Heylel – Flesh
Het Portugese Heylel is ontstaan in 2013 en bracht recentelijk de EP ‘Flesh’ uit. Opener ‘Saints’ heeft een rustig instrumentaal intro. De stem van zangeres Ana Batista klinkt vastberaden, vrij helder en heeft hoog bereik. De gitaren worden een tijdje best snel bespeeld, met niet zo heel veel verschillende noten, knap neer gezet.
Paolo Rodrigues was op de achtergrond al in ‘Saints’ te horen. In ‘Denial’ zingt hij laag, en er klinkt verbetenheid in zijn stem. Dit past prima binnen de donkere sound van de muziek. Ana’s hoge stem vormt een mooi contrast hiermee. Een rust geeft een gevoel van twijfel of deze track afgelopen is, maar de muziek gaat verder en al snel sterft de muziek iets te onverwacht weg.
Een drum intro van Filipe Braga geeft het begin aan van ‘Paranoid Hysteria’, een track met meer tempo en meer pit dan de voorgaande tracks. De stem wordt vervormd, maar het vervormen van de stem en de pit passen in het plaatje. Bassist/toetsenist Narciso Monteiro is door dit alles heen toch goed hoorbaar. Er volgen wat onverwachte wendingen en allerlei extra geluiden die Narciso voornamelijk onder de toetsen vandaan haalt. Van licht klassieke muziek, tot muziek die je verwacht bij de draaimolen op de kermis passeren de revue. Allemaal in korte fragmenten, waarna is er weer meer pit komt. Voor wie had verwacht dat deze laatste track lekker lang zou duren, juist vanwege die wendingen, komt bedrogen uit. Het nummer eindigt al na 3,17 minuten, erg onverwacht.
In totaal duurt de EP slechts 20 minuten. Meerdere van deze 5 nummers hebben een wat onverwacht einde, alsof ze niet helemaal af zijn. De finishing touch is er nog niet overal, maar Heylel zit er wel erg dicht bij. De nummers zitten mooi in elkaar en diverse details keren regelmatig terug.
Soms hoor je drie gitaren (1 akoestische en 2 elektrische gitaren) op hetzelfde moment. Het gebruik van deze snaren, ook onder de vingers van Narciso vandaan is één van de pluspunten. Het zwaardere geluid dat Heylel soms laat horen, contrasteert en/of combineert goed met de hoge stem van Ana, en met de overige muziek. Dat Ana de lage zang ook goed aan kan, heeft ze laten horen on ‘An old man’s tale’.
Er zijn op ‘Flesh’ enkele overeenkomsten te horen met debuutalbum ‘Nebulae’. Bepaalde details in de muziek komen terug, zonder in herhaling te vervallen. Één van de verschillen met ‘Nebuae’ is dat het experimenteren op het keyboard wat minder, en het gitaarspel wat uitgebreider is. Dit komt de melodielijn ten goede. Hierdoor is ‘Flesh’ boeiender en toegankelijker. (7,5/10) (Eigen productie)
