Saga (Boerderij, 04-05-2015)
Saga kan het nog steeds. De symfonische prog-rockband die in 1977 begon en nu dus haar 40e verjaardag nadert, stond 4 mei in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer voor een schare fans om te laten zien dat ze na zo lange tijd nog steeds springlevend is. Het bewijs was overweldigend.
De schare fans was aanzienlijk en begrijpelijk voor het grootste deel inmiddels op respectabele leeftijd. Een verrassend groot aantal leek echter toch minder oud dan de band. Dat neemt niet weg dat er slechts een handjevol mensen voor het eerst bij een live optreden van Saga was, zo bleek bij navraag door frontman Michael Sadler. De strakke show bewees dat dat met een reden is. Prima optreden, alle nummers perfect ingesleten (mag het, na bijna veertig jaar) maar nergens klonk het versleten.
De symfonische rock van de Canadese band heeft voor de liefhebber een eeuwigheidswaarde waar de glans nog lang niet vanaf is. De onmiskenbare sound van de band wordt voor een groot deel bepaald door synthesizers. Toetsenist Jim Gilmour voert daarin vanzelfsprekend de boventoon, maar ook Michael Sadler, bassist Jim Crichton toetsen bij tijd en wijle mee met lekker analoge sounds uit de begindagen van de synthesizer. De afwisseling van kenmerkende zanglijnen, thema’s en staccato riffs unisono op toetsen en gitaar, het powerdrumwerk van Mike Thorne en de niet-standaard akkoordschema’s zijn allemaal bepalend. Voeg daarbij het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Michael Sadler en het plaatje is compleet. Sadler is met een onderbreking van vier jaar de onmisbare frontman van de band sinds het allereerste begin, en zijn stem heeft ondanks de jaren nog niets van zijn glans, kracht en bereik verloren.
Teruggeplaatst in de tijd kan de muziek van Saga met recht progressieve rock genoemd worden, aangezien op gitarist en mede-oprichter Ian Crichton na alle leden op enig moment tijdens het optreden synthesizers bespelen. Dat was eind jaren zeventig zeker ‘prog’. Latere bands als Marillion waren meer georiënteerd op gitaar, maar zijn muzikaal en ook wat fanschare betreft zeker schatplichtig aan het werk van een band als Saga. Een optreden van Saga vandaag de dag is echter een enigszins vreemde ervaring. Als je als luisteraar zelfs alleen hun live-album ‘In Transit’ uit 1982 maar zou kennen, zou je je uit de meeste meezingmomenten prima redden, aangezien je daarmee zo ongeveer de helft van de songs op de setlist al kent. De andere helft van de songs kwam grotendeels van de eerste vijf albums, dus tot zeg maar 1987, met nog eens song of drie, vier van de overige twintig. Het zwaartepunt lag dus ook vanavond nadrukkelijk op de vroege albums, wat het een feest der herkenning maakte. Dat is fijn voor de fans van het eerste uur, maar draagt ook een groot risico van herhaling en verveling in zich. Daar was bij de band echter niets van te merken. Het speelplezier was overduidelijk, en van ieder nummer werd zo te zien genoten voor maar ook óp het podium. Het is fijn om voor een zaal te spelen die je niet voor je hoeft te winnen, iedereen staat daar immers omdat ze fan van je muziek zijn. Maar nergens in het optreden was er een teken dat dit door de band ook maar een moment voor vanzelfsprekend werd aangenomen of leidde tot gemakzucht. Het hele optreden was van begin tot eind strak, vol energie en beleving, en werd door de zaal met groot enthousiasme ontvangen.
Het mag echter niet ontbreken aan een kritische noot. Twee eigenlijk, maar geen van beide aan de band toe te schrijven. Het doorstaan van de vrij betekenisloze support act was een beproeving die ik na twee nummers heb opgegeven – gezegend zij de bar, maar belangrijker om te melden was dat het zaalgeluid zelfs staand naast de mengtafel verre van optimaal begon. Het werd in de loop van het optreden wat beter, maar had voor een band van dit kaliber van het begin af aan top moeten zijn, wat het helaas nergens werd.
Ondanks dat: mocht de band nog eens in de buurt komen – ze spelen veel in Duitsland waar ze traditioneel een grote schare fans hebben, dan is het een absolute aanrader.
