LANDMVRKS toont zich professioneel en hongerig in Tilburg

2025 is voor de uit Marseille afkomstige Franse metalcoreband LANDMVRKS een uitermate succesvol jaar geweest. Na tien lange jaren is LANDMVRKS eindelijk gekomen tot waar ze nu zijn. Dit succes is het vijftal echter niet aan komen waaien. Op Graspop waren de Fransen nog één van de onbetwiste hoogtepunten van het weekend. Niet onlogisch dus dat LANDMVRKS de laatste maand van dit jaar nog een rondje door de Europese zalen maakt.

LANDMVRKS heeft maar liefst drie andere bands meegenomen zodat we wel van een mini-festival kunnen spreken. Het Engelse Split Chain mag deze avond openen. Split Chain speelt een mix van shoegaze, nu metal en emo vergelijkbaar met een band als Deftones. Op plaat komt Split Chain hier mee weg maar live vallen de Britten toch enigszins door de mand.

Tweede band van de avond is geheel andere koek. De mannen van het uit New York afkomstige Pain Of Truth spelen no-nonsense hardcore en doen deze avond geen enkele aanpassing aan de andere drie bands die een stuk toegankelijker zijn. Voor mij persoonlijk beste band van de avond.

Het eveneens uit de Verenigde Staten afkomstige Underoath heeft een behoorlijke staat van dienst. Ook bij het publiek blijkt Underoath geen onbekende te zijn, al duurt het lang voordat er wat leven in de brouwerij komt. Het nieuwe nummer ‘Generation No Surrender’ met een makkelijk meezingbaar refrein en afsluiter ‘Writings On The Wall’ dien uiteindelijk toch hun werk wat resulteert in een bescheiden aantal crowdsurfers.

Het 013 publiek spaart blijkbaar hun energie voor hoofd-act LANDMVRKS. Het budget van de shows is zienderogen gestegen en dat is te merken. Grootste troef is zanger/rapper/graffiti-artiest Florent Salfati. Vooral zijn in het Frans uitgespogen raps maken veel indruk op mij, maar ook alle andere facetten beheerst hij. Clean, bruut het klinkt allemaal even goed. Voor ‘Death’ had hij de microfoon net zo goed uit kunnen zetten want het publiek zingt het nummer waarvan de tekst op het videoscherm synchroon meeloopt volledig mee als of we ons in een ontzettend grote karaoke-bar bevinden.

LANDMVRKS laat horen dat ze ook nog steeds bruut uit de hoek kunnen komen zoals op ‘Sulfur’ en ‘A Line In The Dust’. Op de tonen van ‘Sombre 16’ dat op de achtergrond op tape afgespeeld wordt maakt Salfati in korte tijd een klein kunstwerkje wat de liefhebber met een goedgevulde portemonnee aan kan schaffen. Weer eens wat anders dan een T-shirt of hoodie. Na deze korte versie van Bob Ross schilderen pakt LANDMVRKS de draad weer op waar het gebleven was. Na ‘Lost In A Wave’ krijgen we een veels te lange drumsolo van Kévin D’Agostini te horen.

Het enige minpuntje van een verder perfect georkestreerde show waarin Florent Salfati laat horen dat hij niet alleen over één van de beste stemmen van het genre beschikt maar dit live ook nog eens volledig waar kan maken. De security heeft op het einde van de avond de handen vol aan de talloze crowdsurfers die voorbij komen. ‘Self Made Black Hole’ sluit deze avond af. Het is te hopen dat LANDMVRKS dit niveau vast weet te houden en niet op de automatische piloot gaat spelen.