Louder Than Life, een goede reden om de oversteek te maken
Voor het derde jaar op rij maakt RockMuZine de grote oversteek naar de Verenigde Staten, om een bezoek te brengen aan het Louder Than Life Festival in Louisville, Kentucky. Deze editie zijn er enkele aanpassingen doorgevoerd, die goed uitvallen. De meest duidelijke verandering is dat het festivalterrein groter is gemaakt. De worstelaars van de WWE die vorig jaar met succes acte de presance gaven, zijn er dit jaar niet meer bij. Bourbonworld is intiemer opgezet met een live country band en er zijn weer meer bbq-food aanbieders. Om veiligheidsredenen is de grote bar rondom de boom dichtbij de hoofdpodiums vervallen. Jammer maar begrijpelijk. Het festival wordt steeds drukker bezocht en daarop moet je anticiperen.
Waar nog wel winst in valt te halen is een algemeen probleem dat vrijwel alle grote festivals hebben; De overlap in de programmering. Bij meer dan twee podia is en blijft dat altijd een probleem. In totaal zijn er drie podia. Op de kop de Monster stage (M) en Loudmouth stage (L) en aan de staart de Zorn stage (Z).
De zaterdag op Louder Than Life opent om 11.00 uur met ’68 (L) uit Atlanta. Het punkrock duo is qua samenstelling (gitaar en drum) zeer origineel en brengt hun set enthousiast. De ratjetoe metal van het Australische Twelve Foot Ninja (M) komt niet geheel uit de verf. Het optreden van Young Guns (L) uit Engeland daarin tegen wel en staat grotendeels in het teken van hun net uitgebrachte album ‘Echoes’. Hun alternatieve metal komt lekker over en de band laat een positieve indruk achter. Neck Deep (M) uit Wales haalt met hun punkerige rockmetal bij lange na niet het niveau van hun nationale voetbalteam.
Dan het Zweedse Avatar (L). De band komt nu eens niet stuk voor stuk theatraal het podium van Louder Than Life opgelopen. Zanger Johannes Eckerström komt alleen zoals hij dat kan het podium op en tovert de rest van de band uit een box. Daarna gaat de melodieuze deathmetal machine los. Ook de crowdsurfers lijken te hebben gewacht op Avatar en gaan los. Kortom het eerste hoogtepunt van de dag is een feit.
I Prevail (M) en The Amity Affliction (L) is weer meer van enthousiast gebrachte hardcore metal. Amusant maar niet opvallend. Motionless in White (M) zet met hun gothic/nu metal een goed optreden neer en is zeker een band met potentie. Langzaam maar zeker komen we aan bij de bekendere bands.
Sick Puppies (Z) had veel verder kunnen zijn als zanger/gitarist Shimon Moore niet had geprobeerd om de band juridisch te ontbinden. De twee andere leden hebben hem daarna ontslagen en vervangen door Bryan Scott. Hierdoor is het vorige album ‘Connect’ uit 2013 niet goed gepromoot. Met het nieuwe album ‘Fury’ zetten ze hopelijk de weg naar boven weer in. Live staat de band nog steeds als een huis met als altijd de opvallende bassiste Emma Anzai, die qua performence doet denken aan wijlen Cliff Burton. Met de nummers ‘War’ en de hit ‘Maybe’ van het album ‘Tri-Polar’ brengt de band op Louder Than Life ook hun bekendste songs.
Veel mensen zouden graag zien dat Vinnie Paul een Pantera 2.0 start met Zakk Wylde op gitaar. Volgens Vinnie Paul is een reünie onmogelijk zonder Dimebag, zodat een tribute het maximaal haalbare is. Dit gaat echter niet gebeuren zolang Phil Anselmo zijn demonen niet onder controle heeft. Dus voorlopig moeten we het doen met Hellyeah (L), dat vandaag explosief voor de dag komt. De band is agressief, bruut en lomp. En dat is toch hetgeen we zo goed vinden aan Pantera. Als Hellyeah het niveau van dit optreden vasthoudt is een tribute met een alcoholist op zang en een narcist op gitaar niet nodig.
