Dream Theater – Parasomnia

Het grote Portnoy-comeback album is er dan eindelijk. Een kleine vier jaar na het niet al te wereldschokkende ‘A View from the Top of the World’ is de band dan daadwerkelijk terug aan de top, met een nagenoeg uitverkochte Europese tour net achter de rug en deze ‘Parasomnia’ in de (digitale) schappen. We werden de afgelopen maanden al wat warm gemaakt met de lange beuker ‘Night Terror’ en de nog hardere, maar wel iets spannendere ‘A Broken Man’. Twee songs waarin vooral Portnoy zijn kunsten kon laten horen. En het moet gezegd, de drumkruk zit hem weer als gegoten, alsof hij nooit is weggeweest. Technisch deed andere Mike (Mangini) zeker niet voor hem onder, maar Portnoy’s wat meer lossere stijl bevalt me een stuk beter. Als een vis in het water strooit hij met heerlijke fills, breaks, tempowisselingen etc. Alsof hij nog iets te bewijzen heeft. Fijne drumsound ook!

Maar laten we eens inzoomen op de afzonderlijke songs. Opener ‘In the Arms of Morpheus’ is een effectief instrumentaal opwarmertje en doet zijn ding. Het komt wat traag op gang, maar de vette gitaren van Petrucci halverwege en de heerlijke solo daarna schudden je ruim op tijd wakker voor eerste single ‘Night Terror’. Aanvankelijk vond ik dit een beetje te makkelijk DT-nummer volgens het boekje, maar de lange song vol instrumentale breaks bleek een groeier. Hoewel het alle bekende DT-vakjes aantikt, dendert het lekker door en Labrie zingt het aanstekelijke refrein overtuigend. Zoals hij zowaar op het hele album eigenlijk verrassend goed klinkt, ongetwijfeld met grote dank aan de studiotechnieken. Al mijdt hij tegenwoordig slim de hoge uithalen. Nu live weer eens een redelijk niveau aantikken James!

Tweede single ‘A Broken Man’ bevalt me beter. Hier is de band progressief op zijn best en horen we een DT die teruggrijpt naar de meest heavy ‘Train of Thought’ periode. Het heerlijke voortstuwende ritme en de dubbele bass van Portnoy grijpen je bij de strot, net als de zangmelodie en het melodieuze catchy refrein. Al die details in de mix, dragen bij aan de afwisseling in het nummer. Er is hoorbaar zeer veel aandacht aan de uitgebalanceerde productie besteed. Dan eindelijk een ‘echt’ nieuw nummer. En wat voor één. ‘Dead Asleep’ is een 11 minuten durend monster. Het creepy intro neemt zijn tijd, maar zodra de hakkende riff van Petrucci invalt, volgt er een heerlijk afwisselend nummer vol dynamiek: deels melodieus en grotendeels zware metal. Het gitaar-keyboardduel hebben we eerder gehoord, maar misstaat niet. Derde single ‘Midnight Messiah’ start een beetje als ‘Space-Dye Vest’ maar is verder helaas een nogal standaard, wat commercieel klinkend DT-nummer. De tempowisseling in het wat eentonige refrein had voor mij ook niet gehoeven. Het  rechttoe rechtaan nummer is net aanstekelijk genoeg om hem niet te skippen.

Het keyboardniemendalletje ‘Are We Dreaming?’ is de opmaat naar beste nummer ‘Bend The Clock’. Deze semi-ballad zit vol emotie en is werkelijk prachtig van opbouw. Het rustpuntje is ook welkom na al het voorgaande geweld. Ik ben geen fan van de wat zuchtende zang van Labrie in het eerste deel, maar het prachtige refrein en vooral de twee lange kippenvelsolo’s van Petrucci maken alles goed. Alleen een fade-out heren? Niet van deze tijd en zo’n supersolo draai je niet weg! Maar desalniettemin één van hun mooiste ballads. Geheel voorspelbaar tikt laatste epos ‘The Shadow Man Incident’ de 20 minuten aan. Het nummer bevat eigenlijk alles wat de fan waardeert in DT. Het intro doet weliswaar meteen denken aan ‘Metropolis, Pt. 2: Scenes from a Memory’, maar later krijgt het nummer een meer eigen smoel middels een spannende opbouw, volop instrumentaal geweld en een door de effectmachine zingende Labrie in het ballad-achtige eerste deel. Maar als het daarna aan kracht wint en James het melodieuze refrein er vol emotie uitperst ben ik om. En dan moet het lange instrumentale intermezzo precies halverwege nog beginnen. Fijne track die ik nog vaker moet horen om helemaal te bevatten.

Al met al speelt DT aardig op safe met ‘Parasomnia’, maar het spel- en compositieniveau is dusdanig hoog dat ik er mee kan leven. Sowieso istie beter en heaviër dan alle vijf voorgaande Mangini-albums. Blijkt dat Portnoy toch een onmisbare schakel is in het DT-plaatje. Hopelijk durft de band voor een opvolger wat meer buiten de gebaande paden te treden (ze spelen tenslotte progressieve rock!), maar met dit prima feest der herkenning kan ik wel weer even vooruit. Een degelijk DT-album dus, die geen fan teleurstelt dan wel echt verrast.
(84/100 – InsideOut Music)

TRACKLIST

1. In The Arms Of Morpheus
2. Night Terror
3. A Broken Man
4. Dead Asleep
5. Midnight Messiah
6. Are We Dreaming?
7. Bend The Clock
8. The Shadow Man Incident

Lineup

• James LaBrie – vocals
• John Petrucci – guitars
• Jordan Rudess – keyboards
• John Myung – bass
• Mike Portnoy – drums