Paul Gilbert bevestigt status in Metropool
Dat Paul Gilbert zich onder de meest vereerde en bekende gitaristen ter wereld mag scharen is duidelijk: de Amerikaanse gitaarheld speelde in onder andere Joe Satriani’s G3, de toegankelijke metal-hitmachine Mr. Big en zijn solowerk heeft vooral onder gitaristen haast een cultstatus. Met een virtuoze band als backup stond Paul in een gezellig volgepakte Metropool om een concert te spelen waarin verschillende fases van zijn loopbaan naar voren kwamen.
Om kwart over acht komt de band opgelopen, en na een warm welkom van het publiek begint de avond met een kreet van Paul (“Let’s rock and roll!”) en het nummer ‘Blues For Rabbit’. Hoewel Gilbert vooral bekend is om zijn geshred en razendsnelle technische werk, laat hij nu een hele andere kant van zijn muzikale palet zien: ‘Blues For Rabbit’ is onvervalste bluesrock, al blijft de Gilbert-twist hoorbaar. Meteen dit eerste nummer is al een spektakel: Paul speelt met één hand, met zijn mond, en de onverwachte funky break middenin het nummer laat de muzikale veelzijdigheid die het publiek staat te wachten zien. Hoewel Paul natuurlijk degene is waar het publiek op afkomt, krijgt de rest van de band ook zijn welverdiende moment in de spotlights: tijdens ‘Havin’ It’ heeft de toetsenist een fenomenale toetsensolo die opgevolgd wordt door een bassolo waarin de bassist zijn slaptechniek demonstreert.
Na twee technische hoogstandjes is het tijd voor wat toegankelijker materiaal; ‘Green Tinted Sixties Mind’, een Mr. Big-klassieker, zorgt voor een meezingend publiek. Paul zelf zingt niet, maar laat zijn gitaar dat voor hem doen; door middel van de slide die magnetisch op zijn gitaar bevestigd kan worden weet hij perfect een zangstem na te bootsen. Onder toepasselijk groen licht neemt de band de luisteraar mee naar 1991, en aangezien het nummer nu door Gilbert wordt ingedeeld krijgt het natuurlijk een verlengde, indrukwekkende solo. Ook ‘Let That Battery Die’ is een powerballad waar buiten de razendsnelle solo’s ook bijzonder veel aandacht is voor pakkende melodie en gevoel.
Als Paul tussen de nummers door de tijd neemt om een praatje te maken met het publiek, zorgt hij voor een goed verhaal; zo leidde een gemiste vlucht tot een nummer waar hij op slinkse wijze het ‘Batman-riffje’ in verwerkte en de opnames voor videoclips van Mr. Big in oude warenhuizen tot het nummer ‘I Own A Building’. Hoewel Paul de kans grijpt om zijn nieuwe album te promoten, draait de avond ook om het vieren van rock and roll-klassiekers: zo zet de band een overtuigende cover van Kansas’ ‘Carry On Wayward Son’ neer, die opgevolgd wordt door een ode aan Van Halen met ‘Runnin’ With The Devil’. Dat Paul muziek door en door begrijpt, resulteert in het feit dat hij altijd verrassende medley’s weet te maken: zo kwam ‘While My Guitar Gently Weeps’ langs waar op bijzondere wijze ‘Scarified’ van Racer X in was verwerkt, net als een bijzondere fusie van U2’s ‘Pride’ en Led Zeppelins ‘Whole Lotta Love’.
Na de klassieker ‘Still I’m Sad’ (het bekendst in de Rainbow-uitvoering) kan de ultieme Mr. Big-hit natuurlijk niet ontbreken; ‘To Be With You’ is een van Gilbert’s grootste successen en nu hij met zijn eigen band toert vult hij het nummer op eigen wijze in. Na ‘Love Is The Saddest Thing’ lijkt de avond afgelopen, maar het enthousiaste publiek wordt op een toegift getrakteerd; Paul gaat met elk van zijn muzikanten een soort muzikaal duel aan waarbij de plezier van het podium afspat voordat de band gezamenlijk ‘Red House’ van Jimi Hendrix inzet. Paul zingt voor het eerst het hele nummer mee, wat zorgt voor een aangename afsluiting van een verder voornamelijk instrumentale avond.
Het hele concert was zo zowel een feest voor de echte gitaarliefhebber, als voor iedereen die van ijzersterke live-muziek en een mooie performance houdt. De echte technische staaltjes werden afgewisseld met zachtere, toegankelijkere nummers, wat de setlist afwisselend en gebalanceerd maakte. Paul Gilbert is een fantastische frontman die zijn ziel en zaligheid in zijn spel legt, maar ook aandacht besteedt aan zijn band en aan het publiek, dat hij uitgebreid bedankt en zo nu en dan van een leuke anekdote voorziet. Paul Gilberts nieuwe albumtitel, ‘Behold Electric Guitar’, is een toepasselijke; wanneer Paul speelt kan je weinig anders dan toeschouwen en genieten.
Foto’s: (c) Anneke Klungers
