Warm welkom voor Alter Bridge in Oosterpoort
Er gaat niets boven Groningen, al helemaal niet als er een steengoede rockband zoals Alter Bridge in de Oosterpoort optreedt. Voordat de zaal opengaat staat er voor de deuren die toegang verlenen tot de zaal binnen een rij die tot buiten doorloopt. Rond zevenen stroomt de mensenmassa eindelijk langzaam naar binnen, en direct voor het podium vormt zich een hechte groep diehard fans terwijl anderen alvast een zitplaats uitzoeken om van boven de zaal in te kunnen kijken. Om acht uur komt As Lions, het voorprogramma, het podium op.
De band speelt om de zaal op te warmen voor de hoofdact, maar heeft zelf allerminst een opwarming nodig; meteen vanaf het begin van het optreden vliegt de band over het podium en laat het publiek onafgebroken meeschreeuwen en headbangen. Dat laatste is een kunst die de band zelf tot in de puntjes beheerst; de vierkoppige band zwaait als één man op het ritme het hoofd heen en weer op de opzwepende muziek zonder dat het aan de kwaliteit van de muziek afdoet. Door de interactie met het publiek, dat aardig reageert op alle ophitsingen van de zanger en dat massaal telefoons en aanstekers de lucht insteekt als alle lampen uitgaan voor het nummer ‘World On Fire’, laat As Lions na een optreden van ongeveer veertig minuten de zaal opgewarmd achter. Na het voorprogramma hoeft het publiek niet lang meer te wachten op de echte reden dat Groningen leegliep en rockliefhebbers uit het hele land (en buitenland) naar het hoge Noorden zijn afgereisd.
Alter Bridge
Precies om kwart over negen worden de lichten gedempt, waarop het publiek begint te schreeuwen en de Amerikaanse hardrocklegendes een warm welkom geeft. De band komt het podium op en meteen vanaf het eerste nummer, ‘Come to Life’, zwaaien de talloze meeklappende armen door de lucht. Frontman Myles Kennedy zingt zijn longen uit zijn lijf terwijl hij onafgebroken gitaar speelt, maar gitarist Mark Tremonti is geen mindere multitasker. Pas na enkele nummers maakt Myles een kort praatje, en laat het publiek nogmaals applaudisseren voor het voorprogramma. Ook de Oosterpoort en het aanwezige publiek wordt meermaals door de band met bedankjes en complimenten overladen. Bij het nummer ‘Waters Rising’ neemt Tremonti de zangpartij voor zijn rekening, en daarna staat Kennedy weer in het middelpunt; de zanger, die vanwege zijn indrukwekkende stemgeluid ook zanger is voor Slash’ soloprojecten, staat in zijn eentje op het podium met een westerngitaar om een minimalistische versie van ‘Watch Over You’ te spelen. Het publiek zingt als één man mee, vooral op de momenten waarop Myles zich stil houdt en het publiek luider laat zingen dan hij ooit versterkt gedaan zou kunnen hebben.
Het akoestische intermezzo wordt verlengd met het nummer ‘In Loving Memory’, terwijl Myles en Tremonti met gitaar op barkrukken zitten. Het publiek hoort Myles graag zingen, maar andersom geldt dat niet minder; met name tijdens de akoestische nummers wordt het hoorbaar hoe hard en graag de zaal meezingt – tot zichtbaar plezier van de bandleden. Tijdens ‘Blackbird’ geniet het publiek van de fenomenale solo’s en na ‘Open Your Eyes’ lijkt de show afgelopen. De plectra worden het publiek ingegooid en de band loopt het podium af. De lichten gaan echter niet aan en als dat wel was gebeurd, had de band toch terug moeten komen voor een toegift want de zaal schreeuwt en fluit tot de band het podium weer op komt. Na ‘Show Me A Leader’ volgt er een gitaarduel tussen Myles en Mark; om en om laten de gitaristen hun virtuoze gitaargeweld horen terwijl het publiek beiden even hard aanmoedigt. De echte afsluiter van de avond is ‘Rise Today’, en als de hele band samen buigt en afscheid neemt van het nog altijd uitzinnige publiek is de avond afgelopen. Het was de eerste keer dat Alter Bridge in de Oosterpoort stond, maar gezien de liefde van de zaal voor de band en van de band voor de zaal vast niet de laatste keer.
Foto’s (C) Anneke Klungers
