King’s X – Three Sides of One
Het label van ‘de-band-die-maar-niet-echt-wist-door-te-breken’ zal voor altijd aan het Texaanse King’s X blijven plakken. Ondanks prima recensies voor met name hun eerste albums ‘Out of the Silent Planet’ (1988) en ‘Gretchen Goes To Nebraska’ (1989) en daaruit voortvloeiende tours met grootheden als Pearl Jam, Iron Maiden, Cheap Trick, Robert Plant en AC/DC. Latere topalbums als ‘Dogman’ (1994), ‘Ear Candy’ (1996) en ‘XV’ (2008) veranderden helaas weinig aan hun status. Hun Beatle-esque melodieuze groovende rock bleef altijd luistervoer voor de happy few. Het hardnekkige label ‘Christian Rock band’ zal ook niet geholpen hebben. De bandleden hadden gelukkig genoeg side-projects, soloalbums en baantjes om in hun bestaan te kunnen blijven voorzien. Maar zie hier: na 14 jaar ligt hun dertiende studioalbum ‘Three Sides of One’ voor mijn snufferd. En het is een echte King’s X plaat geworden, boordevol afwisseling, kamerbrede refreinen en enkele memorabele songs. Dat de plaat er überhaupt is gekomen, is al een overwinning op zich. Afgelopen jaren hadden zowel Pinnick als Gaskill diverse medische ongemakken (hernia’s, hartaanvallen) en onlangs kwam naar buiten dat de Europese tour werd afgeblazen omdat nu gitarist Tabor kanker heeft.
Opener ‘Let it Rain’ verscheen enkele maanden geleden al als single en klinkt met zijn meerstemmige melodieuze refrein als een typische, doch lekkere King’s X track. Het melodieuze ‘Flood Pt. 1’ (Part 2 is nergens te bekennen) bevalt me nog beter, want ligt net wat fijner in het gehoor. Met dank ook aan het hakkende gitaarwerk en de orkestrale accenten, al is het voorbij voor je er erg in hebt. De trage ballad ‘Nothing But The Truth’ sleept zich wat voort, al schitteren hier Pinnick vocaal en Tabor in een lange solo. Waarna het korte en erg catchy ‘Give It Up’ funky vervolgt. Het sfeervolle, langzame en minimalistische ‘All God’s Children’ wordt prima ingezongen door Tabor. Net als het gevoelige en akoestische ‘Take The Time’, welke wordt ondersteund door violen.
De tweede kant opent met het aanstekelijke, punky, doch wat simpele ‘Festival’ waarin Tabor en Pinnick elkaar afwisselen. Het hardste nummer ‘Swipe Up’ zit weliswaar vol met de bekende zangharmonieën, maar de hak-op-de-tak groove pakt me niet. Dan beklijft het zomerse en meest melodieuze nummer ‘Holidays’ een stuk beter. Hun Beatles fascinatie komt wederom naar voren in het poppy ‘Watcher’, welke is volgepropt met prachtige samenzang. Terug naar de blues in ‘She Called Me Home’, met wederom mooi zang- en gitaarwerk, waarna kortste nummer ‘Every Everywhere’ in een jaren 60 sfeertje de compacte plaat afsluit.
Hoewel wat minder zwaar dan we van King’s X gewend zijn, bevalt deze ‘Three Sides of One’ me prima. De inspiratie en het spelplezier zijn duidelijk hoorbaar en de variatie in het gebodene is groot. Hopelijk herstelt gitarist Ty Tabor zich en kan er in 2023 daadwerkelijk in Europa getourd worden om dit album te promoten. Het zij de sympathieke band gegund.
(82/100 – InsideOutMusic)
Lineup
Dug Pinnick – lead vocals/ bass
Jerry Gaskill – drums/ vocals
Ty Tabor – guitars/ vocals
Tracklist
- Let It Rain 04:28
- Flood Pt. 1 03:03
- Nothing But The Truth 06:03
- Give It Up 02:59
- All God’s Children 05:32
- Take The Time 03:45
- Festival 03:30
- Swipe Up 03:46
- Holidays 03:22
- Watcher 03:43
- She Called Me Home 03:57
- Every Everywhere 02:40
