Myles Kennedy – The Art Of Letting Go
“Myles, kennedie?” zouden we hier in Brabant zeggen. Nou zeker wel, bijvoorbeeld als zanger van Alter Bridge, Slash’s band of solo. In die laatste categorie valt deze ‘The Art of Letting Go’. Zijn derde alweer: trouw om de 3 jaar een soloworp tot nu toe. En als de trend zich voortzet, wordt de volgende in 2027 een echt zware metalplaat, want vanaf de prachtige eerste, grotendeels akoestische ‘The Year of the Tiger’ (2018) is zijn solomateriaal steeds wat heaviër geworden. Leuk voor de rockliefhebbers, maar helaas ook steeds minder onderscheidend van zijn werkgever Alter Bridge. Zeker omdat Myles ook nog eens gebruik maakt van dezelfde producer, Michael “Elvis” Baskette. Al is het geluid hier gelukkig niet zo dichtgeplamuurd als op de meeste Alter Bridge albums.
We maken ons dus op voor een heavy aangelegenheid. En de openings- en titelsong bevestigt dit al. Het nogal drukke drumwerk van een zekere Zia Udin staat erg op de voorgrond en leidt daardoor wat af van het gitaarwerk van Myles. Zijn zang is zoals altijd prima en herkenbaar. Het uplifting refrein is typisch Alter Bridge, de bluesy jam-gitaarbreak gelukkig niet. Single ‘Say What You Will’ is wat eenvoudiger èn catchiër van opzet en klinkt nóg meer als een overblijfsel van Alter Bridge-sessies. In datzelfde AB-segment komen we later het door een zware basgitaar gedomineerde, doch verder niet al te opvallende ‘Saving Face’ en de heavy rocker ‘Dead to Rights’ tegen; die laatste met een wat rommelige slide-solo. Ook de metalriffs in het lekkere ‘Mr. Downside’ hebben we eerder gehoord. Al neemt ook hier de heer Uddin een iets te prominente en daardoor wat vermoeiende rol in het geluidsbeeld in helaas.
Maar het album bevat gelukkig ook wat frissere songs die wèl wat toevoegen aan Kennedy’s oeuvre. Zo is het vrolijke ‘Miss You When You’re Gone’ rete-aanstekelijk en een perfecte zomertrack, ware het niet dat die helaas voorbij is. Het lange ‘Behind The Veil’ start ultragevoelig om daarna door te groeien tot een heerlijke bluesy epic vol power. Myles leeft zich ook uit in een fijne lange solo, al is hij geen Tremonti natuurlijk. Nòg mooier is wat mij betreft de ballad ‘Eternal Lullaby’. Myles zingt hier heel ingetogen, wat het effect eigenlijk alleen maar vergroot. De schoonheid zit hem in de eenvoud van de song, zeker als hij halverwege het gitaarwerk wat meer aanzet en het nummer nog meer aan kracht wint. In het navolgende ‘Nothing More To Gain’ lijkt de hakkelende gitaarriff wat op die van Queens Of The Stone Age’s ‘No One Knows’, maar het is wel een lekker positief en verrassend nummer. Afsluiter, de toepasselijk getitelde ‘How The Story Ends’ start klein, is dreigend tijdens de coupletten, maar gaat weer los in het kamerbrede refrein. Prima afwisselende en mooi opgebouwde song.
Hoewel ik wat kanttekeningen plaats bij dit derde werkstuk van Kennedy, zoals de soms wat tè opdringerige drums en het feit dat de grens tussen solowerk en Alter Bridge steeds meer vervaagt, is het eigenlijk wel een prima album geworden. Overwegend gevuld met goede songs en 3 of 4 echte uitschieters, dat kan een heel stuk slechter! Maar op het volgende album graag iets meer terug naar de akoestische sound van het debuut, wat mij betreft dan.
(82/100 – Napalm Records)
LINE-UP
Myles Kennedy – Vocals, Guitar
Zia Udin – Drums and Percussion
Tim Tournier – Bass
TRACKLIST
1 The Art Of Letting Go
2 Say What You Will
3 Mr. Downside
4 Miss You When You’re Gone
5 Behind The Veil
6 Saving Face
7 Eternal Lullaby
8 Nothing More To Gain
9 Dead To Rights
10 How The Story Ends
