De “oude rotten” van Deep Purple en de Graspop 2017 zaterdag

De zaterdag van Graspop is er één die zou eindigen met een stel “oude rotten”. De heren van Deep Purple besluiten een lange carrière met de ‘The Long Goodbye Tour’ en natuurlijk mag Graspop niet ontbreken op deze afscheid tournee. Behalve de hardrockers die al bijna een halve eeuw actief zijn in het wereldje weet Graspop weer voldoende variëteit aan bands neer te zetten zodat er voor een ieder wel wat te genieten valt. De zaterdag dag is een stuk warmer dan voorgaande dagen en de start op het hoofdpodium is om half 12 voor het Zweedse Avatar.

Zanger en frontman Dez Fafara heeft de tijd van Coal Chamber weer achter zich gelaten en is inmiddels weer volle bak met Devil Driver aan de gang getuige het recente album ‘Trust No One’. De start is met ouder materiaal, nummers als ‘End of the Line’ en ‘Not All Who Wander Are Lost’ doen de weide schudden en voor wie nog niet wakker was is de tijd gekomen definitief te ontwaken. Nummers van het laatste album komen voorbij met ‘Daybreak’ maar Devil Driver grijpt vooral terug naar ouder materiaal. De groovende death metal en de show is weer sterk.

Het uit de Verenigde Staten afkomstige Baroness weet binnen korte tijd de Metal Dome vol publiek te trekken met hun sludge. Heerlijke relaxte nummers als ‘Kerosene’ en ‘March to the Sea’ openen de set. Pakkende riffs en sterke vocalen van gitarist John Baizley met een nagenoeg perfect geluid in de te kleine tent maken een heerlijk spektakel van het optreden van Baroness.

Het verhaal van de Amerikaanse heavy metalband Sanctuary is bekend. Opgericht in 1985 0m vervolgens in 1992 te stoppen. Met het album ‘The Year The Sun Died’ kwam er weer leven in de band en kwam er een vroegtijdig einde aan het Nevermore van Warrel Dane. De openers ‘Arise and Purify’ en ‘Let the Serpent Follow Me’ van het laatste officiële album doet het beste vermoeden. Warrel Dane is goed bij stem al moet dit nog echt blijken bij de “oudjes”. Met ‘Die for My Sins’ en ‘Seasons of Destruction’ worden we op onze wenken bedient en kunnen we bevestigen dat Warrel inderdaad in de juiste vorm steekt. Warrel vraagt en krijgt een moshpit bij het wat stevigere ‘Frozen’. Sanctuary zet een sterk optreden neer in een goed gevulde Marquee.

Terwijl de rockers van Danko Jones het hoofdpodium bezetten trekt wederom een groot aantal liefhebbers naar de Marquee voor Devin Townsend Project. De sterke opener ‘Rejoice’ trekt de aandacht en de de tent stroomt vol. Behalve nummers van het project komen de nummers ‘Deadhead’ van The Devin Townsend Band voorbij en is er ruimte voor nummers als ‘March of the Poozers’ en ‘Kingdom’. Het goede geluid in de Marquee doet recht aan de progressieve metal van Devin Townsend en zijn kornuiten. De band sluit voortreffelijk af met het bijna 10 minuten durende ‘Higher’.

De keuze op Graspop zijn soms lastig. Kies je voor Mayhem die het klassieke debuut ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ in zijn geheel spelen of ga je voor het Franse Gojira die aan een heuse opmars bezig zijn na de release van hun laatste album ‘Magma’. De show van Mayhem is uniek op Graspop. Niet omdat het anders klinkt dan in de zalen waar de heren het album eerder hebben gespeeld maar omdat de band beter zichtbaar is doordat er minder rook is. Geweldig om de corpse paint en vooral de mimiek van het gezicht van zanger Attila Csihar te kunnen lezen bij de nummers ‘Funeral Fog’ en ‘Freezing Moon’.

