Vanderbuyst (013 – Tilbug, 31-10-2014)

Een ouderwets avondje hardrock met bijbehorende lange haren, luchtgitaren en patches op spijkervestjes, dat is waar 013 ons op trakteert deze avond. Bij aankomst bij 013 zijn er duidelijk 2 toeschouwersstromen te onderscheiden: Één van wat oudere (vooral) mannen in vale, ietwat krap zittende Pink Floyd t-shirts, richting de grote zaal en één van lange haren, tattoos en Vanderbuyst shirts richting de kleine zaal.

Wolfskop
De avond in de kleine zaal wordt geopend door Wolfskop, een nieuwe band uit Eindhoven Rockcity. De band is nieuw, maar dat wil niet gelijk zeggen dat de bandleden broekies zijn. Daan Koch, Wannes Coolen en Erik van Schenk Brill hebben een gezamenlijk verleden in The Goods, een roemruchte Eindhovense band die tot 2010 heeft bestaan, daarna zijn de heren elk hun eigen weg gegaan, maar begin dit jaar begon het toch weer te kriebelen en werd samen met drummer Marcin Hurkmans Wolfskop opgericht. De mannen laten er geen gras over groeien en in mei van dit jaar verschijnt de ep ‘Wolfskop’ met daarop 6 nummers.

De band komt op in zwarte jeans en zwarte overhemden met Wolfskop logo, waarmee ze toewijding en ambitie uitstralen. De opening is een muur van distortion over een ziedend ritme van drums en bas, overgaand in het beklemmende ‘The Man Behind The Gun’. Dat de band live meer dan een beetje harder klinkt dan op de plaat wordt meteen duidelijk: gitaristen Erik en Daan grossieren in gruizige gitaarriffs terwijl Wannes en Marcin moddervette maar herkenbare ritmes neerleggen.

Hoogtepunt van de show is een gedreven uitvoering van ‘The Burning’ dat met zijn geweldige refrein en catchy gitaarriff gelijk in je kop blijft hangen, live springt vooral het gitaarduet tussen Erik en Daan eruit. De nummers van Wolfskop zijn echte liedjes met een kop en een staart en altijd met een herkenbaar ritme, riff of refrein waardoor de nummers meteen in je kop blijven hangen. De band is van de drie deze avond misschien de minst bekende, maar muzikaal zeker de spannendste.

Diablo Blvd.
Na Wolfskop is het de beurt aan de Antwerpse band Diablo Blvd. Het Belgische vijftal dat in 2005 werd opgericht toen comedy icoon Alex Agnew een aantal van zijn muzikale vrienden vroeg om samen een band te gaan vormen. Hun muziek wordt geïnspireerd door rock- en metal iconen als Corrosion of Conformity, Metallica, Danzig, Type o’ Negative, the Cult en Black Label Society, terwijl de lyrics sterk geïnspireerd zijn door fantasy literatuur rond thema’s als goed, kwaad, wraak en strijd. Eerder dit jaar bracht de band ‘Follow the Deadlights’, alweer haar derde album, uit.

Met Alex Agnew heeft de band een charismatische frontman in haar gelederen, Agnew wist tijdens zijn afscheidstournee als comedian 7 keer het sportpaleis in Antwerpen (vergelijkbaar met de Ziggo Dome) uit te verkopen, maar denk niet dat Agnew een van die bekende Vlamingen is die zo nodig “iets in de muziek wil gaan doen”, Diablo Blvd is een topband met geweldige muzikanten en Alex Agnew blijkt een getalenteerd rockzanger.

