Sleep Token betovert AFAS met zijn duistere ritueel

Het is maandag 18 november als Sleep Token voor zijn Europese headline tour in een strak uitverkochte AFAS speelt. De band stond tijdens zijn laatste bezoek aan ons land nog halverwege het Headbanger’s Parade festival, maar gezien hoe populair de band in de afgelopen anderhalf jaar geworden is, zal het niemand verbazen dat de kaarten binnen een maand na aankondiging al niet meer verkrijgbaar waren. De support van vanavond is de Amerikaanse band Bilmuri, gevormd om voormalig Attack Attack!-lid Johnny Franck. Muzikaal is de band zowel een geweldige match met Sleep Token, als toch wel een tegenovergestelde; genrescheiding bestaat niet (de band beschrijft zichzelf deathcore/ambient/post-jazz), maar de muziek is veel opgewekter dan de duistere muziek van Sleep Token.

Zodra Bilmuri het podium op komt zijn er twee dingen die opvallen; Johnny Franck is eerder vandaag naar de overkant gelopen voor een Ajax shirtje, en de live band bevat een saxofonist. Aangevuld met een gitarist en een drummer maakt dit viertal er een spektakel van; de muziek klinkt erg goed en zorgt al snel voor knikkende hoofden door de gehele zaal. Vul dit aan met de interactie die de band tijdens de gehele set opzoekt en de vele grappen die ze er in verwerken, en je hebt een succesformule voor een opener. De band laat het publiek goed opgewarmd achter na zijn set van 40 minuten.

De zaal valt kort compleet stil als de lichten uitvallen, voordat onder luid geschreeuw de intro van het rustige ‘The Night Does Not Belong To God’ start, om hierna direct het hardere ‘The Offering’ in te duiken. De geluidsmix is extreem strak, en de lichtshow die de band meebrengt is zeer uitgebreid; over het hele podium en plafond bevinden zich LED buizen gepaard met spots, achterin hangt een groot verlicht Sleep Token logo, en dan hebben we het nog niet eens over de lasers. Combineer dit met de duistere outfits van de band, en je hebt een visueel spektakel. Ook muzikaal is het feest; de band is duidelijk in vorm, en het achtergrondkoor brengt een mooie diepte aan in de soms al licht complexe nummers die de band heeft.

Zoals je wellicht verwacht met het hele idee en imago achter de band, is er geen verbale interactie – dit blijft bij hier en daar wat gebaren door gitarist IV en basgitarist III. Waar normaal de band je toe spreekt tussen groepen nummers door, was dit vervangen door een spreker met wat diepe texten over existentialisme en dergelijke. Opvallend genoeg speelde de band zijn set in volgorde van album; openend met 4 tracks van ‘Sundowning’ – de oudste plaat waar ze vanavond van spelen – opgevolgd door 5 nummers van ‘This Place Will Become Your Tomb’ en afsluitend met 7 songs van ‘Take Me Back to Eden’; waarbij afsluiter ‘Euclid’ vrijwel in dezelfde melodie eindigt als waarmee opener ‘The Night Does Not Belong To God’ start. Ook na de set geen woorden, slechts zanger Vessel die het publiek bedankt door een hart te gebaren na het aanwezig publiek, terwijl op de achtergrond ‘I Wanna Dance With Somebody’ van Whitney Houston schalt.

Sleep Token heeft vanavond duidelijk bewezen waarom de band zo razend populair geworden is; de diversiteit en kracht die de groep met zich mee brengt is iets wat weinig andere bands ze na kunnen doen. Als de kans om Sleep Token op een volgende tour te zien zich voordoet, raad ik je zeker aan deze te pakken!