‘t’ – solipsystemology

Zanger/multi-instrumentalist Thomas Thielen is de man achter de one man prog band ‘t’. Zijn bandnaam is simpel, maar dat zijn de albumtitels niet. Je breekt je tong bijna over de titel van zijn nieuwste album: ‘solipsystemology’. Dit zevende album is het derde deel van een muzikale roman. De eerdere delen zijn ‘fragmentropy’ and ‘epistrophobia’. De sound scapes en klanken die hij gebruikt, zijn soms excentriek. Hij werkt regelmatig ‘tegendraads’, zo komen de echo’s naar je toe, in plaatst van dat ze bij je weg gaan. Toch klinkt zijn eigenzinnige muziek vaak natuurlijk.

De gesproken gesamplede stemmen geven als het ware commentaar op het verhaal. ‘t’ gebruikt geen eenvoudige taal: de songteksten (waarin hij enkele woorden zelf heeft samengesteld) zijn ingewikkeld.  Zelfs met de Nederlandse vertaling zal menigeen bij woorden zoals solipsisme zich even afvragen: soli wat? Solipsisme is een geestestoestand waarin iemand denkt dat de wereld om hem heen alleen bestaat binnen zijn/haar waarneming. ‘t’ heeft psychologie gestudeerd, dat verklaart (deels) de inhoud van zijn teksten.

‘the end where we begin the end of always’ start met vreemde geluiden, en verdrietig klinkende zang, de sampling is op de achtergrond toegevoegd. Even later klinkt de heldere zang van Thomas samen met sferische muziek. Dit is een mooie, kleine start van het album. De wending naar meer volume is nogal plotseling. Dit verschil in volume is vrij groot, maar gaaf! Volume en sfeer wisselen een aantal keer, dat zijn niet zomaar verschillen, maar contrasten.

 ‘the end where we begin that thought you lost at home’ krijgt na de licht pittige start vrij snel een rustige wending. Dat is maar voor even, want tempo gaat weer omhoog. Weer hoor je van alles, zoals lichte folk elementen, meerdere vocalen, en zang die zóver op de achtergrond is, dat het nauwelijks hoorbaar is. De minimalistische stukjes zitten soms best ingewikkeld in elkaar.

Ook ‘the trauma of happiness a haunted ghost’ bevat allerlei bijzondere geluiden en effecten, ook qua zang. Daarnaast zijn er wederom contrasten. Het geluid van sober klinkende ‘strijkers’ is vrij kort maar mooi toegevoegd. Dit nummer eindigt met het geluid alsof er een film op tape wordt doorgespoeld. De complexiteit gaat verder in ‘the trauma of happiness lifeoscopy’ en ‘the trauma of happiness laughter’s cold remains’.

In ‘solipsisters when we were us’ klinkt er met vlagen chaos door in zang en muziek. De chaos transformeert naar minimalisme en weer terug. Na de chaos van het vorige nummer is ‘solipsisters beyond the dark’ weer kalm. De emotie op de stem van Thomas is goed te horen. Door de uiterst zachte muziek, moet je zo nu en dan secuur luisteren.  Het zachte gelach heeft iets mysterieus, de mysterieuze sfeer blijft tot en met het einde.

Zowel in de (pop)rock delen als in de rustige stukken zitten mooie details, je wordt constant getriggerd om intens te luisteren. De verdeling van het geluid in de koptelefoon is bijzonder. Er is heel veel om naar te luisteren, ondanks deze hoeveelheid ‘luistervoer’ is het niet bombastisch. Complex is het wel, het duurt een hele tijd voordat je de teksten en de wendingen een beetje leert kennen. Alle nummers volgen elkaar non-stop op. Als je alles wilt begrijpen wat ‘t’ zingt, dan moet je ‘diep graven’, misschien kom je er dan nog niet uit. Als je geen zin hebt om zo diep te graven, laat je dan gewoon meevoeren met het geheel. ‘Solipsystemology’ is een evenwichtig maar toegankelijk album. Dat enerzijds makkelijk weg luistert, maar dat je aan de andere kant niet zomaar loslaat.  (86/100) ( GEP)