Dynamo Metalfest 2016 weer een succes!

Dynamo Open Air in Eindhoven, welke liefhebber van de hardere muziekstromingen verlangt er niet naar terug? In 1986 begonnen als eendaags gratis festival op de parkeerplaats van jongerencentrum Dynamo om vervolgens uit te groeien tot één van de meest toonaangevende meerdaagse “harde” festivals in Europa. Vanaf 1998 ging het echter de verkeerde kant op met Dynamo Open Air. Het festival raakte haar ideale locatie kwijt en moest in dat jaar uitwijken naar een kleinere, oude locatie. De jaren er na was het kommer en kwel. De constante zoektocht van het festival naar geschikte locaties, een afgelasting in 2001, ambtelijke rompslomp in 2003 maakte de toekomst van het festival er niet rooskleuriger op. In 2004 vond men nog onderdak in het Nijmeegse Goffertpark, om vervolgens in 2005 het loodje te leggen op het Dauwpop terrein in Hellendoorn.

In 2008 incarneerde het festival op het plein voor het nieuwe Dynamo gebouw, weer “thuis” in Eindhoven, onder de naam ‘Dynamo Outdoor’. Helaas verdween dat festival ook na slechts drie best gave edities.

Dit jaar, op een haar na, dertig jaar na de allereerste Dynamo Open Air, vond de inmiddels alweer de tweede editie plaats van Dynamo Metalfest. De eerste editie van dit festival knalde vorig jaar lekker uit de starblokken. Eén dag, één podium, lekker kleinschalig maar met een line-up (Facelifter, Bodyfarm, Orange Goblin, Alestorm, Biohazard, Nuclear Assault, Death Angel en Arch Enemy) om je vingers bij af te likken. En dit jaar was het niet anders. Hier en daar had de organisatie wat aanpassingen gedaan aan met name de infrastructuur maar er stonden weer geweldige bands geprogrammeerd.

Net als vorig jaar werd het festival ook dit jaar geopend door de winnaar van de “Dynamo Band Battle”. Wederom betrof het hier een band die is opgericht door studenten van de Metal Factory in Eindhoven, de muziekopleiding waar ook Facelifter, opener van vorig jaar, aan gelieerd is.
Terwijl het veld van het IJssportcentrum langzaam volstroomde liet de nog zeer jonge band Extemities het geweld van hun progressieve metal los op het nog ontwakende publiek. Het ene moment keihard en groovend, het andere moment ingetogen en zelfs wat zweverig. Ondanks dat het geluid nog niet optimaal was, kon het publiek horen dat dit een band is om rekening mee te houden in de toekomst. Zonder de rest van de band te kort te doen valt zanger Thimo Franssen enorm op door de afwisseling in zijn zangstijl. Van extreme grunts tot aan zeer melodieus en zuiver, zo melodieus zelfs dat het af en toe net leek alsof er nog een verborgen achtergrond zangeres op het podium staat.‘Rakshasa’ de eerste EP van de band is inmiddels een feit en werd, niet onverdienstelijk, op het grote podium van Dynamo gepresenteerd aan het volk.

Het Noorse Audrey Horne was vandaag de vreemde eend in de bijt. Niet alleen als het gaat om de muziekstijl, maar zeker als je bedenkt dat dit hardrock/klassieke rock kwintet uit leden bestaat die hun sporen reeds in de black metal (Enslaved, Sagh, Gorgoroth) hebben verdiend.
Van het hele black metal genre is geen spoortje aanwezig, Audrey Horne swingt als een gek en straalde veel enthousiasme uit richting het nog steeds binnenstromende publiek met frontman Torkjell Rǿd in een absolute glansrol. Ondanks dat de band al sinds 2002 bestaat, negeerde de band hun oudere werk en speelde men alleen het populairdere materiaal dat via hun huidige label Napalm Records is uitgebracht. De eerste vier nummers van de set waren tevens de eerste vier nummers van de langspeler ‘Youngblood’ uit 2013 waarvan later in de set ‘Pretty Little Sunshine’ nog aan bod kwam. De overige drie nummers waren van het laatste wapenfeit ‘Pure Heavy’. Het veld kwam langzaam aan in beweging bij de vrolijke tonen van Audrey Horne, het zij wat swingend, maar het begin was er.

