Scorpions – Rock Believer
Mijn eerste concert ooit was die van de Scorpions in 1979 in Leiden, met een piepjonge Def Leppard in het voorprogramma. Eén brok energie op het podium kan ik me nog goed herinneren. Je kan je concertleven slechter beginnen. En 43 jaar later is er dan zowaar een niet meer verwacht nieuw album. Rockbands en afscheid nemen, het blijkt sowieso een moeizame en onbetrouwbare combinatie. Jaren geleden trapten we er al in: afscheidstournees van Ozzy Osbourne, Mötley Crüe, Status Quo, Kiss, Black Sabbath, The Who, Nine Inch Nails of een Judas Priest bleken achteraf vooral een handige manier om extra tickets te verkopen. En geen fan die zich een paar jaar later bekocht voelt wanneer er doodleuk een nieuw album en tour wordt aangekondigd. Zo ook onze Duitse vrienden van de Scorpions die in 2010 aankondigden dat de ‘Get Your Sting and Blackout World Tour’ toch echt de ‘Farewell tour’ was, waarna in 2015 ‘Return to Forever’ werd uitgebracht inclusief een lange rondgang langs alle concertzalen. En jawel, zeven jaar later flikken ze het opnieuw en ligt ‘Rock Believer’ in de winkels. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
En om maar meteen met de conclusie te beginnen, dit is met afstand de beste Scorpions plaat sinds ‘Savage Amusement’ (uit 1988!). Niet dat daar heel veel voor nodig was, maar toch. Hitalbum ‘Crazy World’ (1990) had nog een aantal prima tracks, waarna het allemaal wat minder werd. Het album is bij elkaar gepend zonder buitenstaanders. Dat hadden ze veel eerder moeten doen. Het levert slechts één ballad op (!) en een divers aanbod aan altijd meezingbare en melodieuze rockers. De oudere fan hoort veel raakvlakken met het supertrio ‘Lovedrive’ (1979), ‘Animal Magnetism’ (1980) en ‘Blackout’ (1982), zowel in de redelijk ongepolijste productie als de songs.
Zo is de openingsriff van de vlotte en prima opener ‘Gas in the Tank’ wat schatplichtig aan ‘Can’t Live without You’; is het reggae-gitaartje tijdens de coupletten van het afwisselende ‘Shining of your Soul’ vergelijkbaar met ‘Is There Anybody There?’, lijkt de opbouw van het titelnummer op ‘No one like you’ en is het voor Scorpions-begrippen ultraheavy logge rockmonster ‘Seventh Sun’ een blauwdruk van ‘China White’. Is dat erg? Nee, het stoort nauwelijks en geen band die al zolang (50 jaar!) bestaat ontkomt aan het recyclen van eigen werk, zoals we onlangs ook hoorden op albums van Saxon, Dream Theater of Iron Maiden.
De productie is dus lekker in your face, al mis ik wat laag in de gitaarpartijen en staat de bas nèt wat te zacht in de mix. De nasale stem van de al 73-jarige Klaus Meine klinkt nog verrassend goed, inclusief het vette Duitse accent natuurlijk. Al zijn zijn teksten helaas soms wel erg simplistisch, rijmelarij op het tenenkrommende af. Rudolph Schenker levert puik en retestrak slaggitaarwerk en Matthias Jabs soleert als in zijn jonge jaren. ‘Nieuwe’ drummer Mikkey Dee (ex-Motörhead) is een aanwinst, zéker als we dit vergelijken met het oersaaie slagwerk van Herman Rarebell destijds!
Na het eerder genoemde ‘Gas in the Tank’ volgen nog drie energieke rockers, waarvan ‘Roots in my Boots’ de snelste is en de single ‘Rock Believer’ de meest catchy met zijn mooie zanglijnen in de coupletten. ‘Hot and Cold’ doet me ook aan eerder werk denken, maar is verder een prima rocker, al is het refrein wat makkelijk. Een tandje sneller is de rock ‘n roller ‘When I lay my bones to rest’, waarna het even snelle, maar veel betere ‘Peacemaker’ volgt. Daarna wordt er wat gas teruggenomen middels de afwisselende, mooi opgebouwde midtempo ‘Call of the Wild’, welke helaas ook een wat saai refrein heeft. Afsluiter ‘When you know’ is de enige ballad op het album en wat voor één. Het blijkt een gelukkig niet al te zoete powerballad in de beste Scorpions-traditie. In de jaren negentig was dit een geheide hit geworden. Nu alleen een fijne afsluiter van het reguliere album.
Voor de fans is er een special edition met vijf aardige extra songs. Wederom vier rockers en een herhaling van ‘When you Know’, nu in een akoestisch jasje, al prefereer ik de reguliere, bombastischere versie. ‘Shoot for your heart’ heeft een lekkere drive, prima solo, maar nogal simpele chorus. ‘When tomorrow comes’ is wat origineler met zijn vervormde zang over het baswerk van Pawel, maar verder geen hoogvlieger. ‘Unleash the beast’ is een harde, prima song en de midtempo, melodieuze ‘Crossing borders’ is de beste van het bonusmateriaal. Al mis je niet heel veel als je het houdt bij het originele album.
De pensionado’s hebben prima werk afgeleverd. Zeker als je deze ‘Rock Believer’ afzet tegen voorgangers ‘Sting in the Tail’ (2010) en ‘Return to Forever’ (2015). Hier en daar had Klaus wel iets langer aan zijn cliché-teksten mogen sleutelen en nieuwe invalshoeken horen we nauwelijks, maar dat zijn kleine kanttekeningen. Nu maar wachten op de eerste festivaloptredens met hopelijk een wat originelere setlist dan die van de laatste drie tours. (85/100 – Spinefarm Records)
LINE-UP
Rudolf Schenker – guitars
Klaus Meine – vocals
Matthias Jabs – guitars
Pawel Maciwoda – bass
Mikkey Dee – drums
TRACKLIST
1. Gas in the tank
2. Roots in my boots
3. Knock ’em dead
4. Rock believer
5. Shining of your soul
6. Seventh Sun
7. Hot and cold
8. When I lay my bones to rest
9. Peacemaker
10. Call of the wild
11. When you know
Bonustracks special edition:
12. Shoot for your heart
13. When tomorrow comes
14. Unleash the beast
15. Crossing borders
16. When you know (acoustic)
