Skunk Anansie – The Painful Truth
Bijna hadden ze de handdoek in de ring gegooid. Na dertig jaar wilde de band allesbehalve een karikatuur van zichzelf worden en op festivals louter nog de grote hits spelen. De Britten hadden nog jaren ‘Skunk karaoke’ kunnen spelen met de hits die voornamelijk afkomstig zijn van ‘Stoosh’ en ‘Post Orgasmic Chill’. Het feit dat Skunk Anansie een grote naam was, zei de band helemaal niets. In de begeleidende tekst die de platenmaatschappij meestuurt met de preview van het album, stelt frontvrouw Skin dat die naam niks voorstelt als je creatief op je lauweren gaat rusten. Artistiek en muzikaal ben je dan steeds minder relevant en sterf je. Als Skunk Anansie wilde voortbestaan, moest er nieuw werk komen. Dat is er nu met ‘The Painful Truth’, ruim negen jaar na ‘Anarchytecture’.
Toch maar even naar het verleden kijken van deze opmerkelijke groep. In niets leken ze op andere bands die in de jaren negentig uit Engeland kwamen. Het was het tijdperk van de boy bands, maar als tegenreactie kwamen bands als Oasis, Blur, Radiohead, Pulp en Arctic Monkeys op. Aan de andere kant van het spectrum waren het de furieuze elektronische dance-acts die de hitlijsten bestormden, met The Prodigy en Chemical Brothers als vaandeldragers. Ergens daar tussenin zat Skunk Anansie, met een typisch funkrock-geluid en natuurlijk de bijtende teksten die echt ergens over gingen, maar vooral over de vrijheid van het individu. Het waren teksten die pijn beschreven, bezongen door iemand die de pijn echt leek te doorleven, die je de pijn deed voelen. Daar bovenop kwam dat Skin een opvallende verschijning was: in een wat militaristische look, straalde ze kracht uit.
Gelukkig voelde de band niets voor het oeverloos herhalen van de grootste hits en begon het te werken aan nieuw materiaal. Een artiest blijft immers een artiest, en daarmee hebben we de opening van ‘The Painful Truth’ te pakken. Na negen jaar heeft Skin nog niets aan kracht verloren in haar stem: ze gaat gewoon verder waar ze op ‘Anarchytecture’ is gebleven. Dat album deed evenwel weinig: onterecht, want met songs als ‘Death to the Lovers’ en ‘Beauty is Your Curse’ stak dat album met kop en schouders uit boven ‘Wonderlustre’ en ‘Black Traffic’. Bovendien laat ‘Anarchytecture’ een Skin in topvorm horen.
Die topvorm missen we in de eerste tracks van ‘The Painful Truth’. Maar we missen wel meer. Gitaren bovenal. Skunk Anansie bedient zich op ‘The Painful Truth’ meer van electronica dan op eerdere albums. ‘This Is Not Your Life’ is gebouwd op vette synthsounds en een drummachine, waar Skin haar tekst overheen schreeuwt, waarbij haar stem zelfs even wordt elektronisch wordt vervormd. Pas in ‘Shame’ horen we Skin zoals we haar willen horen: dan blijkt ze nog steeds over een formidabele strot met een indrukwekkend bereik te beschikken. Hemelzijdank. En aan het eind van die track nemen we zelfs gitaargeluid waar, ergens zit het verstopt in die dikke synthdeken.
Pas op ‘Cheers’ krijgen we eindelijk de Skunk Anansie waarop we zitten te wachten. Een Skunk Anansie die de vullingen uit je gebit rockt – met gitaren en met een Skin die je ongezouten de waarheid vertelt, zoals we dat kennen uit ‘Hedonism’. Wee de degene die haar belazerd en dat willen we voelen, tot in onze diepste vezels. Gelukkig bevat ‘The Painful Truth’ meer van dit, bijvoorbeeld in het ska-achtige ‘Shoulda Been You’ dat van ons de single had mogen zijn. Het funky ‘Fell In Love’ was ook een goede keus geweest, in elk geval beter dan ‘Animal’ dat nu als single werd uitgebracht – en daar snappen we helemaal niets van. Dat nummer komt maar niet van de grond, ondanks een machtige uithaal die Skin er na de brug uitperst. Het gepiep en gesuis van de synths begint dan echt te irriteren.
Niet dat we tegen zijn op het gebruik van electronica: in sommige tracks past het gewoon, zoals in het afsluitende ‘Meltdown’ waarin we alleen de stem van Skin horen in al haar puurheid, slechts ondersteund door een piano. Dan kruipt ze onder je huid zoals alleen Skin dat kan en waarmee ze dit album nipt over de streep trekt. We hadden meer verwacht en dat – de woordgrap die je wist dat zou komen – is de pijnlijke waarheid. (60/100)(FLG Records)
Bandleden:
Skin
Cass ((Richard Lewis) – bass
Ace (Martin Kent)- guitar
Mark Richardson – drums
Tracks:
1. An Artist Is An Artist
2. This Is Not Your Life
3. Shame
4. Lost And Found
5. Cheers
6. Shoulda Been You
7. Animal
8. Fell In Love With A Girl
9. My Greatest Moment
10. Meltdown
