Alice in Chains ontstijgt de nostalgie met een fabuleuze rockshow
Alice in Chains is altijd een beetje het ondergeschoven kindje geweest van de Seattle grunge scene. Invloedrijk, maar te hard en duister om dezelfde megastatus te bereiken als Pearl Jam, Nirvana en Soundgarden wel, soms tegen wil en dank, in de schoot geworpen kregen. Wel kreeg Alice in Chains wereldwijd een trouwe schare fans die de band bleef volgen zelfs toen de band na 1996 langzaam uitdoofde en uit de spotlights verdween. Alice in Chains heeft haar hele carrière een haat-liefde verhouding gehad met drugs, al in 1993 werd bassist Mike Starr uit de band gezet door zijn ontembare verslavingen, hij overleed in 2011 aan de gevolgen van een medicijnen overdosis. Ook de karakteristieke zanger Layne Staley kende zware verslavingen en overleed onder verdachte omstandigheden aan een overdosis in 2002. Alice in Chains herrees als een feniks uit haar as tijdens een benefiet in 2005 met een aantal gastvocalisten waarvan William DuVall een blijvertje bleek te zijn. Sinds 2006 neemt hij de lead vocals bij Alice in Chains voor zijn rekening. In 2019 bracht Alice in Chains alweer haar derde album in de huidige samenstelling uit: ‘Rainier Fog’. De tour rondom dit album brengt Alice in Chains naar Tilburg voor een exclusieve Nederlandse show. Dat de band nog niets aan populariteit heeft ingeboet wordt bewezen door het feit dat 013 al weken stijf uitverkocht is. De grote zaal van 013 is al vroeg volgestroomd met een opvallend gemêleerd publiek, niet alleen de veertigers en vijftigers met hun iets te strakke, verwassen tourshirts, maar ook veel jongeren die getroffen zijn door de nieuwe albums.
Black Rebel Motorcycle Club
Het voorprogramma vanavond wordt verzorgd door misschien wel een van de meest ondergewaardeerde bands van de laatste 2 decennia. Albums en singles worden enthousiast ontvangen door critici, live wordt de band geprezen om haar intense performance maar toch breekt Black Rebel Motorcycle Club niet door tot het grote publiek. Wellicht dat de compromisloze en onaantastbare houding daar een rol in speelt.
Op een duister podium, begeleid door een duistere drone betreden Peter Hayes, Robert Levon Been en Leah Shapiro het podium. Zonder dralen zet Robert Levon een loodzware basgroove in die het fundament vormt voor het indringende ‘Red Eyes And Tears’. Duistere grooves die je vol in je onderbuik treffen en overstuurde gitaren zijn de basis voor veel Black Rebel Motorcycle Clubnummers, maar onder deze lagen distortion en feedback schuilen briljante liedjes die je meeslepen in de wereld van Black Rebel Motorcycle Club.
Het bezwerende ‘Beat the Devil’s Tattoo’ en het groovende ‘Berlin’ met de zich in je kop nestelende zin: “Suicide’s easy, what happened to the revolution?” zijn daarvan goede voorbeelden. 013 komt echt los in het majestueuze ‘Spread Your Love’ waarbij de riff en basgroove Black Rebel Motorcycle Clubzelfs de meest stijve hark op het balkon tot instemmend meeschudden bewegen.
Alice in Chains
Alice in Chains komt op onder de tonen van een piano die ingenieus versmelten in het gitaar intro van ‘Blead the Freak’. Daarmee onderstrepend dat dit geen platte greatest hits show gaat worden. Natuurlijk komen de klassiekers uit de Alice in Chains 1.0 periode aan bod, maar ook minder bekende albumklassiekers en de meer recente albums worden gespeeld tijdens de rock ’n roll expeditie waarop Alice in Chains ons vanavond meeneemt. Het is hard, gortdroog en intens en bij vlagen virtuoos. Maar Alice in Chains staat altijd in dienst van de nummers, het wordt nooit effectbejag. De vocalen van William DuVall en Jerry Cantrell zijn messcherp en worden als de avond vordert alleen maar beter, Cantrell’s karakteristieke gitaar riffs grommen en bijten. 013 komt helemaal los wanneer klassiekers als ‘Them Bones’ en ‘Dam That River’ worden gespeeld, nu blijkt hoe goed deze klassiekers de tand des tijds hebben doorstaan.
Maar Alice in Chains heeft ook een zachte, meer akoestische kant. Een fraai voorbeeld daarvan is het bloedstollend mooie ‘Your Decision’ van ‘Black Gives Way to Blue’ waarin de samenzang tussen DuVall en Cantrell de hoofdrol speelt. Daarna wordt het gaspedaal weer diep ingetrapt met het gortdroge ‘Rainier Fog’ en het slepend intens duistere ‘Down In a Hole’. Voor ‘Nutshell’ kondigt Jerry aan dat de band een moment stil wil staan bij de overleden bandleden Layne en Mike, daarna komt het ingehouden verstilde ‘Nutshell’ dubbel zo hard binnen. Met het intense ‘Angry Chair’ en de energie en groove van ‘Man In the Box’ wordt de reguliere set beëindigd.
Maar de koek is nog niet op: de loodzware riffs van ‘The One You Know’ en de slepende pracht van ‘Get Me Wrong’ vormen slechts de inleiding voor de glorieuze eindsprint met het massaal meegebrulde geweld van ‘Would?’ en het epische ‘Rooster’ Het koor van 3500 kelen dat DuVall vol overgave begeleidt geeft kippenvel.
Alice in Chains toont aan dat ook in versie 2.0 nog steeds relevant te zijn voor de hedendaagse rock ’n roll. Dit kon wel eens een van de hoogtepunten van 2019 zijn.
fotografie: (c) Lenny van Dijk
