Kamelot – The Shadow Theory
Het nieuwe Kamelot-album staat op het punt om in de schappen over de hele wereld te landen. Een vervolg op de ‘Haven’ uit 2015 koste wat tijd en de band toerde uitgebreid over de wereld. Maar nu de datum in steen is gebeiteld, zal op 6 april ‘The Shadow Theory’ worden vrijgegeven.
Wat kunnen fans van het album verwachten? Eerst en vooral het concept, en deze keer belicht het het onderwerp van de hedendaagse mensheid tegenover een sci-fi apocalyps. In het officiële persbericht stelt Thomas Youngblood een vraag: “We worden constant aan prikkels onderworpen door middel van media, technologie, sociale experimenten en AI. Kunnen we in de nabije toekomst nog sociale wezens zijn?”.
En inderdaad, net als het ‘Haven’ album, de teksten op ‘The Shadow Theory’ hebben veel debatten over deze zaken. Gedurende het album worden de luisteraars onderworpen aan de thematiek van grote bedrijven die het leven van de mensheid bezitten, de woestenijen van ‘verloren’ zielen, de schaduwrijken die de wereld leiden naar de rand van de afgrond.
Het openingsduo van het album (‘The Mission’ en ‘Phantom Divine (Shadow Empire)’) introduceert het concept van ‘Shadow Empire’, de controlerende entiteit die de mensheid misleidt met beloften van eeuwig leven en goddelijkheid. Dit zijn typische Kamelot-nummers, dramatisch symfonisch, met de indringende zang van Tommy Karevik in contrast met die van Lauren Hart’s.
Maar toch, als een verrassing komt de verfrissing met ‘Ravenlight’ en ‘Amnesiac’, gitaar-rijk en enigszins industrieel klinkend. De gitaren zijn hard en de zang is donker genoeg om het gevoel te geven omringd te zijn en constant te worden gecontroleerd door krachten van buiten. Dingen worden weer dramatiek met de komst van ‘Burns to Embrace’, toetsenborden en gitaren vol verdriet, teksten zijn ronduit depressief.
Het middelpunt van het album is een geweldige ballade, ‘In Twilight Hours’, vredig en dramatisch. Een geweldige klus wordt geklaard door Jennifer Haben, wiens cleane zang het hoogtepunt is van dit nummer, en de luisteraar geruststelt dat er betere tijden komen als je gelooft. Meteen daarna neemt de band ons mee terug naar gevaar, kwetsbaarheden en chaos met ‘Kevlar Skin’, ‘Static’ en ‘Mindfall Remedy’. De laatste bevat veel ongelofelijke grommende vocalen van Lauren Hart, waardoor het album weer tot duistere apocalyptische gedachten over het begin van het album komt.
Spanning stapelt zich op op ‘Stories Unheard’ en ‘Vespertine’, hoewel op een meer saaie en ingehouden manier. Het wordt vervolgens verholpen door een geweldige blockbuster van een nummer, ‘The Proud and the Broken’, dat het album samenvat met een sluipend toetsenbordgeluid en absoluut intense drums. Het laatste nummer is de logische outro, ‘Ministrum (Shadow Key)’, een nummer dat het waard is om een soundtrack te vergezellen voor een computerspel met een fabelthema.
Over het algemeen is het nieuwste Kamelot-album een zeer aangename luisterervaring, zij het soms voorspelbaar en gebruikelijk. Toch heeft het voor de rest vrij veel diversiteit, tonnen donkere humeurige momenten en dramatiek. (80/100) (Napalm Records)