De band opent de show met de machtige drums en gitaarriffs van ‘Beyond the Veil’, waarmee gelijk de toon gezet is. Diablo Blvd is gekomen om er een geweldig rockfeest van te maken, dat wordt onderstreept tijdens het tweede nummer het ziedende ‘Builders of Empires’ waarin frontman Alex het publiek bij de kladden neemt en de hele zaal met vuist of duivelshoorn in de lucht staat. Diablo Blvd is echte spierballenrock met knallende drums, gierende gitaarsolo’s en teksten over strijd en wraak. Het enige rustpunt in de show is het prachtig opgebouwde ‘Saint of Killers’, waarbij tijdens het sfeervolle begin zelfs massaal aanstekers en telefoonlichtjes in de lucht worden gehouden, die snel vervangen worden door luchtgitaren en vuisten als het nummer tot een climax komt in een snoeiharde metal afsluiting.

‘Saint of Killers’ is het absolute hoogtepunt van een geweldige rockshow, maar ook knallers als ‘Rise Like Lions’ en het titelnummer van ‘Follow the Deadlights’ zijn zeker het vermelden waard. Diablo Blvd brengt complete show waarin strak en hard gespeeld word, waarin alle bandleden de spotlight opzoeken en contact maken met het publiek, maar speelplezier en liefde voor muziek blijven voorop staan. Tekenend daarvoor is dat bijna alle bandleden tijdens de show van Vanderbuyst in het publiek staan en met zichtbaar enthousiasme met fans op de foto gaan.

Vanderbuyst
De show van Vanderbuyst is bijzonder vanavond, de band zal treedt voor het eerst niet als trio aan maar als een kwartet met Peggy Meeussen van de Belgische metalband BLIKSEM op zang. Voor het eerst in 6 jaar moest Vanderbuyst shows afgelasten door stemproblemen van zanger/bassist Jochem Jonkman.

Het hardrocktrio wil echter niet nog meer shows afzeggen en gaat op zoek naar een geschikte stand-in. Peggy Meeussen van de Belgische band BLIKSEM stelt zich direct beschikbaar om de volledige set van de band in te gaan studeren. Peggy is geen onbekende van de band omdat zij met haar band veel shows met Vanderbuyst in heel Europa gespeeld heeft. Volgens gitarist Willem Verbuyst is Peggy met haar rauwe soulvolle strot de ideale kandidaat om Jochem te vervangen voor deze gelegenheid.

De trouwe schare fans van Vanderbuyst is in gespannen afwachting als Cindy Lauper’s ‘Girls Just Wanne Have Fun’ als intromuziekje wordt aangezet. Alle spanning valt weg als bassist Jochem, gitarist Willem en drummer Barry de eerste akkoorden van ‘Devil’s Pie’ inzetten en Peggy de microfoon grijpt en de sterren van de hemel zingt alsof ze de nummers al jaren kent. Wat volgt is een geweldig rock feest dat wordt gevierd door de band en publiek samen. De teksten van zowel Vanderbuyst klassiekers als ‘Flying Dutchmen’ en ‘Stealing Your Thunder’ als nummers van het nieuwe album ‘At The Crack Of Dawn’ worden uit volle borst meegezongen en overal in het publiek zie je luchtgitaren.

Het hoogtepunt van de show is wat mij betreft ‘At The Crack Of Dawn’ waarin duidelijk wordt dat Vanderbuyst een geweldige band is, het nummer drijft op een killer riff van gitarist Willem, maar het nummer straalt kracht uit en je hebt geen moment het idee dat dit een driemansband is. Vanderbuyst is een van die bands die met satanisch genoegen een middelvinger opsteken naar de tijdgeest en enthousiast doen waar ze het beste in zijn, de melodische hardrock van eind jaren 80, begin jaren 90 nieuw leven inblazen. Getuige de enthousiaste fans doen ze dat met veel succes.

Het is een mooi rockfeest in 013, 3 zeer verschillende bands die verbonden zijn door hun passie voor muziek. Het publiek, dat in grote getale voor Vanderbuyst komt geeft ook het minder bekende Wolfskop een kans en waardeert de passie waarmee de band speelt ook als is de muziek misschien niet helemaal hun smaak.

Foto: www.vanderbuyst.com