The Order – Supreme Hypocrisy

Zwitserland heeft een behoorlijk aantal fijne hard rock bandjes voortgebracht. The Order is misschien voor vele een wat minder bekende naam, maar deze heren komen toch alweer met hun zesde studioalbum aanzetten. Zorgt ‘Supreme Hypocrisy’ dan voor bekendheid bij een breder publiek?

The Order is in 2004 opgericht in de Zwitserse hoofdstad Bern. Heel veel meer is over de band zelf nog niet echt bekend. Natuurlijk hebben we de mannen die de band vormen wel een naam. The Order wordt gevormd door: de bassist met de makkelijke achternaam Andrej Abplanalp, drummer Mauro Casciero, gitarist Bruno Spring en op de vocalen Gianni Pontillo. Vanaf 2006 hebben ze tot 2016 vijf albums uitgebracht, die grotendeels onder de radar van de meeste mensen is gebleven.

Het lijkt alsof de mannen zelf ook in hebben gezien dat ze iets moesten verzinnen om de band een boost in populariteit te geven. Het valt op vanaf het eerste nummer en wordt doorgetrokken tot het einde van het album. De heren zijn heavier geworden, voornamelijk de riffs zijn een stuk zwaarder dan op vorige albums. Laten we vooropstellen dat dit een erg goede keuze is. Ook is de productie vele malen beter. Voorgaande albums hadden nog wel eens de neiging om wat vlakjes te klinken, bij deze plaat leeft de muziek. Wel moet erbij worden gezegd dat de stem van Pontillo wellicht voor sommige wat wennen is, zeker in het begin van de plaat.

Nu begint het album ook niet met de knallers. Halverwege staan twee heerlijke nummers waar tijdens concerten de vuisten in de lucht gaan, de stemmen hees worden en refreinen die je op weg naar huis nog in je hoofd hebt zitten. ‘Save Yourself’ lijkt door de titel misschien op een ballad, dat is het allesbehalve. Catchy riff met een heerlijk refrein. Ook ‘No Messiah’ is steviger dan het eerdergenoemde nummer, maar tevens een lekkere meezinger. Misschien wel het beste nummer. ‘Supreme Hypocrisy’ sluit op een mooie manier af met het langste nummer ‘Only The Good Die Young’. Dit nummer komt met een lekkere solo van Spring, kleine tempowisselingen.

In het begin is ‘Supreme Hypocrisy’ even wennen, maar deze wordt al snel een aangename zit. Met 10 nummers ook niet aan de te lange kant. Wel is het een album wat opgang moet komen. Het is steviger, zwaarder en beter dan zijn voorgangers. Mocht je deze band niet kennen of geen fan zijn van het eerdere werk, dit nieuwe album is zeker de moeite waard om eens te beluisteren. (76/100) (Massacre)

Tracklist:

1 The Show
2 Supreme Hypocrisy
3 Back to Reality
4 Dreams Are Not the Same
5 Save Yourself
6 No Messiah
7 August in Miami
8 Where I Come from
9 Sometimes
10 Only the Good Die Young