Escalane – The Days of Decay

Finland. Da’s een gek land als het om muziek gaat. Finnen houden over het algemeen wel van hard. Maar dan echt hard. In het underground-circuit van Groot-Helsinki en studentenstad Tampere wemelt het van de nieuwe metalbandjes die na het nuttigen van de nodige Finse wodka vaak niet verder komen dan drie akkoorden en wat ongedefinieerd grommen. Of het zijn Lordi-kloontjes. Terwijl Lordi zelf al een rip off was van Slipknot. Overigens: het strekt niet tot aanbeveling om dit te verkondigen in een van de stampvolle metalkroegen die de Finse hoofdstad rijk is. Finnen zijn namelijk ook trots.

Zouden ze ook trots zijn op dit nieuwe bandje? Escalane komt niet uit Helsinki, maar uit Jyväskylä, in Centraal-Finland. Dat is met ruim honderdduizend inwoners een van de snelst groeiende steden in Finland en met een levendige muziek scene. Escalane komt dus voort uit die scene. Female fronted metal, met een vleugje pop. En ‘The Days of Decay’ is dus het debuut dat in Finland op 11 december uitkomt en in de rest van Europa op 22 januari. Op de eigen Facebookpagina van de band is de debuutsingle wel al te beluisteren: ‘Waiting for the Sun’. Leuk detail: er is zelfs sprake van een Nederlands tintje. Zangeres Hanna Uimonen woont namelijk in Arnhem.

De singlekeuze is opmerkelijk: het is echt de zwakste broeder op het debuut. Recht toe, recht aan vierkwartsbeuken op alle instrumenten. Type: dertien in een dozijn. De eerste indruk – ondanks de video – is dus niet overweldigend. Zonde, want het debuut mag er absoluut zijn. Hoewel dit stuk voor stuk erg jonge muzikanten zijn, klinkt het collectief op de cd als een klok – een bijzonder volwassen klok. Bassist Joonatan Jaakonaho en drummer Iiro Vuori hebben goed begrepen hoe ze een fundament moeten heien. Dat gecombineerd met strak, laag – bariton – gitaarwerk van Juha Takanen geeft een mooi, vol geluid, helemaal als er hier en daar accenten op toetsen worden toegevoegd. Het geheel is bovendien goed geproduceerd: sowieso al een verademing én een must bij female fronted metal. Uimonen heeft een krachtig geluid, maar een ‘powersinger’ is ze niet en dat betekent dat je het geluid van de hele band goed in balans moet brengen om te voorkomen dat de zang letterlijk verzuipt. Dat is gelukt.

Uitschieters zijn ‘The Spiral’, ‘This Disgrace’ en ‘The Days of Decay’. ‘The Spiral’ is een raar, tikje complex nummer. Het akkoordenschema en de zanglijn lijken in het refrein niet op elkaar aan te sluiten. Dat geeft het nummer een merkwaardige, maar prettige en verrassende spanning. ‘This Disgrace’ verrast vooral door superieur baswerk. Jaakonaho draagt op het podium blijkbaar een keurig dasje, maar kan zijn bas echt vreselijk goor laten grommen. Gadsamme, wat lekker én bepalend voor signature van Escalane. En dan het titelstuk ‘The Days of Decay’ met een waar speed-intro. Ook hier weer dat heerlijke basgeluid. Dit is bij uitstek het nummer van Uimonen verreweg het best uit de verf komt, vooral in de bridge waar haar zang om de powerriffs van de gitaren heen danst – om vervolgens weer vol gas te gaan in het refrein.  Waarom is dit niet als single uitgebracht? Het nummer laat veel meer horen waar Escalane voor staat dan ‘Waiting for the Sun’.

Technisch zit het allemaal goed in elkaar. Helemaal niks mis mee. Op de een of andere manier slaagt Escalane erin om catchy popmelodieën te combineren met een strakke metalsound. Da’s knap en vermoedelijk een perfect recept voor succes op de diverse festivals komend jaar. We verheugen ons op de live-gigs. Maar dan vooral om Jaakonaho op die bas tekeer te horen gaan. Want potdomme: die bas, die doet het.

Olla ylpeä, Suomi. En wees trots, Arnhem.

(Inverse Records) (8/10)