Green Day vol punk en pure rage in Ziggo Dome
Wat een avond. Green Day speelde woensdagavond in een uitverkochte Ziggo Dome en je merkte meteen dat deze mannen, ondanks hun leeftijd, nog steeds weten hoe je een zaal op zijn kop zet. Bij binnenkomst is het lekker warm binnen, maar gelukkig beter dan die hitte van de laatste dagen.
Het hele circus begint eigenlijk al voordat de band er staat. Queen’s ‘Bohemian Rhapsody’ door de boxen, en iedereen zingt mee. Dan ‘Blitzkrieg Bop’ van The Ramones, een klassieker. Op het podium dans een konijn mee en zweept het publiek op, tot ‘The Imperial March’ uit Star Wars met enkele punkriffs Green Day als intro aankondigt. Magistraal!
Dan komen ze eindelijk: Billie Joe Armstrong voorop, Mike Dirnt op de bas en Tré Cool achter het drumstel. Drie mannen die er eigenlijk te oud voor zouden moeten zijn, maar het nog steeds doen alsof ze twintig zijn. Armstrong heeft nog steeds een grote bek. Bij ‘American Idiot’ roept hij meteen dat hij niets te maken wil hebben met Trump en zijn MAGA-gedoe. Het publiek doet met hem mee en protesteert tegen de Trump administration en bij ‘Holiday’ wordt er “No War!” en “Fuck ICE!” geschreeuwd. Subtiel is anders, maar het past bij de band.
Bij ‘Know Your Enemy’ wordt er een meisje uit het publiek op het podium getrokken om mee te zingen. Zij doet het prima en geniet ervan, maar ook Armstrong. Zo zie je dat Billy Joe, ondanks zijn leeftijd, nog steeds contact houdt met zijn fans. ‘Revolution Radio’ knalt er achteraan, maar daarna wordt het rustiger met ‘Boulevard of Broken Dreams’. Telefoonlampjes gaan aan en iedereen zingt mee. Hett soort momenten waarbij je even vergeet dat je eigenlijk te oud bent voor dit soort dingen. Hun nieuwere nummers zoals ‘Look Ma, No Brains!’ en ‘One Eyed Bastard’ van hun laatste album uit 2024 klinken live veel beter dan op de plaat. Dat heeft Green Day altijd gehad: een duidelijke een liveband.
Bij ‘Welcome to Paradise’ gaat het helemaal los. Kleine moshpits ontstaan, een enkele crowdsurfter, en Armstrong die het allemaal aanmoedigt. Dirnt springt rond alsof hij nog geen rugpijn heeft, en Tré Cool houdt alles bij elkaar achter zijn drumkit. ‘Hitchin’ a Ride’ en ‘2000 Light Years Away’ houden de chaos gaande. Je ziet mannen van middelbare leeftijd die doen alsof ze nog op hun eerste Green Day-concert staan. Een mooi gezicht.
Armstrong is en blijft een rasartiest, blijkt als hij bij ‘St. Jimmy’ zijn gitaar opzij gooit en alleen zijn stem laat gelden. Zo ook even later, als een verrassende knipoog naar Tom Petty met ‘Free Fallin’ komt. Dat had den er niet veel zien aankomen, maar het werkt wonderwel. Bij publiekslieveling ‘Brain Stew’ uit 1996 komen de vlammenwerpers nog harder tot zijn recht. Niet dat het nodig is, het is al warm zat, maar het ziet er wel spectaculair uit. Dat blijft, samen met het luide vuurwerk bij ’21 Guns’, ‘Minority’ en de doorbraak ‘Basket Case’, nummers die iedereen kent en meeschreeuwt, en dat gaat door bij hun megaklapper ‘When I Come Around’. Waar je vooraf twijfelde of de band ook nummers had die je niet zou kunnen meezingen, is het nu wel duidelijk: Hits, hits en nog eens hits in de Ziggo Dome!
‘Wake Me Up When September Ends’ wordt emotioneel gebracht. Terwijl duizenden mensen het nummer meezingen, wordt vergeten dat het een triest nummer is. Maar dat is de kracht van Green Day: zelfs de meest negatieve nummers worden als een feest gebracht. ‘Jesus of Suburbia’ duurt een eeuwigheid maar niemand verveelt zich. Het is een verhaal over verveling en frustratie, en Armstrong vertelt het nog steeds alsof hij het meent. Nummers van hun laatste plaat zoals ‘Saviors’ en ‘Bobby Sox’ tonen aan het einde van de set dat Green Day na al die jaren nog steeds nieuwe dingen te zeggen heeeft, want de nummers klinken als kwamen ze uit de tijd van ‘Dookie’, zonder gedateerd te klinken.
Tré Cool vernielt zijn drumstel en de mannen verlaten het podium na een energieke maar strakke set die niemand heeft verveeld. Billy Joe Armstrong komt alleen terug met zijn akoestische gitaar voor de vaste afsluiter ‘Good Riddance’ en aan het eind van het nummer komen de anderen erbij voor een laatste buiging. Drum stokken worden in het publiek gegooid en dan is het echt over; Het concert dat de boeken in gaat als wellicht het beste concert van 2025!
