Black Country Communion bevestigt haar status als supergroep
De reden dat de Main van 013 op deze tweede Pinksterdag niet geheel uitverkocht is heeft waarschijnlijk te maken met de voor 013-begrippen nogal hoge ticketprijs. Desalniettemin is de Main goed gevuld en zijn er wat zitplaatsen gecreëerd achter in de zaal zodat er geen ‘gaten’ ontstaan. Geen voorprogramma deze avond.
Om 20:30 stipt wordt de introtape ingestart en wordt de spanning opgebouwd met ‘Ride Of The Valkyries/Revolution Of The Machine’. De toon wordt meteen gezet. Black Country Communion begint met ‘Sway’ dat het eerste nummer is van een twee uur durende avond vol vette rocksongs. De geluidsmix is de gehele avond uitstekend en de lichtshow is eenvoudig doch uiterst effectief. Ook hierover niets te klagen dus.
Het eerste bewijs dat de inmiddels al 74-jarige levende legende Glenn Hughes de enige echte ‘Voice of Rock’ is laat hij horen op een geweldige vocale uithaal tijdens het tweede nummer ‘One Last Soul’. Na deze twee nummers krijgen we ‘Wonderlust’ en ‘The Outsider’ te horen. Vervolgens krijgen we de eerste publieksfavoriet ‘Song Of Yesterday’ te horen, waarop Bonamassa evenals op het album niet alleen gitaar speelt maar ook de lead-vocals voor zijn neemt. De hele avond druipt de speelvreugde bij vooral Hughes en Bonamassa er van af en is het smullen van het gitaarwerk van zoals Hughes hem introduceert de beste gitarist van zijn generatie. Tijdens het imposante ‘Save Me’ maakt hij indruk met een Oosters aandoende gitaarsolo.
Het aanwezige publiek dat niet alleen uit vijftigers bestaat maar in alle leeftijdscategoriën goed vertegenwoordigt is reageert niet overdreven uitbundig. Er wordt vooral met bewondering en ontzag gekeken naar deze vier virtuozen die allen op uitzonderlijk hoog niveau aan het musiceren zijn. Na ieder nummer volgt er een beleefd applaus om vervolgens weer ademloos te kijken naar het volgende nummer wat gespeeld gaat worden. Na ‘Crossfire’ krijgen we ‘Red Sun’ te horen wat op het laatste album “V” staat.
De hele avond bedankt Hughes het aanwezige publiek uitvoerig voor hun komst en steekt hij zijn enthousiasme om voor ons te spelen en voor zijn mede-muzikanten niet onder stoelen of banken. Toetsenist Derek Sherinian bekend van Dream Theater en medewerking aan albums van artiesten als Alice Cooper en Billy Idol plaatst hij in dezelfde categorie als Jon Lord en Rick Wakeman. Drummer Jason Bonham die zijn vader niet alleen eert met zijn drumspel maar ook middels een bassdrum-vel met zijn vaders gezicht er op. Hughes doet hier nog een schepje boven op door te zeggen dat hij papa Bonham hoort als hij met Jason Bonham op het podium staat. Hierna vertelt Hughes hoe en waar hij Bonamassa voor het eerst heeft zien spelen. Dat was op een muziekbeurs in Los Angeles in notabene een James Brown tribute band. Bonamassa vult Hughes’ introductie nog aan met de woorden dat hij ‘the funkiest motherfucker on stage’ is deze avond.
Na ‘Cold’ wordt het gaspedaal weer volledig ingetrapt met de rockers ‘The Crow’ en ‘Stay Free’, gevolgd door de tweede publieksfavoriet ‘Black Country’ inclusief bas-solo. Dit is het einde van de reguliere set maar echt lang blijft Black Country Communion niet achter de coulissen. Na nog geen vijf minuten staan ze weer op het podium en wordt ‘Sista Jane’ ingezet met hierin verwerkt een stukje van ‘Won’t Get Fooled Again/Baba O’Riley’ waarin Derek Sherinian even zijn momentje pakt.
Het slotakkoord is een lange uitvoering van het Deep Purple nummer ‘Mistreated’. De hoge uithalen van Hughes, de gitaarlicks van Bonamassa, het Hammond orgel van Sherinian en de drums van Bonham maken dat we met deze afsluiter nog dieper in de jaren 70 dan we al de hele avond gedaan hebben. Een optreden om nooit meer te vergeten van één van de weinige supergroepen die dit predicaat ook werkelijk verdient.
