Steve Rothery – The Ghosts of Pripyat
Steve Rothery heeft als gitarist in 1979 de progrock band Marillion opgericht. De band verkocht wereldwijd meer dan 15 miljoen albums. Al in 1985 had Steve een aanbod gekregen om een solo album te maken, maar dat leidde tot onenigheid in de band. Daarom werd dit in de ijskast gezet. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus een solo album moest er komen. Dit album werd gefinancierd door een succesvolle crowdfunding campagne. Niet alleen fans hebben hem geholpen, ook een aantal gast musici hielpen hem waaronder gitaristen Steve Hackett en Steven Wilson. Één ding weet ik zeker: Gitaar zal volop aanwezig zijn! Natuurlijk is Steve Rothery zelf de lead gitarist. Daarnaast is ook Dave Foster is ook als gitarist te horen. Dat belooft heel wat moois!
Het album heeft zeven nummers en gaat van start met ‘Morpheus’: de Griekse god van de dromen. Dit intro is minimalistisch, zo mooi: Ik ben meteen geboeid. Ik heb mijn tablet voor me staan om te recenseren. Maar ik ga zo op in de muziek dat ik dit helemaal vergeet en wegdroom. In dit nummer draagt Steve Hackett zijn steentje bij. ‘Morpheus’ doet zijn naam eer aan. Daarom leg ik mijn tablet aan de kant, en besluit om de hele cd als gewone luisteraar te luisteren. Recenseren komt de volgende keer wel… wow, wat is dit mooi…. Het gitaarwerk is zoals verwacht subliem.
‘Old man of the sea’ is een prima gekozen titel, het ruisen van de zee is te horen. Na ruim twee minuten komt de drum (door Leon Parr) er mooi op de achtergrond bij. Het ruisen van de zee komt terug. Even later gevolgd door een geweldig mooi decrescendo. Heel even is het minimalistisch, en geleidelijke crescendo. Keyboard (door Riccardo Romano) wordt mooi toegevoegd. Wat is dit een mooi nummer! Natuurlijk ook door de gitaar-solo van Steven Wilson.
‘Yesterday’s end’ heeft een rustig akoestisch gitaar intro, gespeeld door Riccardo Romano. Ook dit intro is weer erg mooi. Het nummer blijft een tijdje heerlijk rustig. En hier weer zo’n mooie wending. Meer tempo, meer volume.. mooi opgebouwd en een geweldig einde.
‘The Ghosts of Pripyat’ gaat over de spookstad Pripyat. Dit is een spookstad geworden na de kernramp van Tsjernobyl in 1986. Steve raakte geïnspireerd door foto’s van een verlaten kinderkermis in Pripyat. Deze foto’s kwam hij tijdens Googlen tegen. Steve zou afgelopen oktober een benefiet-concert geven voor de slachtoffers die nog steeds te maken hebben met de gevolgen van deze kernramp. Door de oorlog in de Oekraïne is dit concert helaas uitgesteld. Deze titelsong is het slotnummer en heeft een mooi akoestisch intro van meerdere gitaren. Deze blijven een paar minuten licht doorkabbelen, zoals het leven voorbij kan kabbelen. Na een minuut of twee een korte rust, gevolgd door een onverwachte wending. De muziek klinkt zwaarder, maar niet dramatisch. Wow, ook dit nummer is geweldig opgebouwd. Even verwacht ik weer een mooie wending, maar het nummer is afgelopen. Een geweldig einde van een fantastische cd.
Deze instrumentale cd is er één om bij weg te dromen. Wereld uit, ‘The Ghosts of Pripyat’ aan. Veel gave intro’s. De overgangen in de muziek zijn vaak subtiel, en zo mooi met elkaar verweven. Veel mooie details die geweldig zijn verwerkt in het geheel. Een super balans tussen alle instrumenten in deze cd. Lekker veel om naar te luisteren, maar niet overdadig. Niks bombastisch… niks over de top.
Dat gevaar was er natuurlijk wel. Als je top-gitaristen bij elkaar zet, had het zomaar te veel van het goede kunnen worden. Gelukkig is dit niet het geval. Dus lekker genoten van veel goed gitaar werk. Zowel elektrisch als akoestisch. Natuurlijk ook genoten van bas (Yatim Halimi), drum en vooral de keyboards. Alle nummers zitten van begin tot het einde goed in elkaar. Ook het einde van ieder nummer is prima in orde, geen één einde is zo maar weg gedraaid! (9/10) (Inside out music)