Het Brabantse Textures, als derde band van de dag kun je eigenlijk zien als de grotere broer van opener Extrimities, een vette pot progressieve metal dus. Al jaren lang brengt Textures releases op de markt van een hoog kwaliteitsniveau, de hoes, de sound maar vooral de muziek zijn altijd tot in de puntjes verzorgd. Zo ook dit optreden, de band had er zichtbaar veel plezier in op het podium en speelde zuiver en enorm strak. Een groot deel van het publiek was zichtbaar blij met Textures. De eerste slampits van de dag waren daardoor een feit, ook waren er bezoekers die het allemaal wat gelaten aanschouwen, wat op zich ook wel begrijpelijk is want de muziek van Textures is nou eenmaal vrij complex en niet iedere festivalganger is daar van gecharmeerd. Textures boeide vanaf de eerste tonen van ‘Drive’ tot aan mijn persoonlijke favoriet ‘Laments of an Icarus’, een mooi optreden.

Na het afhaken van Life of Agony vanwege de gebroken sleutelbeen van drummer Sal Abruscato, moest er in allerijl een vervanger gezocht worden door de organisatie. Een zeer goede keuze was het dan ook om Obituary te vragen om het opengevallen gat in het programma te dichten.
Uiteraard zijn Obituary en Life of Agony muzikaal gezien niet met elkaar te vergelijken maar qua populariteit ontlopen de bands elkaar niet zoveel en beide delen een verleden met het Dynamo Open Air festival. Een schot in de roos zou ik zeggen. Vanaf de eerste tonen van het instrumentale ‘Redneck Stomp’ tot aan de laatste tonen van de titelsong van album nummer één, ‘Slowly we Rot’ was het een onafgebroken komen en gaan van crowdsurfers (zelfs een dappere rolstoeler) en was de ruimte voor het podium dik bevolkt met moshers en headbangers.
Dat de setlist van Obituary exact dezelfde was als op Fortarock en Graspop mocht de pret niet drukken, Obituary was vet en behoorde zeker tot één van de hoogtepunten van Dynamo Metalfest 2016.

Als ik het dan toch over hoogtepunten heb, op voorhand al kunnen we de uiterst sympathieke thrashers van Sacred Reich daar ook toe rekenen. De naam van Sacred Reich werd al vrijgegeven op de vorige editie van dit festival en dat was waarschijnlijk één van de redenen dat de “early-bird” tickets snel uitverkocht waren. Ondanks dat Sacred Reich’s laatste release ‘Heal’ uit 1996 stamt is de band nog mateloos populair bij zowel jong als oud. De immer vrolijke en spraakzame zanger/bassist Phil Rind verklaarde Dynamo door zijn eerdere ervaringen als heilige grond (“Our European Headquarter”) en roemde André Verhuysen, aartsvader van Dynamo Open Air. In de 55 minuten die de band tot haar beschikking had bracht de band een set met alle publieksfavorieten zoals o.a.: ‘The American Way’, ‘One Nation’, ‘Independent’, ‘Love/Hate’, ‘Death Squad’, Black Sabbath’s ‘War Pigs’ en uitsmijter ‘Surf Nicaragua’. In tegenstelling tot vorige maand op Graspop Metal Meeting werd het album ‘Heal’ op DMF volledig genegeerd. Gezien de fanatieke publieksreactie mag Sacred Reich in de toekomst nog vele malen terugkomen naar de lage landen, en terecht, want dit was en is nog steeds een fantastische (live) band.

Na twee geweldig vette bands achter elkaar te hebben gezien was het een beetje afkicken als de power metal mannen van Powerwolf het podium bestijgen. Gelukkig beschikt Powerwolf over een grote schare trouwe fans, want de rijen bij de friettenten en vooral de toiletten deden mij heel even aan de lange wachtrijen van vorig jaar denken. Powerwolf speelde goed en zuiver, ook de show was weer tiptop in orde, maar de mannen onder aanvoering van Attila Dorn, preekte letterlijk en figuurlijk voor eigen parochie. Op elk festival van naam en elk jaar weer is Powerwolf van de partij. Dus songs als ‘We Drink your Blood’, ‘Resurrection by Erection’, ‘Sanctified with Dynamite’, ‘Werewolfs of Armenia’ en ‘Amen & Attack’ kunnen we inmiddels dromen, ook al hebben we de geluidsdagers ervan niet eens in huis…..tijd voor Metal Church!

