijl Pretty Maids meestal hun eigen unieke stijl van old-school rock spelen, die niet eens zo zwaar is, was het publiek zo meegesleept door het moment dat ze een moshpit begonnen tijdens een van de nummers met een hoger tempo. De hele menigte werd meegesleept door de magie op het podium, zelfs de mensen die op de bankjes achterin zaten, zongen en klapten mee. Na 90 minuten non-stop rock ‘n’ roll en twee toegiften sloten ze op een luchtige noot af met een sample van Monty Python’s ‘Sit on My Face’. Het was een geweldige afsluiting van een uitzonderlijke show.

Thundermother

Het was geen gemakkelijke taak om het evenement af te sluiten na wat misschien wel het grootste optreden van het festival was, vooral met een menigte die dronken was van zowel bier als de sfeer na een dag vol geweldige optredens. Toch gaf Thundermother een geweldige show, wat aantoont hoe professioneel ze zijn, ondanks de afnemende menigte.

Ze openden met ‘Speaking of the Devil’, en Linnea Vikström leverde een meeslepend optreden. Iets nieuws aan deze volledig vrouwelijke band was dat ze hun gitarist, die net een baby had gekregen, tijdelijk hadden vervangen door een man. Voor een band die veel lof heeft ontvangen voor het bewijzen dat vrouwen het kunnen maken in de rock- en metalscene, leek dit een vreemde keuze. Maar aan de andere kant laat het zien dat ze bovenal om de muziek geven. Naast hun muziekstijl, die doet denken aan de late jaren 70 rockscene, heeft elk lid van Thundermother een sterke podiumaanwezigheid, niet alleen de zangeres. Meer dan eens werd mijn aandacht getrokken door de drummer, Joan Massing, die haar eigen feestje vierde achterin, volledig in de muziek opgaand met een grote glimlach.

De band had zelfs geleerd hoe ze ‘Horsens, we love you’ in het Deens moesten zeggen, wat een leuke toevoeging was. Al met al leverden ze een waardige afsluiting van een paar geweldige dagen in de ‘gevangenis’.

Foto’s (c) Morten Holmsgaard Kristensen