Anthrax (M) zet een kopie van hun optredens van de Europese festivals neer. Absoluut vermakelijk maar niet verrassend. Pierce the Veil (L) is na 10 jaar nog steeds een groeiende band, die zonder kapsones op tour zijn in een busje met aanhanger. Hun hardcore/rock slaat goed aan op het festival. Deze gasten kunnen de komende jaren nog wel een stapje stijgen op de rockladder.
Chevy Metal is een coverband die als één na laatste geprogrammeerd staat op de Zorn stage. Deze truuk zal morgen herhaald worden. Chevy Metal had nooit zo hoog op de affiche gestaan als ze niet een hele beroemde drummer zouden hebben, namelijk Taylor Hawkins van de Foo Fighters. Samen met een bassist en gitarist speelt hij klassiekers van de grote rockbands als Stones, Faces, AC/DC, Thin Lizzy, Motley Crue etc etc. En heel regelmatig spelen andere hele beroemde muzikanten mee. Vandaag niet, maar dat doet geen afbreuk aan een heerlijk optreden. Laat maar naar Europa overkomen deze band.
The Cult (M) is een band waar je naar uitkijkt. Fotografen mogen echter alleen vanaf de soundboard foto’s maken van de oude koppen. Als je je ogen dicht doet, hoor je hun geweldige en bekende rocksongs waar muzikaal niets op aan te merken is. Kijk je naar het podium, dan zie je de twee kernleden die elkaar niet aankijken en overduidelijk spelen voor het geld, aangevuld met drie statische huursoldaten die er niet toe doen. Jammer.
Cheap Trick (Z) is de eerste headliner van Louder Than Life die kan spelen zonder overlap met andere artiesten. En hoe! Tot één minuut voor het concert staat de band nog gezellig verhalen te vertellen aan de mannen van Anthrax, die werkelijk aan hun lippen hangen. Daarna stapt Cheap Trick het podium op om te komen, te zien en te overwinnen. Vanaf de opener ‘Hello There’ tot en met de afsluiter ‘Auf Wiedersehen’ is het een feest om de band te zien rocken. Buiten hun grote hits brengen ze ook een nummer van hun laatste album ‘Bang, Zoom, Crazy … Hello’. Er zijn gastoptredens van Scott Ian, Frenk Bello en Joey Belladonna (allen van Anthrax) en Taylor Hawkins (o.a. Foo Fighters en Chevy Metal). Wat verder opvalt is de twaalf snarige bas van Tom Petersson, de twaalf snarige gitaar van Robin Zander, Daxx Nielsen (de zoon van Rick) die drums speelt en de weer groter geworden gitaarcollectie van Rick Nielsen. Welke promotor haalt deze band eindelijk weer eens naar Europa?
Slayer (L) is Slayer en dat zal altijd zo blijven. Hun fanatieke vaste aanhang blijft ze trouw tot in de hel. Ook op het Amerikaanse continent doet Slayer wat ze de laatste jaren doen: Spelen en wegwezen. Je gaat nooit ontevreden weg maar je hebt ze vast al eens beter gezien. Laten we ze maar The Rolling Stones van de trashmetal noemen, maar of zanger/bassist Tom Araya het zolang volhoudt als Mick Jagger is de vraag.
De absolute afsluiter van de zaterdag is Avenged Sevenfold. Opgericht in 1999 en doorgegroeid tot de absolute top van de hedendaagse hardmusic. Van metalcore tot metal en alles wat ertussen zit staat op hun albums. Aan klachten dat ze niet metalcore meer zijn, niet metal genoeg zijn of niet origineel zijn, etcetera hebben ze schijt, net als aan fotografen. En terecht blijkt, want ze sluiten grote festivals af en spelen op 18 februari in de Ziggo Dome in Amsterdam met Disturbed en Chevelle als opwarmers. Een waardige afsluiter voor de eerste dag van Louder Than Life.
Foto’s (c) DCHPhotography