Net als Sacred Reich en Obituary was Metal Church ook een oude bekende en “vaste gast” van het Dynamo Open Air festival. En ondanks vele line-up perikelen en onderbrekingen, door de meer dan vijfendertig jaar durende carrière heen, wordt Metal Church nog steeds met open armen ontvangen door het publiek. Uiteraard zal de terugkeer van zanger Mike Howe daarmee te maken hebben en ook het feit dat het laatste album ‘XI’ best een gave plaat is geworden. De band oogde alsof ze er zin in hebben en kwam een stuk energieker en beweeglijker over dan half mei op het Rock Hard Festival bij onze oosterburen vooral Mike Howe rende als een gek heen en weer over de bühne. Van de eerste twee platen met toen nog zanger David Wayne (R.I.P.) in gelederen worden helaas slechts ‘Start the Fire’, ‘Watch the Children Pray’ en het geweldige ‘Beyond the Black’ gespeeld. Verder ligt de nadruk van de set op de vroegere en huidige tijd met Mike Howe, van elke plaat met hem werden wel één of twee nummertjes gespeeld. Met ‘Badlands’ en ‘The Human Factor’ sloot Metal Church hun uurtje speeltijd waardig af.

Net als In Flames is At the Gates in het verleden nooit helemaal “geland” bij ondergetekende.
Een plausibele verklaring heb ik daar echter niet voor, wellicht was ik meer geïnteresseerd in de Stockholm scene dan in de Gothenburg scene. Aan het Dynamo publiek te zien is het zeker wel een gemis in mijn metalen opvoeding geweest, de headbangers, crowdsurfers en moshers gingen lekker los op At the Gates, zoals ze dat bij menig voorgaande band ook al deden. At the Gates bracht hun “net geen death metal meer” muziek (al noemt zanger Tomas Lindberg zijn muziek wel degelijk Death Metal) lekker ruw, opgefokt en enigszins groovend. De gespeelde songs waren op één na allemaal afkomstig van het album ‘Slaughter of the Soul’ van voor de split en van het reünie album ‘At War with Reality’. Dankzij dit optreden heeft At the Gates er in ieder geval één fan bij en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er meer zieltjes gewonnen zijn in het IJssport Centrum.

Na een dag vol met geweldige metal was het aan Anthrax de taak om er de kroon op te zetten.
En Anthrax zou Anthrax niet zijn om dat dan ook keihard te doen. Anthrax opent met ‘You gotta Believe’ en ‘Monster at the End’, de eerste twee songs van hun laatste plaat ‘For all Kings’ om vervolgens het publiek nog verder in te pakken met de oudere nummers ‘Caught in a Mosh’, ‘Madhouse’ en de cover ‘Got the Time’. Anthrax zigzagde een beetje in de nummerkeuze, want net als het publiek op tilt gaat schakelde de band, met trouwens John Dette i.p.v. Charly Benante achter de drumkit, weer terug naar nieuwer werk als ‘Fight ‘em ‘til You Can’t’ en ‘Evil Twin’ van respectievelijk de voorlaatste en laatste CD, het haalde echter wel een beetje de vaart uit het optreden. Ditzelfde effect gold voor het waanzinnige ‘Medusa’ dat gevolgd wordt door ‘In the End’. Zelfs na de eigen geworden Trust cover ‘Anti Social’ waren de toegiften ‘Breathing Lightning’ en ‘Indians’ een wisselwerking tussen oud en nieuw. Op zich een goede gedachte om oude- en nieuwe nummers af te wisselen, maar het paste meer in een club, met voornamelijk “eigen” fans dan op een festival waar het, over het algemeen gemêleerde publiek toch graag meer klassiekers hoort. Ondanks mijn misschien wat kritische noot speelde Anthrax prima show en was een waardig afsluiter van een fantastische dag.

Dynamo Metalfest 2016 zit er op. De weergoden waren ons goed gezind, het bier smaakte geweldig en de sfeer was helemaal top. Ik denk dat de kleinschaligheid van dit festival tevens de kracht is van het gehele feest. Eén Podium, een gevarieerd programma, even relaxen tijdens de ombouwpauzes, een kleine maar interessante markt, een biergarten waar heerlijk bier wordt geschonken en waar een DJ met een uitermate goede muzieksmaak staat te draaien en dit jaar voldoende muntkassa’s en toiletten, op naar DYNAMO METALFEST 2017….ik hoorde zoiets als Testament.

Foto’s (C) Kick Verhaegen