Sloper kwam, sloopte en overwon in Tilburgse 013
Het verhaal mag bekend zijn: Sloper startte in 2019 als een project van de superdrummers Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Mario heeft agendaruimte vanwege een driejarig sabbatical van zijn werkgever en Cesar heeft, nadat de Golden Earring er begin dit jaar helaas noodgedwongen mee stopte, voor Sloper nu ook meer dan voldoende tijd. De band wordt gecomplementeerd door een andere Belg, de sessiegitarist/zanger Fabio Canini en het Engelse zangertalent (en gitarist/ bassist) Pete Shoulder (o.a. The Union en Silverthorne, een project samen met nog zo’n meesterdrummer, Brian Tichy). Na de EP ‘Sloper’ (2020), kwam begin dit jaar het album ‘Pulverise’ uit. Nadat de tour om de bekende redenen al diverse keren was opgeschoven, werd er in oktober dit jaar dan eindelijk gestart. En terecht, want het album is goed, maar live is Sloper echt een belevenis!
De kleine zaal van 013 blijkt aardig druk als voorprogramma ‘Splinter’ aftrapt. Later zou de zaal trouwens volledig vollopen gelukkig, iedereen heeft blijkbaar weer zin in zwetende mannen op een podium. Sloper gaat op pad met Splinter, je verzint het niet. Maar het blijkt een gouden zet, want dit Amsterdamse gezelschap, bestaande uit leden van Death Alley, Birth of Joy en Vanderbuyst, sluit zowel qua naam, ook muzikaal en qua spelplezier prima aan op het hoofdprogramma. De band speelt rock n’ roll met een flinke dosis glam-, punk- en alternatieve rock. Het geheel ademt een jaren ’80 sfeertje en neemt zichzelf gelukkig niet al te serieus. Zanger Douwe Truijens (voorheen Death Alley) blijkt live wat minder toonvast dan op hun recent verschenen debuut ‘Filthy Pleasures’, maar compenseert dat middels een flinke dosis lef en een energieke podiumpresentatie. Het mooie Hammondorgel-spel van Gert-Jan Gutman (Birth of Joy) speelt een grote rol en tilt daarmee de songs boven de middelmaat uit. Tussen al het prima eigen werk is de overtuigende cover van The Stranglers’ ‘No More Heroes’ een welkom herkenningspuntje. Splinter oogst aardig wat publieke bijval en doet wat een opwarmer moet doen, namelijk, eh, opwarmen, en lijkt geknipt voor de festivals. Die gaan we ongetwijfeld vaker tegenkomen. Fijne kennismaking derhalve.
Dan het hoofdprogramma. Om 21.15 uur start de band verrassend met een buiging voorop het podium, alvorens los te gaan in het vuige, wat Triggerfinger-achtige ‘Mind Melter’. Naast twee drummers, bevat de band ook twee gitaristen. Apart, al mis je de bas niet echt. Wel schakelt zanger Pete Shoulder geregeld toch over op de viersnarige variant. De samenzang van Canini en Shoulder klinkt loepzuiver en de Belg blijkt ook een erg goede solo-gitarist. De meeste nummers van het debuut en ‘I’m Alive’ van de EP komen voorbij, sommige heerlijk uitgebouwd met langere solo’s, drum-duels en jamstukken, waardoor er een dikke 90 minuten wordt volgespeeld. Persoonlijke favorieten zijn het lekker meezingbare ‘Hang ’em High’, de zeer aanstekelijke ‘Struck by Lightning’ in een extended versie, het dansbare ‘Pulverise’ en in de toegiften het catchy ‘The Thin Line’ in een semi-akoestische setting en de mooi opgebouwde semi-ballad ‘Learn to Love’.
Waar de nummers op het album gewoon okee tot goed zijn, krijgen ze live een enorme meerwaarde. Het spelplezier van de mannen werkt door op de zaal en in no time wordt het een feestje in 013. Zanger Pete blijkt een gouden greep, net als Canini die lekker smerige solo’s speelt en er een energieke podiumpresentatie op nahoudt. Maar met name beide drummers Mario (49 jaar) en Cesar (73 jaar) gaan los als jonge veulens in de wei na een winter in de stal en spelen met een grote glimlach. Constant dagen ze elkaar uit met perfect synchroon gespeelde breaks, kleine duels en een hoop ongein. De onvermijdelijke drumsolo (of ‘drumduo’ in dit geval) mag niet ontbreken. Normaal gesproken een ‘bierhaal-moment’, maar niet bij deze twee giganten. Mooi dat Cesar net als Tommy Aldridge nog even met zijn blote handen de solo afsluit. Alsof hij nog iets te bewijzen heeft. Diep respect voor deze geweldenaar die nergens onderdoet voor zijn Belgische collega, nou ja, alleen qua grootte van de basdrum dan, En die zichtbaar geniet van zijn ‘jonge rockband’, daar waar hij ook van een welverdiend pensioen had kunnen genieten.
Net voor de toegiften spreekt Zuiderwijk 013 nog even toe en geeft aan dat hij kapot is, maar een hele mooie avond heeft gehad. Ik denk dat er weinig mensen in het publiek het met hem oneens zijn. Altijd fijn om een band te zien die live zijn plaatwerk overtreft; daarmee krijgt een optreden een echte meerwaarde. Geknipt voor de podia dus, deze Sloper. Check ze uit de komende weken, tot 18 november touren ze langs de betere zalen in Nederland en België, of anders op de zomerfestivals in 2022!