Zoals gezegd is Gojira bezig aan een opmars en wordt de muziek steeds meer opgepikt bij een groter publiek. Nummers als ‘Silvera’ en ‘Stranded’ van de nieuwe plaat zijn een stuk toegankelijker en worden enthousiast opgepikt door het publiek. Nummers als ‘Toxic Garbage Island’ en afsluiter ‘L’Enfant Sauvage’ zijn weliswaar wat rauwer op de vocalen maar vinden gretig hun aftrek bij het Graspop publiek. Gojira is een band om rekening mee te houden.

Alter Bridge heeft met de eerste albums flink wat indruk gemaakt in de wereld van harde rock. Het laatste album, ‘The Last Hero’, werd weliswaar niet zo goed ontvangen als de voorgangers maar kent zeker sterke nummers. De opening is met ‘Come to Life’ van het memorabele album ‘Blackbird’ sterk en ‘Farther than the Sun’ doet het nog even dunnetjes over. Zanger gitarist Myles Kennedy komt sterk voor de dag, gitaar virtuoos Mark Tremonti zet de puntjes op de i. Het sterke ‘Blackbird’ ontbreekt natuurlijk niet in de set en bij afsluiter ‘Rise Today’ krijgen de heren gezelschap van Björn Gelotte van In Flames. Alter Bridge zet een degelijke set weg en brengt een vermakelijk optreden.

Na de blamage in het Tilburgse 013 had Five Finger Death Punch wat goed te maken en kon de band zich niet nog zo’n misstap permitteren. Zanger Ivan Moody heeft tijdelijk de band verlaten en gaat weer aan de slag met zijn verslaving, Tommy Vext, zanger van Bad Wolves, neemt voor het restant van de Europese tour de honneurs waar. FFDP opent met ‘Lift Me Up’ en ‘Never Enough’ en de start naar behoren en hiermee toont Tommy Vext aan een waardig vervanger te zijn. Het publiek heeft weliswaar zijn twijfels en reageert wat lauw op zijn vraag “Hoe doe ik het?”. De vocalen zijn hier en daar wat rauwer en de clean vocals zijn beduidend minder gepolijst dan van Ivan maar de man staat energiek op het podium en ook de rest van de band lijkt het weer naar de zin te hebben. Met ‘Got Your Six’ en ‘Burn MF’ komen er wat recentere nummers voorbij, na afsluiter ‘The Bleeding’ klinkt ‘House of the Rising Sun’ en kunnen we concluderen dat FFDP een degelijke show heeft neergezet.

Deep Purple is al bijna een halve eeuw onderweg en zullen naar alle waarschijnlijkheid met deze laatste tour de 50 jaar wel volmaken. De start met ‘Time for Bedlam’ en ‘Fireball’ is er één die te verwachten is. De 71 jarige Ian Gillan oogt wat vermoeit maar brengt de nummers naar behoren. Wat wel opvalt is de grote rol die Don Airey met zijn keyboards toebedeeld is. Overheersend aanwezig in de nummers en dan ook nog eens een solo, wellicht dat deze rustpuntjes voor de rest van de band nodig zijn om zich door de set te slepen.

Het jonge publiek is nog niet echt betrokken bij de show, oude nummers als ‘Strange Kind of Woman’ en ‘Lazy’ spreken nog niet echt tot de verbeelding bij de jeugdige toeschouwer. Het publiek komt enigszins tot leven bij het latere werk, ‘Perfect Stranger’ zorgt voor meezingers in het publiek. ‘Space Truckin’ volgt maar het duurt tot het einde van de reguliere set met de klassieker ‘Smoke on the Water’ voordat we horen dat er in meerdere bezoekers een zanger schuilt. Na Joe South cover ‘Hush’ volgt er een bas solo van Roger Glover waarna Deep Purple het optreden besluit met het sterke ‘Black Night’. De oude rocker zal zich zonder meer vermaakt hebben maar de geluiden in het publiek na de show waar niet overtuigend positief.

Het Zweedse In Flames of terug naar de tent, camper of Sin Parcs. Rusten of nog een pils voor de tent of bij DJ Rock the Fox, het veld loopt langzaam leeg. Met morgen een lange, tropische dag in het vooruitzicht.

Foto’s (C) Graspop