Motionless in White brengt Disguise naar Eindhoven
Je weet dat als twee concertzalen samenwerken dat ze dan goede tours binnen moeten kunnen hengelen. Dat is dan ook exact wat er is gebeurd in een samenwerking tussen Effenaar en Dynamo; de zalen hebben de handen ineen geslagen en Motionless in White’s Disguise tour binnengehaald, met SKOLD als support.
Escape Elliot is een lokale opener die door de Eindhovense podia is toegevoegd aan deze line-up. Voordat ze het podium betreden spreekt een wetenschapper/uitvinder ons toe over de spierziekte van de gitariste/songwriter van de band en dat ze iets hadden gevonden waardoor ze toch de hele set zou kunnen spelen. Ze neemt plaats op een soort troon, met verlichting en twee Les Pauls er in gebouwd.
Muzikaal is de band niet echt een match voor de tour. De licht blije, energieke punkrock van de band contrasteert best wel met Motionless in White en SKOLD. De band is relatief energiek op het podium maar maakt weinig gebruik van de ruimte die ze hebben. De mix lijkt echter niet helemaal te kloppen, want de verhouding tussen sommige instrumenten ligt nogal raar.
Support gedurende de hele tour komt van SKOLD. Het industrial drietal is gevormd rondom Tim Sköld, bekend van zijn werk voor o.a. Marilyn Manson. Ook heeft Tim als producer gewerkt voor Motionless in White, maar een gehele vriendendienst lijkt het meenemen van SKOLD zeker niet. De band speelt een heerlijke set die prima als headliner had gepast in een ietwat kleinere zaal. De set bouwt op van rustig en langzaam tot energiek en snel. De lichtshow sluit perfect aan en het geluid klinkt perfect. De bandleden zelf zijn tijdens de set flink energiek, maar praten vrijwel niet totdat er nog zo’n 3 nummers te gaan zijn, wat opzichzelf de atmosfeer van de set wel vooruit helpt.
De changeover naar Motionless in White duurt gelukkig niet lang en wordt begeleid door een (iets te luid) potje industrial. Zodra de set begint ligt de nadruk vooral op het nieuwe album Disguise en deels ook op het voorgaande Graveyard Shift. Na ongeveer de helft van de set te hebben afgewerkt draait de aandacht wat meer naar een “best of” lijstje met onder andere Abigail en The Devil’s Night.
De show zit heerlijk in elkaar, met een goede ondersteunende lichtshow en een duidelijke geluidsmix. Ook moet drummer Vinny Mauro’s verjaardag gevierd worden; hij krijgt een drumsolo, en naderhand natuurlijk een klein taartje met een kaars. Vocalist Chris Motionless is zoals altijd in vorm en zoekt voldoende interactie met het publiek. Na een stevig gevulde set (15+ nummers in net geen anderhalfuur) is het dan helaas toch het einde van deze prachtige avond.
Foto’s (c) Kealey Oosterom
